Ένα από τα σημαντικότερα και το πιο τραγικό γεγονός της ζωής του Μπετόβεν αποτέλεσε η κώφωση του. Άρχισε να χάνει την ακοή του σταδιακά από την ηλικία των 26 ετών, το _1796 <http://el.wikipedia.org/wiki/1796>_(κατά άλλους αρχίζει λίγα χρόνια αργότερα) και, περίπου το _1820 <http://el.wikipedia.org/wiki/1820>_, θεωρείται πως ήταν ολοκληρωτικά κωφός. Το γεγονός αυτό προκαλούσε μεγάλη θλίψη στον μπετόβεν, η οποία αποτυπώνεται και σε γράμμα του προς τους αδελφούς του, το _1802 <http://el.wikipedia.org/wiki/1802>_, με την παράκληση να διαβαστεί μετά το θάνατό του, γνωστό και ως διαθήκη του heiligenstadt. Παρά την απώλεια της ακοής του, έγραψε μουσική μέχρι το τέλος της ζωής του. Η υγεία του μπετόβενήταν γενικά κακή και το _1826 <http://el.wikipedia.org/wiki/1826>_ επιδεινώθηκε δραστικά, γεγονός που οδήγησε και στο θάνατο του τον επόμενο χρόνο.
vΣτην κηδεία του Μπετόβεν που έγινε στις 29 Μαρτίου ο _φραντς <http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%84%CF%82_%CE%A3%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CF%84>__<http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%84%CF%82_%CE%A3%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CF%84>__σούμπερτ <http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%84%CF%82_%CE%A3%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CF%84>_ ήταν ένας από τους 36 λαμπαδηφόρους.
¨Το _1816 <http://el.wikipedia.org/wiki/1816>_, το προχωρημένο στάδιο απώλειςακοής του Μπετόβεν, αναγκάζει τον συνθέτη να αποσυρθεί σε μεγάλο βαθμό από πολλές κοινωνικές εκδηλώσεις. Οι συνθέσεις αυτής της περιόδου είναι μεγαλοπρεπείς, με μεγαλύτερο πνευματικό βάθος, ενώ η δομή τους θεωρείται γενικά πιο αφηρημένη και ασαφής. Στα τελευταία έργα του, ο Μπετόβεν χρησιμοποίησε επίσης πολύ συχνά το στοιχείο των παραλλαγών. Οι παραλλαγές Diabelli θεωρούνται από τα σημαντικότερα έργα αυτού του είδους και αποτέλεσαν σημείο αναφοράς για αρκετά έργα της _ρομαντικής <http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82>_ περιόδου. Η τρίτη δημιουργική περίοδος χαρακτηρίζεται από την ολοκλήρωση της 9ης Συμφωνίας, η οποία παρουσιάστηκε δημόσια τον Μάιο του _1824 <http://el.wikipedia.org/wiki/1824>_. Αναφέρεται πως ο Μπετόβεν, που φαινομενικά διηύθυνε το έργο, δεν ήταν σε θέση να ακούσει τα χειροκροτήματα του πλήθους και χρειάστηκε να τον στρέψει προς το κοινό για υπόκλιση μία από τις σολίστ. Στην ένατη συμφωνία υπάρχει ένα στοιχείο καινοτομίας που είναι η χρήση χορωδίας και τεσσάρων μονωδών στην μελοποίηση του ποιήματος Ωδή στη Χαρά του Σίλερ (Shiller). Θεωρείται ως σήμερα ένα από τα αριστουργήματα στην ιστορία της _μουσικής <http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AE>_ αν και, σε ορισμένα σημεία, ο συνθέτης έχει (πιθανόν λόγω της κώφωσής του) γράψει για ορισμένα όργανα (όπως το _κόρνο <http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=%CE%9A%CF%8C%CF%81%CE%BD%CE%BF&action=edit&redlink=1>_) νότες που δεν τις διαθέτουν. Άλλα έργα που ανήκουν στην τελευταία περίοδο δημιουργίας του Μπετόβεν είναι τα τελευταία έξι κουαρτέτα εγχόρδων, οι τελευταίες έξι_σονάτες <http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BF%CE%BD%CE%AC%CF%84%CE%B1>_ για πιάνο καθώς και η MissaSolemnis (Επίσημη Λειτουργία), έργο θρησκευτικής αντιστικτικής μουσικής.
ΠΗΓΗ: www.doukas.gr ¨
