[orasi] Re: μήν μου τήνλέτεκιαπωπάνωκύριεπάνγκαλε
- From: "Stathis" <grethat@xxxxxxxxx>
- To: <orasi@xxxxxxxxxxxxx>
- Date: Sun, 26 Sep 2010 12:28:09 +0300
Μπα, είχε και πεπεροντσίνο στο χωριό του ο Πάγκαλος?
Κατά τ' άλλα, τα έχουμε πει.
----- Original Message -----
From: "skordilis-spyros" <spyros62@xxxxxxxxxxx>
To: "ορασι" <orasi@xxxxxxxxxxxxx>
Sent: Sunday, September 26, 2010 12:21 PM
Subject: [orasi] μήν μου τήν λέτεκιαπωπάνω κύριεπάνγκαλε
> Έντυπη Έκδοση Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010
> «Μη μου τη λέτε κι από πάνω, κύριε Πάγκαλε»
>
> Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ
>
> Πριν από μερικά χρόνια, όταν ο Θεόδωρος Πάγκαλος, με το ΠΑΣΟΚ στην
> αντιπολίτευση, ήταν υπεύθυνος εξωτερικών υποθέσεων, του πήρα μια
> συνέντευξη στο γραφείο
> του στη Βουλή για το Κυπριακό.
>
> «Αυτά που μου δώσατε, εγώ τα δούλεψα. Και αυτά που έμειναν να εισπράττω
> σήμερα εσείς μου τα τρώτε κάθε μέρα», ξεσπάει η κ. Χάρου.
> «Αυτά που μου δώσατε, εγώ τα δούλεψα. Και αυτά που έμειναν να εισπράττω
> σήμερα εσείς μου τα τρώτε κάθε μέρα», ξεσπάει η κ. Χάρου. Προτού μπούμε
> λοιπόν στα
> «βαριά και ανθυγιεινά» μιας τέτοιας συζήτησης, λάτρεις του φαγητού
> αμφότεροι, μιλήσαμε πρώτα για τα αγαπημένα μας στέκια, και τα πιάτα που
> «δεν μπορούν
> να εξαιρεθούν από καμία δίαιτα».
>
> Η περιγραφή του κ. Πάγκαλου για τη δική του γαστρονομική πανδαισία, την
> οποία, λέει, απολαμβάνει τουλάχιστον μία φορά τον μήνα στην γενέτειρά του,
> Ελευσίνα,
> είναι «μικρά ζυμαράκια, σαν νιόκι» σε τρεις στρώσεις σε ταψί, ψημένα στον
> φούρνο, ανάμεικτα με κεφαλοτύρι τριμμένο, και περιχυμένα με λίπος μπόλιας
> αρνιού
> που έχει τηγανιστεί με πικάντικα πεπεροντσίνο!
>
> Αυτή η θεσπέσια πυρηνική βόμβα, είπε, είναι το πρώτο πιάτο. Το δεύτερο,
> πιο παραδοσιακό, είναι περί τα 5-6 κιλά παϊδάκια στα κάρβουνα, τα οποία
> «μοιραζόμαστε
> με παρέα παλιών παιδικών φίλων και ντόπιων ψηφοφόρων». Πράγματι, δηλαδή,
> όπως θα 'λεγε σήμερα, κυριολεκτώντας όμως, «όλοι μαζί τα φάγαμε»...
>
> Το πολεμικό μας προσωπείο
>
> Ειπωμένα, ωστόσο, στη Βουλή την περασμένη Τρίτη, τα ίδια αυτά λόγια πήραν
> άλλη διάσταση, που ουδεμία σχέση έχει με το αμίμητο «είμαστε όλοι μια
> ωραία ατμόσφαιρα»
> του αείμνηστου Ντίνου Ηλιόπουλου. Το «πού πήγαν τα λεφτά;» και «ποιοι τα
> έφαγαν;» μοιάζουν να είναι ερωτήματα «πανεθνικής ψυχανάλυσης» που
> βασανίζουν και
> αφορούν τον καθένα, και λίγο πια απέχουν από την εκδήλωση συμπτωμάτων
> υστερίας, ή/και κατάθλιψης. Οι σχέσεις μεταξύ μας δεν ήταν ποτέ σχέσεις
> αρμονικής
> κοινωνικής συμβίωσης και συνεργασίας. Ο,τι έκρυβε ώς τα σήμερα το τυπικό
> μας χαμόγελο, το αποκαλύπτει τώρα, με τον πιο σκληρό τρόπο, το πολεμικό
> προσωπείο
> μας.
>
> Τόση επιθετικότητα, από όλους προς όλους, είχαμε καιρό να αισθανθούμε. Οι
> δηλώσεις Πάγκαλου, όσο και αν έχουν στοιχεία αλήθειας, είναι ακριβώς αυτό:
> όχι
> αλήθεια που πονάει, αλλά πρόκληση ευθεία, του τύπου «ελάτε να
> αναμετρηθούμε να δούμε ποιος έκανε περισσότερη ζημιά στον άλλον», δηλαδή,
> στον τόπο.
>
> «Ναι, αλλά φορώ το ίδιο νούμερο»
>
> «Μας ρωτάνε οι πολίτες πού φάγαμε τα λεφτά; Απαντώ: Μαζί τα φάγαμε, αφού
> σας διορίζαμε. Τα φάγαμε όλοι μαζί σε μία πρακτική αθλιότητας, εξαγοράς
> και διασπάθισης
> του δημοσίου χρήματος», είπε ο 72 ετών αντιπρόεδρος της κυβέρνησης.
>
> Στα blogs και στα ειδησεογραφικά sites άρχισε αμέσως ένας βομβαρδισμός
> σχολίων εναντίον του κ. Πάγκαλου. Τα περισσότερα από αυτά συνδέουν την
> περί μάσας
> αναφορά του με τη σωματική του διάπλαση, διαπιστώνοντας ότι «ακόμα κι αν
> τα φάγαμε μαζί μεγάλε, τελικά πάλι εσύ και οι όμοιοί σου φάγατε τον
> αγλέουρα»,
> λέει η Μαρία Πολυχρονίου από τα Πετράλωνα, συμπληρώνοντας σκωπτικά ότι «50
> χρονών είμαι σήμερα εγώ, αλλά εξακολουθώ να φορώ το ίδιο νούμερο στα ρούχα
> μου».
>
>
> «Δεν έφτιαξα εγώ τους νόμους»
>
> Η Κατερίνα Χάρου εργάστηκε 20 χρόνια στην πάλαι ποτέ «Ολυμπιακή».
> Προσλήφθηκε το 1983 ως συνοδός εδάφους και έπειτα από 2 χρόνια έγινε
> ιπταμένη. Το 2003
> απολύθηκε, αλλά δεν έλαβε ποτέ αποζημίωση. Εφυγε υποχρεωτικά, όπως μας
> είπε, με τους όρους της προαιρετικής σύνταξης, δηλαδή με όσα χρόνια είχε ο
> καθένας.
> Ετσι, χωρίς να θέλει, και χωρίς να το ζητήσει, βρέθηκε στα 40 της, με
> άλλους πολλούς συναδέλφους της, μερικοί πολύ νεότεροι ακόμα, σε πρόωρη,
> αναγκαστική
> σύνταξη.
>
> Η πρώην αεροσυνοδός είναι λοιπόν από εκείνους τους δημόσιους υπαλλήλους
> στους οποίους συχνά αναφέρονται απαξιωτικά τα διεθνή μέσα ενημέρωσης για
> να καταδείξουν
> πώς και γιατί έφτασε η Ελλάδα «στα πρόθυρα της χρεοκοπίας».
>
> Πιθανώς, επίσης, η κ. Χάρου, εκτός από «case study» για τα διεθνή μίντια,
> να είναι και... ομοτράπεζη στο μεγάλο φαγοπότι του κ. Πάγκαλου.
>
> «Οχι, ποτέ», αντιδρά αμέσως, γελώντας πηγαία και επιδεικνύοντας ταυτόχρονα
> τη λιτή σιλουέτα της.
>
> «Οταν επεδίωκα και ζητούσα την πρόσληψή μου στην εταιρεία, την οποία έμαθα
> από παιδί να αγαπώ και να θεωρώ οικογένειά μου, αφού ο πατέρας μου,
> Μανώλης Χάρος,
> ήταν από τους πιο παλιούς και σεβαστούς από όλους κυβερνήτες, πού να ξέρω
> ότι η Ολυμπιακή χρειαζόταν, ας πούμε, 1.500 υπαλλήλους και αυτοί, οι
> πολιτικοί,
> τη φόρτωσαν με 3.000; Ασφαλώς και βολεύτηκα και εγώ από αυτήν την
> απλοχεριά. Ξέρω ότι ήταν λάθος που προσλαμβάνανε τόσους, αλλά υπήρχε
> κάποια νομοθεσία
> που τους το επέτρεπε, υποθέτω. Δεν έφτιαξα εγώ τους νόμους».
>
> Η καθημερινότητα που δεν αντέχεται
>
> Σήμερα, παίρνει σύνταξη γύρω στα 1.600 ευρώ. Μεγαλώνει 2 παιδιά, το ένα με
> ειδικές ανάγκες. Η έλλειψη βασικών υποδομών, παντού, κάνει τη ζωή της
> δυσκολότερη.
> Η εκπαίδευση, ιδίως του παιδιού της που έχει πρόβλημα, αντί να είναι χαρά
> και απαντοχή για το ίδιο και την οικογένεια, έχει καταντήσει μαρτύριο.
>
> Η ακρίβεια υποχρεώνει την οικογένεια να θυσιάσει ακόμα και τις πιο μικρές
> «πολυτέλειες» που έως τώρα έκαναν λίγο πιο φωτεινή τη ζωή τους. Μια
> εκδρομή. Μια
> αγορά καινούριου ρούχου ή παιχνιδιού. Ενα τραπέζι σπίτι για φίλους, έστω
> και χωρίς την άγρια χλιδή που έχουν τα ρωμαϊκά τσιμπούσια του Πάγκαλου
> στην Ελευσίνα.
>
>
> Αυτή, λοιπόν, «η ευνοημένη υπάλληλος του Δημοσίου», όταν πήγε να ζητήσει,
> όπως δικαιούται, συνοδό για το παιδί της στο σχολείο, της είπαν από τα
> Κέντρα
> Διάγνωσης του υπουργείου Παιδείας, «εντάξει, να εγκρίνουμε συνοδό αλλά μην
> ελπίζεις γιατί δεν θα 'ρθει ποτέ».
>
> Γιατί; Διότι είναι τόσες πολλές, της έλεγαν, οι αιτήσεις, και τόσες λίγες
> οι προσλήψεις, που δεν υπάρχουν άτομα για να συνοδεύουν το παιδί της.
>
> Αλλού, δηλαδή, όπως στην «Ολυμπιακή» που ήσασταν εσείς, διόριζαν με τη
> σέσουλα, και εκεί που χρειάζονταν κόσμο, έκαναν τους σφιχτοχέρηδες;
> Ακριβώς έτσι,
> δυστυχώς.
>
> Μία μητέρα, μας λέει η κ. Χάρου, πήγε δικαστικώς, και κατάφερε να της
> δώσουν συνοδό για το αυτιστικό παιδί της. Πόσοι, όμως, έχουν τη δύναμη να
> μπουν σε
> μια τέτοια περιπέτεια, ιδίως με τα τόσα που ακούνε και διαβάζουν για
> τους... ρυθμούς της ελληνικής Δικαιοσύνης;
>
> «Μου τη λες κιόλας;»
>
> Η κ. Χάρου, όπως χιλιάδες γονείς, χιλιάδες πολίτες, τράβηξε μόνη, με τον
> άνδρα της, την ανηφόρα. Μέχρι πέρυσι, μας λέει, πλήρωνε από την τσέπη της,
> «δηλαδή
> από αυτά που μου... χάρισε ο Πάγκαλος», 700 ευρώ τον μήνα για να πληρώνει
> τον συνοδό του μικρού της γιου, που ήταν υποχρέωση του κράτους.
>
> «Αρα, ακόμα και εάν δεχτώ ότι με έβαλε κάποιος στο Δημόσιο και μου έκανε
> τη χάρη, σίγουρα δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι τα φάγαμε μαζί, γιατί εγώ
> τράβηξα
> και τραβάω όλο το κουπί, στη δουλειά, στο σπίτι, στο μεγάλωμα των παιδιών
> σε μια χώρα που δεν ξέρει τι σημαίνει εκπαίδευση, σε ένα κράτος που
> σπατάλησε
> τα χρήματά του οπουδήποτε αλλού εκτός από την κοινωνική μέριμνα. Οχι,
> κύριε Πάγκαλε. Αυτά που μου δώσατε, εγώ τα δούλεψα. Και αυτά που έμειναν
> να εισπράττω
> σήμερα, εσείς μου τα τρώτε κάθε μέρα. Πώς μπορείτε, λοιπόν, να μου την
> λέτε κι από πάνω;»
>
> «Σάπιος ο συνδικαλισμός»
>
> Ο πολίτης, συνεχίζει η κ. Χάρου, μπορεί να ζητάει ό,τι θέλει. «Εσύ, κύριε,
> που προστατεύεις, υποτίθεται, το δημόσιο συμφέρον, και ξέρεις ότι η
> πρόσληψή
> μου, αργά ή γρήγορα, θα ζημιώσει τη χώρα, γιατί με προσέλαβες; Γιατί
> ψάρευες ψηφοφόρους, αυτό ήταν. Δεν σε ενδιέφερε η επόμενη μέρα της
> εταιρείας και της
> χώρας, όπως δεν σε ενδιαφέρει και σήμερα. Κοντόφθαλμη ήταν πάντοτε η
> πολιτική σας.»
>
> Ωραία, αλλά όταν όλος αυτός ο κόσμος πίεζε για να προσληφθεί, όταν
> απευθυνόταν στα συνδικαλιστικά του όργανα γνωρίζοντας ότι αυτά είχαν,
> πράγματι, τη δύναμη,
> να μετατρέψουν ένα ρουσφέτι σε «δίκαιο λαϊκό αίτημα», δεν υπήρχε, τότε,
> αυτό που ονομάζουμε «συλλογική ευθύνη»;
>
> «Σε έναν μεγάλο βαθμό, ναι», απαντά η πρώην αεροσυνοδός. «Ο συνδικαλισμός
> πράγματι είναι σάπιος στην Ελλάδα. Πρέπει να απαγορευτεί στους
> συνδικαλιστές να
> πολιτεύονται στη συνέχεια. Τα κάνουν πλακάκια με τους πολιτικούς και είναι
> απολύτως καθοδηγούμενοι από τα κόμματα. Εάν ο Πάγκαλος, με τη ρήση του,
> εννοεί
> περί των χρημάτων που φαγώθηκαν και με τέτοιους συνδικαλιστές, τότε εκεί
> ίσως έχει δίκιο».
>
> list of 8 items
> _____________________
>
> orasi mailing list
> διαβάστε για αυτή την λίστα και τα θέματα που συζητά στο
> //www.freelists.org/webpage/orasi
>
> Για να στείλετε ένα μήνυμα και να το δουν όλοι οι συνδρομητές της λίστας
> στείλτε email στην διεύθυνση
> orasi@xxxxxxxxxxxxx
>
> Για να διαγραφείτε από αυτή την λίστα μπορείτε οποιαδήποτε στιγμή να
> στείλετε email στην διεύθυνση
> orasi-request@xxxxxxxxxxxxx
> και στο θέμα γράψτε unsubscribe.
>
> Το αρχείο της λίστας βρίσκεται στο
> //www.freelists.org/archives/orasi
>
> ______________
>
>
>
_____________________
orasi mailing list
διαβάστε για αυτή την λίστα και τα θέματα που συζητά στο
//www.freelists.org/webpage/orasi
Για να στείλετε ένα μήνυμα και να το δουν όλοι οι συνδρομητές της λίστας
στείλτε email στην διεύθυνση
orasi@xxxxxxxxxxxxx
Για να διαγραφείτε από αυτή την λίστα μπορείτε οποιαδήποτε στιγμή να στείλετε
email στην διεύθυνση
orasi-request@xxxxxxxxxxxxx
και στο θέμα γράψτε unsubscribe.
Το αρχείο της λίστας βρίσκεται στο
//www.freelists.org/archives/orasi
______________
Other related posts:
