[orasi] Εμένα οι φίλοι μου.
- From: Ανδρεας Χριστοφορου <axionna@xxxxxxxxxxxxxx>
- To: <orasi@xxxxxxxxxxxxx>
- Date: Mon, 14 Jun 2010 23:35:53 +0300
"Εμένα οι φίλοι μου..."
Εμένα οι φίλοι μου είναι "τοίχοι" στο facebook. Μισές φωτογραφίες και
πρόσωπα σε σκιές ηλεκτρικών λαμπτήρων. Πάνω τους αναρτούν ανακοινώσεις και
στιχάκια ξεχασμένων ποιητών, "ψηφίσματα" και ευχές γενεθλίων, ρομαντικά
τοπία και εορταστικά ενσταντανέ προσωπικών στιγμών, ειδησάρια και
αγγελτήρια, πέταλα λουλουδιών και γάτες με πέταλα, φιλμάκια με περίεργους
τύπους και αποφθέγματα σοφών, ατέλειωτα τραγούδια και βίντεο κλιπ, σχόλια
πάνω στα σχόλια και λακωνικές συζητήσεις. Έχουν ένα άρπαγμα μοναξιάς οι
φίλοι μου. Ομαδοποιούνται και υπάρχουν, τα πρωινά, τ' απογεύματα, αργά τα
βράδια, σε άτυπες παρέες συμπασχόντων γνωστών και αγνώστων, από κομμάτια κι
αποσπάσματα προσπαθούν να ανιχνεύσουν τις διαθέσεις, τις προθέσεις και τις
ζωές των άλλων. Συνυπάρχουν κατ' επίφαση μέχρι εκεί που επιτρέπει η σύζευξη
της στιγμής. Χαβαλέδες και "κολλημένοι" στα ίδια και στα ίδια. Υπέροχοι
τραμπούκοι και παλιάτσοι, συνειδητοί υπονομευτές της όποιας σοβαρότητας θα
μπορούσε προς στιγμή να απειλήσει τον σουρεαλισμό της συζήτησης. Όπως στους
παλιούς καφενέδες, εκείνος που έριχνε μια μπαρούφα και έστελνε την κουβέντα
στα αζήτητα, αποφορτίζοντας τη σοβαροφάνεια και την ένταση επίδοξων ρητόρων,
κάπου εκεί ανάμεσα στο γλυκύ βραστό και στο "πιάσε ένα ουζάκι ρε Μήτσο".
Εμένα οι φίλοι μου... Επίγονοι κι επαρχιώτες στην Ομόνοια, που έλεγε κι ο
Διονύσης, από έρημα χωριά και ρημαγμένα μποστάνια πάνω στην πέτρα. Τώρα
εκτρέφουν ηλεκτρονικές αγελάδες και κότες, ποτίζουν φυτείες με κακαόδεντρα,
συλλέγουν εικονικές φράουλες και βατόμουρα από δάση με ξωτικά και νεράιδες.
Τις νύχτες βλέπουν στα όνειρά τους τεράστια κουνέλια με κόκκινα μάτια και
ξυπνούν αλαφιασμένοι. Έλα, τάισε τα, δεν τα βλέπεις; Θα μας ρημάξουν τα
όνειρα! Πάρε ένα στιχάκι από τον "τοίχο" μου και δώσ' τους. Πιάσε αυτό της
Γώγου: "Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά που κάνουν τραμπάλα σε
ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών...". Εμένα οι φίλοι μου... Τους θυμάμαι με
κοντό μπαλωμένο παντελόνι και κουρεμένο γουλί κεφάλι, βοηθοί κουρέα σε
συνοικιακά μπαρμπέρικα, μικροπωλητές τσατσάρων και ξυραφιών στους σταθμούς
των λεωφορείων. Τώρα κουρεύουν φράχτες και γρασίδια σε πισίνες. Πάντα κάτι
κουρεύουν οι φίλοι μου. Κι όταν δεν έχουν τίποτα, πιάνουν τ' αβγό να το
κουρέψουν κι αυτό. Υπερπόντιοι επιβάτες πάνω στους κλώνους αιωνόβιων
ελαιόδεντρων, με σημαιούλες και αιωρούμενα πιλοτήρια, οι φίλοι μου. Με
κονσερβοκούτια και αυτοσχέδιες ρουκέτες τραβούσαν καρφωτοί για τον αστερισμό
του Κύκνου τις μεγάλες νύχτες του Ιούνη, με το που έκλειναν τα σχολεία. Τώρα
ταξιδιώτες μικρών αυτιστικών αποστάσεων. Σπίτι - δουλειά - καφετέρια, καμία
ταβερνούλα Παρασκευή, Σάββατο βράδυ. Κι ύστερα ξανά η ίδια διαδρομή.
Ονειρεύονται διακοπές οι φίλοι μου. Νησιά και απέραντες παραλίες. Στρίβουν
τσιγάρο, τ' ανάβουν κι αρχίζουν να περιγράφουν με ύφος εξερευνητή, καθώς
παραγγέλλουν ακόμα μια παγωμένη μπίρα και λίγο πριν τους διακόψει ο ήχος του
κινητού. "Όχι, Τετάρτη δεν γίνεται, έχω επαγγελματικό ραντεβού και η Πέμπτη
είναι μια δύσκολη μέρα. Παρασκευή ίσως...". Είναι πολυάσχολοι οι φίλοι μου,
με ελεύθερο χρόνο σε χαπάκια. Ολίγον αθλητές, ολίγον καναπεδάτοι θεατές μιας
αποχαυνωτικής τηλοψίας, ολίγον γάμοι, βαπτίσεις, καμιά κηδεία, καμία διάλεξη
περί των μεθόδων ανάνηψης του καπιταλιστικού συστήματος και των παραφυάδων
αυτού, μνημόσυνα ηρώων, καμιά μεταμοντέρνα έκθεση ζωγραφικής, παρουσιάσεις
βιβλίων...
Είναι σχεδόν καλλιτεχνίζοντες οι φίλοι μου. Μπορώ να σου πω, ότι κάποτε
επιχείρησαν να γράψουν κιόλας, τότε που ένιωθαν πως είχαν κάτι να πουν. Μετά
το παράτησαν, γιατί τους έφαγαν λάχανο στη στροφή... "Τι λες ρε παιδί μου!
Δεκαπέντε ποιητικές συλλογές και συνεχίζει ακάθεκτος..! Και συ ακόμα
προσπαθείς να δέσεις ένα στιχάκι; Μπα, ασ' το".
Εμένα οι φίλοι μου... Καλογυαλισμένα αυτοκίνητα έξω απ' τις καφετέριες.
Επίδοξοι παράγοντες επαρχιακών ομάδων και ομάδων πρωτοβουλιών. Γυρολόγοι
κοινωνικών θεωριών και οικολόγοι θερμοκηπίων, περιπατητές ηλεκτρικών
διαδρόμων και εραστές παρανόμων ονείρων.
Τις νύχτες βγαίνουν κάτι τεράστια εικονικά κουνέλια με κόκκινα πυρωμένα
μάτια και τους ρημάζουν τους λαχανόκηπους. Ύστερα την αράζουν στο γρασίδι
της πισίνας και κάνουν πως διαβάζουν εφημερίδα. Μικρές αγγελίες και πωλήσεις
οικοπέδων, αγγελτήρια και ανακοινώσεις.
Έλα, πάρε ένα στιχάκι και τάισ' τα. Δεν βλέπω να την βγάζουμε καθαρή. Πιάσε
εκείνο της Γώγου, που πάντα σ' άρεσε να το απαγγέλλεις. Σου δανείζω τον
"τοίχο μου". "...πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια μανταλάκια
τις ενοχές σας αποφάσεις συνεδρίων δανεικά φουστάνια σημάδια από καύτρες
περίεργες ημικρανίες...". 'Ντάξει μωρέ, καμιά φορά με πιάνει και μένα και
γράφω κάτι τέτοια περίεργα σημειώματα. Μην τα παίρνεις τοις μετρητοίς. Κι
ύστερα λέω να πάμε να δούμε το ματς στην τηλεόραση κι ας μην τραβάει η
Εθνική. Θα πιούμε καμιά παγωμένη μπίρα και θα στρώσει το πράμα.
Του Χρήστου Χαλικιόπουλου
Κωδικός άρθρου: 951796
ΠΟΛΙΤΗΣ - 14/06/2010, Σελίδα: 13
_____________________
orasi mailing list
διαβάστε για αυτή την λίστα και τα θέματα που συζητά στο
//www.freelists.org/webpage/orasi
Για να στείλετε ένα μήνυμα και να το δουν όλοι οι συνδρομητές της λίστας
στείλτε email στην διεύθυνση
orasi@xxxxxxxxxxxxx
Για να διαγραφείτε από αυτή την λίστα μπορείτε οποιαδήποτε στιγμή να στείλετε
email στην διεύθυνση
orasi-request@xxxxxxxxxxxxx
και στο θέμα γράψτε unsubscribe.
Το αρχείο της λίστας βρίσκεται στο
//www.freelists.org/archives/orasi
______________
Other related posts:
