[orasi] Re: Χρόνια ΠολλάκαιΚαλάΧριστούγεννα!
- From: "Kostas Theodoropoulos" <ksteo@xxxxxxxxx>
- To: <orasi@xxxxxxxxxxxxx>
- Date: Fri, 24 Dec 2010 08:44:16 +0200
Καταπληκτικό στο πνεύμα των χριστουγέννων. έτσι και αλιώς αυτή η γιορτή πέρα
από την όποια θρησκευτική προσέγγιση είναι μία γιορτή αγάπης.
τα κάλαντα ήταν ποντιακά;
ευχές πολλές σε όλες / όλους
--Κώστας--
----- Original Message -----
From: "mlaspas" <mlaspas@xxxxxxxxx>
To: <orasi@xxxxxxxxxxxxx>
Sent: Friday, December 24, 2010 6:32 AM
Subject: [orasi] Χρόνια Πολλά καιΚαλά Χριστούγεννα!
> Χριστούγεννα χωρίς παραμυθάκι δεν γίνεται, έτσι δεν είναι;
> Το χαρίζω σε όλους σας από τα βάθη της καρδιάς μου, κυρίως όμως σταμικρά
> παιδιά των φίλων της λίστας.
>
> Ήταν που λες μια φορά ένα σκιουράκι.
> Ούτε όμορφο, ούτε άσχημο.
> Ούτε έξυπνο, ούτε κουτό.
> Ένα συνηθισμένο σκιουράκι ήτανε,
> που θα 'μοιαζε μ' όλα τα άλλα,
> αν δεν είχε μια παράξενη συνήθεια.
> Μόλις σουρούπωνε, το 'σκαγε από τη φωλιά του
> και πήγαινε και στηνότανε στην άκρη του δάσους,
> δίπλα στο ποτάμι, καρτερώντας τα ζώα
> που πήγαιναν να πιούν νερό...
> Περνούσαν λέαινες, ζαρκάδια κι αρκούδες
> και λαγοί κι ασβοί και βατραχάκια...
> Το σκιουράκι ένιωθε πως με όλα έμοιαζε λιγάκι,
> πως όλα τους είχανε κάτι όμορφο, κάτι ξεχωριστό.
> Έτσι, τα σταματούσε όλα, τα κοίταζε στα μάτια
> και τα ρωτούσε:- Μπορείς να μ' αγαπάς;
> Τα πιο πολλά γελούσαν. ¶λλα δεν έμπαιναν στον κόπο
> να απαντήσουν. Και άλλα του έλεγαν:
> -Δεν έχω χρόνο - ή δεν ξέρω τι είναι ν' αγαπάς...
> Κι αυτό γινόταν κάθε σούρουπο κι έτσι
> είχαν τα πράγματα, ώσπου μια μέρα,
> το σκιουράκι ξαναρώτησε κι ένας ασβός
> του χαμογέλασε και του είπε:
> - Μπορώ. Έλα να αγαπηθούμε.
> - Μπορείς; Πόσο χαίρομαι!
> Πες μου, όμως, τι πά' να πει ν' αγαπηθούμε;
> - Λοιπόν, το πιο σπουδαίο είναι να μη βιαστείς
> να καταλάβεις. Και τώρα άκου:
> Ν' αγαπηθούμε, πρώτα-πρώτα
> πά' να πει να κοιταζόμαστε στα μάτια.
> Κι έτσι κοιταζόταν στα μάτια για μερόνυχτα...
>
> - Τώρα αγαπιόμαστε; - Όχι βέβαια.
> Αλίμονο αν ήταν τόσο απλό.
> Ν' αγαπηθούμε πά' να πει να φτιάξουμε κάτι μαζί.
> Κι έφτιαξαν πράγματα μαζί. Κι ήταν τόσο χαρούμενα!...
> - Τι ωραίο να σ' αγαπάω! Τώρα δεν αγαπιόμαστε;
> - Όχι ακόμα. Γιατί ν' αγαπηθούμε πά' να πει
> και να 'χουμε κάτι ο ένας απ' τον άλλον.
> Δώσε μου λίγο απ' το καστανόμαυρο τρίχωμά σου
> κι εγώ θα σου δώσω από το κίτρινο των ματιών μου.
> Κι έκαναν έτσι... Το σκιουράκι καθρεφτίστηκε
> στα μάτια του ασβού και καμάρωσε την κίτρινη λάμψη
> τους στα δικά του μάτια. Κι ύστερα του χάρισε
> το πιο γλυκό καστανόμαυρο τρίχωμα που είχε
> στην πλάτη του. - Τώρα αγαπιόμαστε;
> - Όχι, όχι ακόμα. Μας μένει το πιο δύσκολο.
> Πρέπει να αγκαλιαστούμε σφιχτά, πολύ σφιχτά,
> και να τρέξουμε στον ήλιο, καβαλώντας μιαν
> αχτίδα από φως. Έλα, με το ένα, με το δύο, με το τρία,
> να προλάβουμε αυτήν εκεί την αχτίδα.
> - Ένα, δύο, τρία, εεεεεεεεεεεεεε... ωπ!
> - Τώρα αγαπιόμαστε; - Τώρα.
> Και που λέτε, όσο κι αν φαίνεται παράξενο,
> κάπως έτσι έγινε κι έτρεχαν για τον ήλιο.
> Κι άρχισε να πέφτει βροχή, γλυκιά σα μέλι.
> Ήταν τα δάκρυα της χαράς τους,
> που απ' την τεράστια ταχύτητα
> - που ζάλισε όλα τα πουλιά κι όλα τ' αστέρια
> - έγιναν ένα... Κι ύστερα βγήκε ένα ουράνιο τόξο
> τόσο λαμπερό, που όλοι στη γη βάλανε το χέρι
> πάνω από τα μάτια να μην τυφλωθούνε,
> κι αναρωτιόντουσαν τι είχε συμβεί πάνω
> απ' τα σύννεφα...
>
> Και πέρασε καιρός. Να 'τανε χρόνια,
> να 'τανε ένα λεπτό μονάχα,
> κανένας δε θα μπορούσε να μας πει,
> γιατί ο χρόνος ήταν άχρονος, μέχρι
> που ο ασβός ψιθύρισε:
> - Κουράστηκα. Μη σου κακοφανεί.
> Μπορεί και να ζαλίστηκα απ' το τρέξιμο.
> Θα 'θελα να γυρίσω πίσω.
> - Κουράστηκες; Όμως, δεν τρέχουμε
> πατώντας στο χώμα. Είναι το φως που μας κουβαλάει.
> Δεν είναι κουραστικό. - Για μένα είναι.
> Έπειτα το 'χω ξανακάνει. Λίγοι το αντέχουν
> δεύτερη φορά.Είν' επικίνδυνο. Γυρίζω πίσω...
> Αυτά είπε. Και με μεγάλη ευκολία,
> πήδηξε σ' ένα μετεωρίτη που κατέβαινε
> στη γη και χάθηκε...
> - Μη φεύγεις, φώναξε το σκιουράκι.
> Φοβάμαι πως δε θα μπορέσω ποτέ πια
> να σταματήσω, κι είν' αστείο να τρέχω μόνος μου
> στον ουρανό... Όμως, τη φωνή του την άκουσε μονάχα
> το σκοτάδι, κι ίσως - δε σας τ' ορκίζομαι -
> το φεγγαράκι που πρόβαλε πίσω από ένα σύννεφο δειλά.
> - Εεεεεεε... ωωωωωωωωωω... Είναι κανείς εδώ;
> Δεν έχει νόημα πια να πάω στον ήλιο.
> Ποιος θα μπορούσε να μου πει πώς θα ξαναγυρίσω πίσω;
> Αλλά το σύμπαν εκείνη τη στιγμή ήτανε άδειο,
> κι έτσι δεν του απάντησε κανένας.
> - Μου φαίνεται πως τώρα τρέχω πιο γρήγορα από πρώτα.
> Κι άρχισα να κρυώνω.
> Κι αν τρέχω έτσι μόνο μου για πάντα;
>
> Εεεεεεε... ωωωωωωωωω... Βοήθεια!
> Δεν είναι κανείς εδώ;
> Τότε, μια μικρή φωνούλα
> έφτασε στ' αφτιά του, τόσο γλυκιά και σιγανή
> σα να 'βγαινε από μέσα του.
> - Ψιτ, ψιτ! Σκιουράκι! - Μου μίλησε κανείς;
> Τίποτε δεν βλέπω. - Ψιτ, εδώ δίπλα στην κοιλιά σου.
> Είμαι η ηλιαχτίδα που σε κουβάλησε μαζί
> με τον ασβό βόλτα στον Γαλαξία.
> Ακόμα πάνω μου τρέχεις.
> ¶κου. Μόνο εγώ μπορώ να σε γυρίσω πίσω.
> Πρώτα θα μπούμε σε τροχιά γύρω από τη γη,
> ύστερα σιγά-σιγά θα κατέβουμε.
> Μόνο που 'χω τρέξει άπειρα χιλιόμετρα
> κι η ενέργειά μου έχει σχεδόν εξαντληθεί.
> Για να γυρίσουμε πρέπει να θυσιάσεις κάτι από σένα,
> να το καίω, να γεμίζω τις μπαταρίες μου, να προχωράμε...
> - Ότι πεις. Τι θες να θυσιάσω;
> - Ξέρω κι εγώ;... Το τρίχωμά σου, τις πατούσες σου,
> ένα κομμάτι από την καρδιά σου...
> - Το τρίχωμά μου, οι πατούσες μου, δικά σου.
> Μόνο που καρδιά δεν έχω πια.
> Την πήρε ο ασβός μαζί του. Κι αυτό δεν αλλάζει...
> - Εντάξει, παίρνω τις πατούσες σου.
> Ελπίζω να μας φτάσουν. Καίω την πρώτη...
> Μην πονάς πολύ. Μην κλαις, δεν το αντέχω.
> Ησύχασε. Κρατήσου τώρα.
> Αλλάζουμε πορεία. Κι έτσι μπήκανε σε τροχιά...
> Το σκιουράκι μ' ένα πόδι, κοίταζε τη γη
> - τόσο μικρούλα - κι όμως του φαινότανε
> πως διέκρινε στο δάσος τον ασβό του.
> Κι ήταν το κέντρο της γης ο ασβός γι' αυτό.
> Μόνο εκείνος μέτραγε εκεί κάτω. Τίποτα άλλο.
> - Παράξενο να μπαίνεις σε τροχιά.
> Το κέντρο της ζωής σου είν' αυτό το κάτι που
> τρέχεις γύρω του. Κι όμως είν' άσκοπο να τρέχεις,
> γιατί δεν μπορείς να το φτάσεις,
> ούτε και να ξεφύγεις απ' αυτό...
> - Σσσσσσστ! Μη μιλάς, δάγκωσε τα χείλη,
> είπε η ηλιαχτίδα. Καίω τη δεύτερη πατούσα.
> Κατεβαίνουμε...
> Κι αρχίσανε να κατεβαίνουν
> κάνοντας τούμπες στον αέρα, μέσα
> σε ρεύματα τόσο τρελά, που όλα δείχνουν
> πως δίχως άλλο θα γκρεμοτσακιστούνε.
> Το σκιουράκι δίχως πόδια, κι η γη
> να μεγαλώνει, να μεγαλώνει, το δάσος
> να φαίνεται πια καθαρά, τα δένδρα, τα πουλάκια,
> το ποτάμι και ξαφνικά... Πλατς!...
> Και μετά τίποτα... Όταν το σκιουράκι, ύστερα
> από ώρα, άρχισε να συνέρχεται,
> πόναγε σ' όλο του το κορμί.
> Όμως κατάλαβε πως κάποιος ήταν κοντά του
> και του έβαζε οινόπνευμα κι ύστερα φυσούσε
> τις πληγές για να μην τσούζει, και του 'βαζε
> κομπρέσες κι επιδέσμους και το χάιδευε...
> - Ο ασβός μου, σκέφτηκε κι άνοιξε τα μάτια.
>
> Όμως, είδε να σκύβει πάνω του ένας κάστορας.
> Ήταν ένας μικρόσωμος κανελής κάστορας
> μ' αστεία μουσούδα, που όμως το βλέμμα του
> ήταν τόσο φωτεινό, που σαν σε κοιτούσε νόμιζες
> πως λαμπύριζαν πυγολαμπίδες στη ματιά του.
> Κι είχε ένα χαμόγελο τόσο, μα τόσο τρυφερό,
> που το σκιουράκι ούτε να δακρύσει
> από ευγνωμοσύνη δεν μπορούσε.
> Κοιταζόταν σιωπηλά ώρα πολλή.
> Ύστερα, ο κάστορας ρώτησε κάτι που το σκιουράκι
> άπειρες φορές είχε ρωτήσει πιο παλιά,
> όταν ήταν ανυποψίαστο για όλα...
> - Μπορείς να μ' αγαπάς;
> Το σκιουράκι αναστέναξε, χωρίς καθόλου λύπη.
> - Φοβάμαι πως δεν μπορώ.
> Δεν έχω πια καρδιά για ν' αγαπήσω...
> - Δεν πειράζει. Αν το θες, θα σου δώσω
> ένα κομμάτι απ' τη δικιά μου.
> - Όμως ν' αγαπηθούμε πά' να πει να τρέχουμε μαζί
> - κι εγώ δεν έχω πόδια. - Να τρέχουμε, έτσι άσκοπα,
> γιατί;
> Ν' αγαπηθούμε πά' να πει να κάνουμε μαζί ένα δρόμο,
> όπως μπορούμε.
> Το πιο σπουδαίο είναι να 'μαστε
> οι δυο μας, και όχι πόσο γρήγορα θα τρέχουμε,
> ούτε που θα πάμε... Μικρό μου σκιουράκι,
> αν μπορείς να μ' αγαπάς, θα σου φτιάξω δεκανίκια
> από ξύλο αγριοτριανταφυλλιάς. Κι αν δε θες,
> θα σε μάθω να περπατάς με τα χέρια.
> Κι αν κουραστείς, θα σε πάρω αγκαλιά
> και θα 'ναι πιο όμορφα, γιατί θ' ακούω την ανάσα σου
> κι η μυρωδιά σου θα μπει μέσα στο πετσί μου
> και δε θα ξέρουμε αν είσαι εσύ ή εγώ, εγώ ή εσύ,
> θα 'μαστε εμείς...
> Τι έγινε μετά, κανείς δεν έμαθε
> στα σίγουρα - κι εγώ που να το ξέρω;
> Λένε πως τους είδανε να φεύγουνε για την Ανατολή,
> περπατώντας με τα χέρια, και να γελάνε, να γελάνε...
> Ο απόηχος απ' το γέλιο τους ξέμεινε στα φυλλώματα
> των δένδρων - λένε... Πάντως, ποτέ - μα ποτέ
> - κανείς πια δεν τους ξανάδε.......
>
> Οταν αγαπάς, πρέπει να είσαι έτοιμος να κάνεις θυσίες.
>
> Μια μέρα χωρίς χαμόγελο,είναι μια μέρα χαμένη....
>
> _____________________
>
> orasi mailing list
> διαβάστε για αυτή την λίστα και τα θέματα που συζητά στο
> //www.freelists.org/webpage/orasi
>
> Για να στείλετε ένα μήνυμα και να το δουν όλοι οι συνδρομητές της λίστας
> στείλτε email στην διεύθυνση
> orasi@xxxxxxxxxxxxx
>
> Για να διαγραφείτε από αυτή την λίστα μπορείτε οποιαδήποτε στιγμή να
> στείλετε email στην διεύθυνση
> orasi-request@xxxxxxxxxxxxx
> και στο θέμα γράψτε unsubscribe.
>
> Το αρχείο της λίστας βρίσκεται στο
> //www.freelists.org/archives/orasi
>
> ______________
>
>
>
>
_____________________
orasi mailing list
διαβάστε για αυτή την λίστα και τα θέματα που συζητά στο
//www.freelists.org/webpage/orasi
Για να στείλετε ένα μήνυμα και να το δουν όλοι οι συνδρομητές της λίστας
στείλτε email στην διεύθυνση
orasi@xxxxxxxxxxxxx
Για να διαγραφείτε από αυτή την λίστα μπορείτε οποιαδήποτε στιγμή να στείλετε
email στην διεύθυνση
orasi-request@xxxxxxxxxxxxx
και στο θέμα γράψτε unsubscribe.
Το αρχείο της λίστας βρίσκεται στο
//www.freelists.org/archives/orasi
______________
Other related posts:
