[orasi] Re: Το μπαστουνάκιμου...η ανεξαρτησίαμου
- From: Χρηστος Χατζης <hatzishr@xxxxxxxxx>
- To: <orasi@xxxxxxxxxxxxx>
- Date: Wed, 6 Apr 2011 09:54:20 +0300
είσαι μιά πραγματίστρια, με επιμονή, δηλαδή με δύναμη, γιαυτό τα
καταφέρνεις. αυτα που λές εδω, μακάρι να τα διδάσκονταν όλοι οι τυφλοθέντες
σε μεγάλη ηλικία. καλημέρα.
----- Original Message -----
From: "Anastasia Brenta" <banastasia@xxxxxxxxxxx>
To: <orasi@xxxxxxxxxxxxx>
Sent: Tuesday, April 05, 2011 11:13 PM
Subject: [orasi] Το μπαστουνάκιμου... η ανεξαρτησίαμου
> Έλεγα να μην το αναρτήσω αλλά θέλω να δείτε την δική μου οπτική γωνία
> σχετικά με την αναπηρία μου
> Ευχαριστώ
> Ενότητα : αναπηρία είναι...
> Τίτλος: Το μπαστουνάκι μου . η ανεξαρτησία μου!
>
>
>
> Γεια σας, είμαι η Νατάσα και τα τελευταία έξι περίπου χρόνια αντιμετωπίζω
> πρόβλημα στην όρασή μου και για να γίνω σαφέστερη είμαι πια μια τυφλή
> γυναίκα.
>
>
>
> Μου ζητήθηκε να γράψω με ποιόν τρόπο έχω βιώσει όλη αυτήν την κατάσταση
> που όλοι μας ονομάζουμε «αναπηρία», «ειδικές ανάγκες», «ειδικές
> ικανότητες» και ένα άλλο πλήθος ταμπελών που όμως οδηγούν στις συνώνυμες
> για τον περισσότερο κόσμο έννοιες «καημένος», «ανήμπορος», «άχρηστος»,
> «κατώτερος».
>
>
>
> Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
>
>
>
> Λίγους μήνες προτού χάσω την όρασή μου είχα υποβληθεί σε επέμβαση, που
> δυστυχώς, ενώ φαινόταν να έχει καλά αποτελέσματα, ωστόσο δεν έγινε έτσι.
> Επειδή είχα αναρρωτική άδεια αλλά και επειδή βαριόμουν να κάθομαι στο
> σπίτι, σκέφτηκα να έρθω σε μια πρώτη επαφή με τη σχολή τυφλών, μήπως
> υπήρχαν κάποιες ασχολίες για να περνώ το χρόνο μου, με δεδομένο πως λόγω
> της επέμβασης δεν ήταν διαυγής η όρασή μου και δεν μπορούσα να διαβάσω,
> μια δραστηριότητα που με ευχαριστεί πολύ. Έτσι όταν ήρθα σε μια πρώτη
> επαφή μαζί τους μου πρότειναν διάφορες δραστηριότητες, όπως εκμάθηση της
> γραφής τυφλών, εκπαιδευτική κουζίνα, μετακίνηση με το μπαστούνι. Σημειώνω
> πως τότε μετακινιόμουν χωρίς μπαστούνι. Δέχτηκα να ασχοληθώ με όλες αυτές
> τις δραστηριότητες.
>
>
>
> Κατά μια περίεργη σύμπτωση λίγο αργότερα αφότου τελείωσα τα μαθήματα με το
> μπαστούνι, η κατάσταση της όρασής μου επιδεινώθηκε. Ακολούθησαν και άλλες
> επεμβάσεις αλλά δυστυχώς δεν έγινε τίποτα.
>
>
>
> Τυφλώθηκα εποχή καλοκαιριού, που η σχολή τυφλών στην πόλη μου δε
> λειτουργούσε. Εκείνοι οι δύο μήνες ήταν από τους χειρότερους της ζωής μου,
> γιατί έπρεπε να περιμένω από τους άλλους να έρθουν να με πάρουν να πάμε
> μια βόλτα. Ήμουν εγκλωβισμένη μέσα στο σπίτι.
>
>
>
> Επιπλέον είχα φοβικές σκέψεις σχετικά με την εργασία μου. Φοβόμουν μήπως
> τη χάσω. Τότε εργαζόμουν ως μεταφορέας ασθενών και είχα άγνοια σχετικά με
> το τι συνέβαινε σε αυτές τις περιπτώσεις. Στο σημείο αυτό θέλω να τονίσω
> πως για μένα είναι πολύ σημαντικό να είμαι ανεξάρτητη οικονομικά αλλά και
> να πηγαίνω μόνη μου όπου θέλω και μπορώ.
>
>
>
> Οπότε, όπως καταλαβαίνετε, τα πιο σημαντικά προβλήματα που είχα να λύσω
> ήταν η ανεξαρτησία της μετακίνησής μου και η εξασφάλιση της εργασίας μου.
>
>
>
> Όταν, λοιπόν, η σχολή τυφλών άνοιξε το Σεπτέμβριο, αμέσως παρακολούθησα
> μαθήματα τηλεφωνικής για να μπορέσω να πάρω το πτυχίο του τηλεφωνητή, και
> φυσικά να αγοράσω το μπαστούνι μου.
>
>
>
> Και όταν το αγόρασα .
>
>
>
> Τι ελευθερία ένιωσα εκείνη τη στιγμή δεν φαντάζεστε και ίσως να σας
> φαίνεται παράξενο.
>
>
>
> Αλλά για μένα το μπαστούνι μου δεν είναι ντροπή αλλά το μέσο εκείνο που
> μου επιτρέπει να βγω από το σπίτι, να πάω στη δουλειά μου, να πάω στο
> σούπερ μάρκετ, να κάνω ο,τιδήποτε θέλω και είναι μέσα στο πλαίσιο των νέων
> συνθηκών.
>
>
>
> Βέβαια μη σας δημιουργηθεί η εντύπωση πως είναι και τόσο εύκολο. Ναι,
> είναι δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο. Θέλει επιμονή και υπομονή και πάνω από
> όλα να μην ντρέπεσαι για αυτό το μπαστουνάκι.
>
>
>
> Είμαι από τα άτομα που πιστεύουν πως είναι καλύτερα να κάνεις πέντε βήματα
> μόνος σου παρά δέκα με τη βοήθεια ενός άλλου. Γιατί αν αυτός που είναι
> δίπλα σου φύγει για οποιοδήποτε λόγο, θα είσαι πάλι στο μηδέν. Στην
> αντίθετη περίπτωση θα έχεις κάνει τα πέντε βήματα που στη συνέχεια θα
> γίνουν περισσότερα. Άλλωστε ας μη ξεχνούμε η αρχή είναι το ήμισυ του
> παντός.
>
>
>
> Σε καμιά περίπτωση όμως δε θα ήθελα να πιστέψετε πως είμαι από τα άτομα
> που υποστηρίζουν πως ένας τυφλός δε χρειάζεται βοήθεια.
>
> Δεν ντρέπομαι να ζητήσω βοήθεια για να βρω ένα μαγαζί ή για να πάω κάπου
> που δε γνωρίζω. Έχω σταματήσει παρά πολλές φορές άτομα για να με
> συνοδέψουν να διασχίσω ένα κακής κατασκευής πεζοδρόμιο, κτλ.
>
>
>
> Αντιμετωπίζω αυτήν την κατάσταση ως ένα γεγονός που έτυχε σ' εμένα και
> δυστυχώς αύριο θα συμβεί σε κάποιους άλλους κάτι αντίστοιχο. Θεωρώ πως δεν
> είναι ντροπή να ζητάς βοήθεια όταν χρειάζεσαι κάτι, γιατί αυτό είναι
> ανθρώπινο, όλοι ζητούμε, ανάλογα με τις ανάγκες μας. Και τελικά στην
> περίπτωση που δε μου προσφέρουν τη βοήθεια -σπάνια περίπτωση- τότε αναζητώ
> βοήθεια σε κάποιον άλλο.
>
>
>
> Σε ό,τι αφορά τις σχέσεις μου με τους άλλους ανθρώπους θεωρώ τον εαυτό μου
> αρκετά τυχερό. Και αυτό γιατί τα άτομα που ήθελα να 'χω δίπλα μου, ήταν
> κοντά μου. Αναφέρομαι στους φίλους μου και στην οικογένειά μου. Δύο
> σημαντικοί παράγοντες που με στήριξαν αλλά και τους στήριξα.
>
>
>
> Είναι πολύ σημαντικό να βλέπεις πως οι επιλογές σου στο επίπεδο της φιλίας
> ήταν οι σωστές και την οικογένειά σου να στέκεται δίπλα σου, να σε
> στηρίζει αλλά και να τους στηρίζεις μετέπειτα καθώς βλέπουν πως μπορείς να
> ζήσεις ανεξάρτητος.
>
>
>
> Είναι βέβαιο πως τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα για όλους. Κυρίως λύπη
> για το κακό που βρήκε στο παιδί του, στην αδερφή τους, το γιατί να συμβεί
> κάτι τέτοιο και πάει λέγοντας.
>
>
>
> Μια νέα κατάσταση.
>
> Προσωπικά εδώ και χρόνια έχω επιλέξει να μην ψάχνω να καταλάβω το «γιατί»
> σε τέτοιου είδους καταστάσεις, δηλαδή σε ατυχίες ζωής όπως συνηθίζω να
> λέω. Είναι φυσικό βέβαια να υπάρχει ένα χρονικό διάστημα που θα σε
> απασχολήσει το «γιατί». Όμως το διάστημα αυτό είναι απαραίτητο για να
> συνειδητοποιήσεις τη νέα κατάσταση και να τα βρεις με τον εαυτό σου. Για
> εμένα ήταν αυτοί οι δύο μήνες που πέρασαν μέχρι να ανοίξει η σχολή. Η ζωή
> μου πήρε άλλη τροπή.
>
>
>
> Επομένως πιστεύω πως ο καθένας από εμάς που του συμβαίνει κάτι δυσάρεστο
> θα πρέπει να αποδεχτεί τη νέα κατάσταση και να ψάξει λύσεις για τα
> προβλήματα που προκύπτουν. Άλλωστε όλοι μας με τον ίδιο τρόπο δεν
> λειτουργούμε όταν μας προκύπτει μια νέα κατάσταση, ένα νέο πρόβλημα;
>
>
>
> Πάντως αρχή μου είναι πως κανένας δε μπορεί να σε βοηθήσει αν εσύ πρώτα δε
> το θέλεις.
>
>
>
> Τι είναι, λοιπόν, αυτό που κάνει την αναπηρία κάτι το ιδιαίτερο, κάτι το
> ξεχωριστό;
>
>
>
> Πιστεύω πως η ταύτιση της αναπηρίας με την «κατωτερότητα», με την
> «αχρηστία» είναι ένας βασικός λόγος.
>
>
>
> Έτσι κάποιοι από τους ανθρώπους μας λυπούνται για την κατάσταση που
> βρισκόμαστε, και κάποιοι άλλοι (μικρότερο ποσοστό) μας θεωρούν άχρηστους.
> Ωστόσο αξίζει να προσθέσω πως υπάρχει και ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό
> ανθρώπων που «θεοποιεί» κάποιους από εμάς που έχουμε καταφέρει να
> σπουδάσουμε ή να ζούμε την καθημερινότητά μας αυτόνομα.
>
>
>
> Είτε έτσι είτε αλλιώς πιστεύω πως το βαθύ αίτιο για την υιοθέτηση αυτής
> της στάσης απέναντι στην αναπηρία προέρχεται από την άγνοια σχετικά με
> αυτήν και των δυνάμεων που ο άνθρωπος κρύβει μέσα του καθώς και από την
> άποψη πως όταν είσαι ανάπηρος σταματάς να ζεις. Όμως δεν είναι έτσι ή
> τουλάχιστον δεν πρέπει να είναι έτσι.
>
>
>
>
>
> Φιλανθρωπία ή ισοτιμία.
>
> Βέβαια είναι πολύ δύσκολη η μετάβαση στη «μειονότητα», να αντιλαμβάνεσαι
> αυτή τη λύπη, αυτή τη δήθεν «αποδοχή» από την πλευρά κάποιων που όμως τους
> την επιβάλλει η φιλανθρωπία και η ηθική μας και όχι η ισοτιμία που θα
> έπρεπε να υπάρχει. Δε με πειράζει αν με πουν «ανάπηρη», κατώτερη ή
> οτιδήποτε άλλο, γιατί εγώ γνωρίζω τι αξίζω και τι μπορώ να καταφέρω.
> Εκείνο όμως που με πειράζει είναι να μη μου εξασφαλίζουν όλες τις δομές
> που απαιτούνται προκειμένου να εκπαιδευτώ, να εργαστώ, να ζήσω αυτόνομα με
> ασφάλεια, αλλά πάνω από όλα με αξιοπρέπεια.
>
>
>
>
>
> Δε με ενδιαφέρει αν θα με κάνουν παρέα τα άλλα άτομα, όχι από εγωισμό ή
> από αδιαφορία αλλά γιατί γνωρίζω εκ των πραγμάτων ότι δεν μπορούν να σε
> αγαπάνε όλοι ή να σε αποδέχονται. Διεκδικώ όμως το σεβασμό στο πρόσωπό μου
> ως ανθρώπινη ύπαρξη και φυσικά ενδιαφέρομαι για την άποψη των ανθρώπων που
> επιλέγω να κάνω παρέα μαζί τους.
>
>
>
> Αυτό άλλωστε δεν κάνουμε όλοι;
>
>
>
> Δε με ενδιαφέρει ποια εικόνα σχηματίζουν για το άτομό μου οι άλλοι όταν με
> βλέπουν να διερευνώ ένα χώρο γιατί είναι ο τρόπος με τον οποίο εγώ μαθαίνω
> αυτή τη στιγμή.
>
>
>
> Δε με ενδιαφέρει πώς σκέφτονται οι άλλοι βλέποντάς με να σκοντάφτω σε ένα
> εμπόδιο γιατί είναι κάτι που θα μπορούσε να συμβεί σε οποιονδήποτε
> περπατάει με κλειστά μάτια σε μια πόλη που σαφώς δεν έχει τις κατάλληλες
> υποδομές.
>
>
>
> Με ενοχλούν όμως παρά πολύ τα άτομα που θέλουν να με βοηθήσουν, όταν εγώ
> δε θέλω ή όταν αρχίζουν να φωνάζουν δίνοντάς μου εντολές προς τα πού να
> πάω χωρίς να γνωρίζουν τον προορισμό μου. Τις περισσότερες φορές τα άτομα
> αυτά μου δίνουν λάθος προσανατολισμό ή μου αφαιρούν την επιλογή να
> διερευνήσω το χώρο με την ησυχία μου ώστε να θέσω τα δικά μου σημάδια που
> θα με βοηθήσουν μελλοντικά.
>
>
>
> Λατρεύω όμως τους ανθρώπους που ευγενικά σου προσφέρουν τη βοήθειά τους
> αλλά χωρίς να την επιβάλουν.
>
>
>
> Όμως πιστεύω πως και εμείς ως άτομα με ειδικές ανάγκες ή όπως αλλιώς
> ονομαζόμαστε θα πρέπει να αυξήσουμε την αλληλεπίδρασή μας με τους άλλους
> ανθρώπους στο βαθμό που αυτό είναι εφικτό. Να κάνουμε την παρουσία μας
> αισθητή σε αυτήν την κοινωνία που έχει άγνοια σχετικά με τα προβλήματά
> μας. Να τους ενημερώσουμε, γιατί κανείς δεν μπορεί να είναι μάντης.
>
>
>
> Σαφώς για να επιτευχθεί αυτό χρειαζόμαστε κάποιου είδους βοήθεια. Το
> σημαντικότερο όμως είναι εμείς να κάνουμε το πρώτο βήμα και να μην
> μείνουμε στα σπίτια μας.
>
>
>
> Ας μη νοιώθουμε άβολα για την κατάστασή μας και ας κάνουμε ένα μικρό βήμα
> έξω από το σπίτι μας, μέχρι την καφετερία της γειτονιάς μας.
>
>
>
> Και πραγματικά δε θέλω να ακούω απόψεις του τύπου ότι ξεγελάω τον εαυτό
> μου επειδή δεν μπορώ να πάω οπουδήποτε . Δηλαδή για να καταλάβω, εκείνος
> που δεν μπορεί να έχει το αυτοκίνητο των ονείρων του δε θα πρέπει να
> αγοράσει κανένα αυτοκίνητο; Επειδή δεν μπορώ να μετακινηθώ οπουδήποτε, δε
> θα πρέπει να πάω έστω και κάπου πιο κοντά; Τόσες είναι οι δυνάμεις μου,
> τόσα πράγματα θα κάνω.
>
>
>
> Με μια άλλη... ματιά.
>
> Τελειώνοντας θέλω να αναφερθώ σε εσένα αγαπητέ αναγνώστη που όταν βλέπεις
> έναν ανάπηρο, τον λυπάσαι ή νοιώθεις κάπως άβολα. Θα ήθελα έστω και νοερά
> να μπεις λίγο στη θέση του.
>
>
>
> Αν λοιπόν εσύ τυφλωνόσουν, θα ακυρωνόταν η μέχρι τώρα ζωή σου ή απλά θα
> έπρεπε να προσαρμοστείς στις νέες συνθήκες; Αν εσύ έχανες το φως σου αλλά
> ζούσες σε μια κοινωνία που θα είχε μια άλλη στάση απέναντι στην αναπηρία
> και σου παρείχε τα κατάλληλα μέσα για να μπορέσεις να εκπαιδευτείς, για να
> εργαστείς, θα αισθανόσουν το ίδιο άσχημα; Μήπως τότε θα είχες περισσότερα
> εφόδια για να αντιμετωπίσεις τη νέα κατάσταση;
>
>
>
> Αν γενικά δε λυπάσαι τον εαυτό σου αλλά δεις όλη αυτήν τη κατάσταση σα μια
> νέα αρχή στη ζωή σου, δε θα ήταν κάπως καλύτερα τα πράγματα; Μήπως τελικά
> η δυσκολία προσαρμογής δεν είναι αποτέλεσμα της αναπηρίας αλλά των
> αντιλήψεων που επικρατούν στην κοινωνία σχετικά με αυτήν;
>
>
>
> Σε καμιά περίπτωση δε θέλω να σε τρομάξω. Απλά θέλω να σου θυμίσω πως η
> ζωή δεν είναι δεδομένη και πως όλοι οι άνθρωποι είναι εν δυνάμει ανάπηροι.
>
> Δεν είμαι όπως λένε δυνατή ή οτιδήποτε άλλο. Απλά ήμουν τυχερή στη ζωή μου
> να βρεθούν στο δρόμο μου άτομα που μου έδειξαν ένα άλλο δρόμο όταν
> αναζητούσα λύσεις σε προβλήματα του παρελθόντος (πχ. προβλήματα στην
> εφηβεία που με είχαν οδηγήσει σε ένα πιο περιορισμένο περιβάλλον).
>
>
>
> Πιστεύω πως η επιθυμία μου να ζήσω είναι η αφετηρία της προσαρμογής μου,
> ενώ η υπομονή, η επιμονή και η αισιοδοξία τα «όπλα» μου.
>
>
>
> Η αναπηρία λοιπόν για μένα ήταν μια πρόκληση και μια αλλαγή ζωής.
>
>
>
> Ελπίζω να μη σου τύχει τίποτα κακό, αλλά και αν σου τύχει να προσπαθήσεις
> για το καλύτερο. Εγώ θέλω να ευχαριστήσω τα παιδιά από τη σχολή τυφλών που
> με αποδέχτηκαν και μου έδειξαν κάποια πράγματα που με βοήθησαν, το φίλο
> μου Τζελάλ Μπαϊράμογλου που η βοήθειά του ήταν ουσιαστική για τις σπουδές
> μου καθώς και τον απλό κόσμο και ιδιαίτερα τη νεολαία που βοηθάει με
> διακριτικότητα αλλά και με ευγένεια. Πολλά ευχαριστώ.
>
>
>
> Νατάσα Μπρέντα
>
>
>
> Πηγή: Περιοδικό "Η ζωή...πλαγίως"
>
> _____________________
>
> orasi mailing list
> διαβάστε για αυτή την λίστα και τα θέματα που συζητά στο
> //www.freelists.org/webpage/orasi
>
> Για να στείλετε ένα μήνυμα και να το δουν όλοι οι συνδρομητές της λίστας
> στείλτε email στην διεύθυνση
> orasi@xxxxxxxxxxxxx
>
> Για να διαγραφείτε από αυτή την λίστα μπορείτε οποιαδήποτε στιγμή να
> στείλετε email στην διεύθυνση
> orasi-request@xxxxxxxxxxxxx
> και στο θέμα γράψτε unsubscribe.
>
> Το αρχείο της λίστας βρίσκεται στο
> //www.freelists.org/archives/orasi
>
> ______________
>
>
>
>
>
_____________________
orasi mailing list
διαβάστε για αυτή την λίστα και τα θέματα που συζητά στο
//www.freelists.org/webpage/orasi
Για να στείλετε ένα μήνυμα και να το δουν όλοι οι συνδρομητές της λίστας
στείλτε email στην διεύθυνση
orasi@xxxxxxxxxxxxx
Για να διαγραφείτε από αυτή την λίστα μπορείτε οποιαδήποτε στιγμή να στείλετε
email στην διεύθυνση
orasi-request@xxxxxxxxxxxxx
και στο θέμα γράψτε unsubscribe.
Το αρχείο της λίστας βρίσκεται στο
//www.freelists.org/archives/orasi
______________
Other related posts:
