[openyourmind] μήπως ήρθε η ώρα για ταξίδι?
- From: Χρυσέλλα Λαγαρία <xlag82@xxxxxxxxx>
- To: <openyourmind@xxxxxxxxxxxxx>
- Date: Tue, 28 Jun 2011 23:13:24 +0300
ΤΗΣ ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ
Σε βλέπω καιρό. Με βλέπω καιρό. Κομπιουτεράκι το μυαλό μας. Προσθέτουμε,
αφαιρούμε.Κυρίως αφαιρούμε. Δε βγαίνουν οι αριθμοί. Πτου και από την αρχή.
Αφαίρεση, διαίρεση, πρόσθεση. Πώς λέγαμε μικρά; Και ένα το κρατούμενο.Πολλά τα
κρατούμενα. Σε βλέπω, με βλέπω, μας βλέπω. Αφυδατώθηκε το μυαλό, οι αισθήσεις.
Νούμερα και ξανά νούμερα. Σαν να μη τρέχει ζωή γύρω μας. Μόνο αριθμοί. Σαν να
μην υπάρχουν άνθρωποι που νταραβερίζονται με την ελπίδα για μια ακόμα μέρα. Σε
βλέπω, με βλέπω, μας βλέπω. Δε αξίζει.Γι αυτό φτιάξε τη βαλίτσα σου. Θα μας πάω
ταξίδι.Όχι σε κείνα τα πολύβουα της ανατολής που δε προφταίνει το μάτι τα
πλάνα, η μύτη τις μυρουδιές, η γλώσσα ν΄αναλύει μπαχάρια.Όχι. Θα σε πάω Ευρώπη.
Σκέψου πόσο κουρασμένη είμαι. Πόσο αλλαγμένη. Μπορεί μέχρι και να καθίσουμε σε
πισίνα με άσπρα ανθρωπάκια που να τα κάνει ροζ καταρόζ ο ήλιος.
Ετοίμασε τη βαλίτσα σου και πάμε. Με αυτοκίνητο από Πάτρα. Να διασχίσουμε μια
εθνική που χρόνια και χρόνια καταπίνει λεφτά σαν κουλοχέρης σε καζίνο.Πόσα
χρόνια έργα! Όχι δε θα μιλήσω ξανά για λεφτά. Φτάνει. Θα φτάσουμε Πάτρα. Μάλλον
Βομβάη.Έτσι μοιάζει σε μερικά. Θα δεις ανθρώπους εξαθλιωμένους να
καιροφυλακτούνε τη στιγμή, να οργανώνονται, να μουντάρουν σε καρότσες φορτηγών,
να τους πιάνουν, να ξαναπροσπαθούν. Κλείσε τα μάτια. Το ίδιο κάνει το σύστημα
χρόνια. Κάποιοι γίνονται πλούσιοι σε σύνορα. Κάποιοι γίνονται φτωχοί στη χώρα.
Τούτη η χώρα μας θέλει τυφλούς. Κλείσε τα μάτια. Το πλοίο φεύγει. Να βλέπει η
καμπίνα θάλασσα. Θα κατεβούμε Αncona. Και από κει θα φτάσουμε Φλωρεντία. Θέλω
να θυμηθούμε αναγέννηση. Να μαθητέψουμε ξανά την προοπτική. Νάναι απόγευμα όταν
θα φτάσουμε. Θα σε τρέξω στο Ponte Vecchio. Στη μεσαιωνική γέφυρα. Θέλω
υπόκρουση την άρια του Puccini O mio babbino caro.
Ν΄ανακατευτούμε με τουρίστες. Μια γιαπωνέζα θα μας ζητήσει να τη βγάλουμε
φωτογραφία. Ακίνητη, αγέλαστη σα στρατιωτάκι. Διάλεξε ένα ζευγάρι ερωτευμένο
στο βάθος της φωτογραφίας της. Απ' αυτά που ο ένας χύνεται στην ύπαρξη του
άλλου. Που λιώνουν! Η Φλωρεντία είναι για ερωτευμένους. Θα σεργιανίσουμε τα
μαγαζάκια. Θα μας θαμπώνουν τα πετράδια στις βιτρίνες τους. Ο ποταμός Αrno θα
μπαινοβγαίνει στα πλάνα. Και μετά θ΄ανεβούμε τα σκαλοπάτια του Μουσείου Uffizi.
Θα το ανοίξουμε. Ποτέ δεν θα βαρεθώ να το επισκέπτομαι. Θα μπούμε σε αίθουσες
με πορτραίτα ανθρώπων που ξεγελάστηκαν ότι θα παγώσουν το χρόνο. Και στέκονται
περισπούδαστοι σε καμβάδες. Και έργα καλλιτεχνών τεράστιων. Αιώνιων. Leonardo
da Vinci, Albrecht Durer, Botticelli. Θα υποκλιθώ όπως πάντα στον Caravaggio.
Θα ξεφυλλίζω αναγνώσεις στα βλέμματά του, στους συμβολισμούς, στο υπονοούμενο.
Θα βουτήξω στο απόλυτο ενδιαφέρον. Στα ιερά χνάρια εποχών. Στα μεγαλεία της
τέχνης. Είχα ξεχάσει ότι υπάρχουν θεϊκά πλάσματα και δημιουργίες. Καιρό τώρα
πρεζάκι ..Άσε δεν θέλω να μολυνθώ ξανά.Μετά λέω να πάμε στο Gilli. Θα καθίσουμε
σε ένα τραπέζι περισκόπιο. Θα χαζεύουμε ηλιοκαμένους ιταλούς με ρεβέρ στο
παντελόνι και ωραία παπούτσια. Ιταλίδες να μοσχοβολάνε γυναίκα. Μάτια να χωράνε
φλερτ. Χέρια να ενισχύουν τις λέξεις, ν΄αναδεύονται συνέχεια.
Παντομίμακανονική. Θα παραγγείλουμε.Τι να παραγγείλουμε; Ένα martini, ένα
campari; Θα μας φέρουν εκείνα τα καταπληκτικά μικρά τηγανισμένα ψωμάκια και τις
τεράστιες ελιές. Κόσμος, χάζι, ένα παιδάκι θα κυνηγάει ένα πουλί, δυο γερμανοί
με κάλτσες και πέδιλα θα ξεδιπλώνουν χάρτη, ένα γκρουπ κινέζων θα περνάει και ο
αρχηγός θα κουνάει ένα σημαιάκι, ένας σερβιτόρας θα ρίξει το δίσκο κάτω.Πόσο
καιρό έχουμε να χαζέψουμε; Η ευλογία του τίποτα. Απλώσου στη καρέκλα σου, πιες
μια γουλιά, κοίτα, κοίτα. Κάθε τραπέζι και έργο. Πω πω μούτρα που του κρατάει
εκείνη! Τσακωμένοι θάναι! Μη τους κοιτάς τόσο έντονα... Είπαμε!! Θα μείνουμε
ώρα.
Βαρέθηκα. Πάμε στη Piazza de la Signoria. Θάναι μπροστά μας το ρολόι του
Δημαρχείου. Στο Palazzo Vecchio. Θα στέκομαι σαν μύγα στα πόδια αγάλματος
αντίγραφου του Μιχαήλ Άγγελου. Μα τι είναι όλος αυτό ο κόσμος; Τι κοιτάζουν;
Τέσσερις ακροβάτες περπατάνε πάνω στο κτίριο! Aφήνουν το σώμα τους να
αιωρείται σε σκοινιά. Τι θέαμα! Σαν πλατεία των θαυμάτων. Και οι θεατές
ξαπλώνουν στο έδαφος και τους χαζεύουν. Και ακούγεται μια μουσική! Και ξαφνικά
γεμίζει ο ουρανός μπαλόνια. Αυτά έχουν τα ταξίδια. Το απρόσμενο!
Ζήλεψα ένα παγωτό. Ιταλία και παγωτό είναι συνώνυμα. Να πάρω αυτό; Μάλλον
όχι.Αυτό. Άλλο ήθελα γαμώτο. Ε όχι κι άλλο! Πάρε εσύ αυτό να πάρω εγώ το άλλο.
Θα μου δώσεις λίγο από το δικό σου; Να μου έπεσε! Τι κατάλαβες!!! Θα περπατάμε
αγκαλιά στα στενά. Θα βλέπουμε φώτα ν΄ανάβουν σε παράθυρα. Τα παράθυρα νάχουνε
πατζούρια φλωρεντίνικα. Απ΄αυτά που «σπάζει» το μισό προς τα έξω.
Ν΄ακούγονται και καμπάνες.Kαι το φεγγάρι να πέφτει πάνω σε μια μπουγάδα σαν
φακός. Θα μπούμε σε μια τρατορία. Νάναι μια σταλιά. Ας είναι το Ristorante del
Fagioli. Να καθίσουμε στο τραπέζι δίπλα σ΄εκείνους τους ιταλούς. Μα τι πλάκα
έχουν! Σαν να βλέπεις σκηνή από το Εντιμότατοι φίλοι μου. Ο σερβιτόρος νάναι
παιχνιδιάρης. Ν΄ακούγονται γέλια. Θέλω ν΄ακούω τρανταχτά γέλια. Καιρό έχουμε
ν΄ακούσουμε γέλια. Κάπου να κάθονται και δυο Αμερικάνες. Να κόβουν μια bistecca
alla Fiorentina με το μαχαίρι σαν άνθρωποι των σπηλαίων.Τι αστεία που τρώνε οι
Αμερικάνοι! Και οι ιταλοί ν΄αρχίσουν το τραγούδι. Και να πιούμε ένα ωραίο
κόκκινο κρασί. Ένα Chianti Classico Roca delle Macie και να γίνουμε ελαφρώς
ντίρλα. Kαι να τελειώσουμε με torta di crema. Και να γελάμε και να περπατάμε
και να κοιτάμε ψηλά και νάναι ο ουρανός φέτες, φέτες και εσύ να λες «μίλα πιο
σιγά». Το πρωί θα φύγουμε. Πόλη Stresa. Τη διάβασα στο χάρτη και κάτι μούκανε.
Mια κοσμοπολίτικη λουτρόπολη. Πω πω κοίτα λουλούδια! Σαν γιορτή των λουλουδιών.
Τεράστιες ορτανσίες γύρω από τη λίμνη. Ροζ, μοβ, άσπρες ορτανσίες. Και μανόλιες
δέντρα. Άκου μανόλιες δέντρα! Όλα σε στοίχιση, ζύγιση. Όλα σε τάξη. Και μια
σειρά ξενοδοχείων σαν να βγήκαν από μυθιστόρημα της Αγκάθα Κρίστι. Κάθε
μπαλκόνι και γεράνια. Κήποι της Βαβυλώνας κρεμαστοί. Θα κάνω υπέρβαση. Θα
καθίσουμε μέχρι και σε πισίνα.Στο είπα σε τούτο το ταξίδι θα κάνω ότι
κορόιδευα. Θα αποβλακωθώ. Δίπλα σε ροζ, καταρόζ ανθρωπάκια με μονοδιάστατο
βλέμμα που κρατάνε όλοι ένα βιβλίο στο χέρι και διαβάζουν γύρω από μια πισίνα.
Ούτε πουφαντάζονται τι εστί ελληνικό μελτέμι. Σε τόπο και ανθρώπους. Απότομες
αλλαγές.
Βροχές που σε κάνουν μούσκεμα. Μπουμπουνητά που σου κόβουν το αίμα. Εδώ όλα
στοίχιση, ζύγιση. Πόσο ανάγκη το έχω!...Εντάξει είπαμε. Μη το παίρνεις και τοις
μετρητοίς. Δεύτερη μέρα το πολύ. Τρίτη δε βγαίνει.Εκτός αν θες να τους
ανακατέψουμε τη ζωή τους.Να τους τρελάνουμε.Ξέρω «μίλα πιο σιγά».
Ωραίο το ταξίδι. Το κάναμε; Το φανταστήκαμε; Μπορεί να γίνει ή να μη γίνει.
Σημασία έχει ότι εμείς οι δυο χωράμε ακόμα σε ένα όνειρο. Βάλε λοιπόν το χάρτη
στη βαλίτσα. Τι να μου πει το gps; Μεγάλη δυστυχία να μη χάνεσαι.
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών
Other related posts:
