[openyourmind] εσύ ξέρεις
- From: ευγενία σταμάτη <jennyjostamati@xxxxxxxxx>
- To: <openyourmind@xxxxxxxxxxxxx>
- Date: Sun, 19 Jun 2011 13:55:10 +0300
Πάνε πολλά χρόνια από τότε που τελείωνα την Α΄ δημοτικού. Δεν μπορώ να πω με
βεβαιότητα τι ένιωθα και πως μου φαινόταν το δημοτικό σχολείο. Τώρα όμως από
άλλη θέση, αυτή της μαμάς που συνοδεύει την κόρη της στην τελευταία μέρα της
πρώτης δημοτικού, μπορώ να σας πω και να μοιραστώ μαζί σας, τα συναισθήματα
μου, συναισθήματα που δεν πίστευα ότι έχω για αυτές τις διαδικασίες. Ακόμη και
τώρα που γράφω, νιώθω πολύ συγκινημένη, με δάκρυα έτοιμα στο πίσω μέρος
των ματιών μου, που η «ωριμότητα» ή η «ωμότητα» αν θέλετε της από χρόνια
ενήλικης ζωής μου, δεν αφήνει να κυλήσουν.
Είναι απροσδιόριστο ακριβώς το γιατί, αλλά και την πρώτη μέρα που πήγα τα
παιδιά μου, αντίστοιχα στο νηπιαγωγείο και το δημοτικό, αισθάνθηκα έτσι. Από
τη στιγμή που τα βήματα μου πέρασαν το κατώφλι του σχολείου με την κόρη μου να
μου κρατά σφιχτά το χέρι, μέχρι που χαλάρωσε, έφυγε από δίπλα μου και στο
τέλος έψαχνα να διακρίνω το κεφαλάκι της ανάμεσα σε άλλα πιτσιρίκια που
χοροπηδούσαν, σώμα και ψυχή παραδόθηκε σε μια θύελλα συναισθημάτων. Ένιωσα
νοσταλγία
για το μικρό κοριτσάκι, που υπάρχει θαμμένο, πόσο βαθιά αλήθεια; μέσα μου και
στιγμές- στιγμές μου ζητά επίμονα να του ανοίξω την πόρτα να δει λίγο φως.ένιωσα
τρυφερότητα για όλες αυτές τις ψυχούλες τις λίγο φοβισμένες, λίγο ντροπαλές με
τα ορθάνοιχτα ματάκια που ψάχνουν να βρουν τα όρια τους μέσα στον άγνωστο
χώρο.ένιωσα ευάλωτη καθώς τώρα δεν είμαι μόνο εγώ στη ζωή των παιδιών μου,
είναι ο δάσκαλος, οι συμμαθητές, το εκπαιδευτικό σύστημα.και θέλω να είναι
ανεξάρτητα
τα παιδιά μου αλλά ναι φοβάμαι και λίγο. Δεν πρέπει να το δείξω όμως, τα παιδιά
επιβάλλεται να πετάξουν και για να πετάξουν χρειάζεται να ανοίξουν τα φτερά
τους και για να ανοίξουν τα φτερά τους θέλουν χώρο, πολύ χώρο γύρω τους και
καθόλου βάρος, κυρίως όχι τα βάρη που εμείς βάζουμε στις δικές τους πλάτες.
Κι έτσι μέσα σε μια γλυκιά μελαγχολία συνειδητοποιώ πόσο διακριτικά δίπλα και
όχι πάνω πρέπει να είμαι στα παιδιά μου, πόσο ισότιμη σχέση και όχι σχέση
εξουσίας πρέπει να δημιουργήσω μαζί τους. Αλλά φοβάμαι, σας το ξαναλέω, γιατί
δεν ξέρω πάντα πως γίνεται αυτό. Συνήθως οι ενήλικοι άνθρωποι στις σχέσεις
μας μαθαίνουμε να είμαστε μόνιμα ή με εναλλαγές, ή «από πάνω» ή «από κάτω».
Σπάνια οι σχέσεις μας είναι σχέσεις ισοτιμίας, αυτής της σπάνιας αξίας τα οφέλη
είναι απεριορίστων δυνατοτήτων. Σου δίνουν κίνητρο συμμετοχής, και όταν
συμμετέχεις αισθάνεσαι χρήσιμος και ικανός και τότε είσαι γεμάτος αυτοπεποίθηση.
Χαρακτηριστικό απολύτως απαραίτητο για οτιδήποτε κι αν κάνεις στη ζωή σου.
Ιδίως στις εποχές που ζούμε που τα γεγονότα μπορούν να σε τσακίσουν.
Όλες αυτές οι σκέψεις περνούν από το μυαλό μου την ώρα που το σώμα μου έχει
ακινητήσει, ακουμπισμένο στον τοίχο του σχολείου και περιμένει το γλυκό μου
διαβολάκι να ρθει να με βρει. Τότε τη βλέπω, με τα μακριά μέχρι τη μέση, ξανθά
μαλάκια της, τα ποδαράκια της αδύνατα αλλά ζωηρά, να στάζει νερά από πάνω
μέχρι κάτω από τα μπουγέλα. Και το γέλιο της!.τι και αν της λείπουν τα
μπροστινά της δόντια, γάργαρο, δυνατό, ευτυχισμένο.
Ναι κόρη μου, έλα, όχι απλά να με βρεις.έλα να με πάρεις, θα απλώσω εγώ το χέρι
μου να πιάσει το δικό σου, να πας μπροστά, να με οδηγήσεις.εσύ ξέρεις καλύτερα
από μένα προς τα πού είναι η ευτυχία.
*Η Ίνα Ταράντου είναι δημοσιογράφος
πηγή
www.protagon.gr
Other related posts:
