Άκουγα προχθές το"Γράμμα" <http://www.youtube.com/watch?v=ZPuiZWb8fRk> του Σωκράτη Μάλαμακαι μπορείτε και εσείς να το ακούσετε επισκεπτόμενοι τον παρακάτω σύνδεσμο
http://www.youtube.com/watch?v=lczn_c51LXA και ακούγοντας τον στίχο "Δε θέλω να πικραίνεσαι τις Κυριακές τα βράδια"χαμογέλασα. Χαμογέλασα διότι τελικά αυτή η μελαγχολία της Κυριακής έχει γίνει, αν μη τι άλλο, κοινωνικό φαινόμενο. Η σκοτεινιά της Κυριακής είναι κάτι που θα τους στοιχειώνει όλους, για πάντα. Αν το πιάσουμε από την παιδική ή εφηβική μας ηλικία, είχαμε το άγχος να διαβάσουμε τα μαθήματα της Δευτέρας. Ειδικά όταν ακούγαμε το σήμα της αθλητικής Κυριακής να παίζει από την τηλερόραση, καταλαβαίναμε πως ο πατέρας μας είχε στρωθεί για να παρακολουθήσει τα αθλητικά του. Είχε φτάσει η Κυριακή στο τέλος της.
Περίεργη μέρα, Ελληνική μέρα, οικογενειακή μέρα. Όλη η οικογένεια γύρω από το τραπέζι, ψητό συνήθως με πατάτες και μπόλικο κρασάκι. Τόσο που θα μας ζαλίσει και θα μας στείλει στο κρεβάτι να κοιμηθούμε. Ο αγαπημένος μεσημεριανός Κυριακάτικος ύπνος μας. Έγερση κατά το απογευματάκι, με Ελληνικό καφέ, γλυκό του κουταλιού και αν είμαστε τυχεροί καθόμαστε και χαζεύουμε από την τζαμαρία μας την Αθήνα που νυχτώνει. Την Ακρόπολη και τον Λυκαβητό να αρχίζουν να στολίζονται με τα φώτα τους και τα λούσα τους. Αν είμαστε τυχεροί ίσως να έχει συννεφούλα και να βρέχει. Λίγο κρύο, τύλιγμα με μία κουβερτούλα ή ντύσιμο με φαρδιές χουχουλιάρικες φόρμες. Το ραδιοφωνο να παίζει έντεχνες μουσικές και εμείς εκεί, να κοιτάμε την Ακρόπολη και τον Λυκαβητό. Σκεφτόμαστε το τι μπορεί να συμβαίνει μέσα στα τόσες χιλιάδες διαμερίσματα που σιγά σιγά αρχίζουν και ανάβουν τα φώτα τους. Κάποιοι μπορεί να γλεντάνε, άλλοι να είναι στεναχωρημένοι, άλλοι να διαβάζουν, άλλοι να λύνουν σταυρόλεξα, άλλοι να χαζεύουν τηλεόραση. Μία παρέα στο τσακίρ κέφι, έρχεται από μεσημεριανό γλεντάκι στου Ψυρρή και ζαλισμένοι πάνε στον τρίτο όροφο της απέναντι πολυκατοικίας να συνεχίσουν με έναν καφέ, ίσως επιτραπέζια, με αγκαλιές χάδια και φιλιά τα ζευγάρια μεταξύ τους, άλλοι με μία μικρή μελαγχολία επειδή τους λείπει το ταίρι τους. Ίσως και να μην έχουν καν ταίρι. ίσως και να έχουν χωρίσει.
Εσύ μόλις έχεις τελειώσει το γλυκό του κουταλιού, πας στην βιβλιοθήκη, διαλέγεις ένα βιβλίο που έχεις διαβάσει ξανά. Θυμάσαι... Θυμάσαι τότε που ήσουν παιδί, τότε που ήσουν φαντάρος, θυμάσαι πως έκανες πρόταση γάμου στην καλή σου ενα σκοτεινό Κυριακάτικο απόγευμα στην παραλία στο Καβούρι, και όταν σου είπε το ναι, ένα κύμα ήρθε και έβρεξε τα πόδια σου. Μόνο τα δικά σου. Αυτήν την είχες πάρει αγκαλιά και δεν πατούσε κάτω. Θυμάσαι να γυρνάς από την Νέα Φιλαδέλφεια και να έχεις δεμένο το κιτρινόμαυρο κασκόλ που σου είχε αγοράσει κάποτε ο πατέρας σου, δεμένο στον καθρέφτη του αυτοκινήτου σου. Θυμάσαι; Είχατε κερδίσει σε εκείνον τον αγώνα και έτρεχες πίσω να προλάβεις να δείς τα γκολ στην τηλεόραση. Το σκοτάδι πλέον έχει υπερισχύσει σε όλη η Αθήνα η οποία, την νύχτα είναι ολοφώτιστη, την μέρα σκοτεινή που έλεγε και ο Παύλος. Αφήνεις κάτω το βιβλίο που είχες ξαναδιαβάσει, ένα χάδι στο σβέρκο, μία σφιχτή αγκαλιά από πίσω, ένα γυναικείο άρωμα και τα μαλλιά της να πέφτουν στο δικό σου πρόσωπο. Μία ζεστή ανάσα και ένα ψιθύρισμα στο αυτί σου. "Δεν θέλω να πικραίνεσαι τις Κυριακές τα βράδια, χωρίς αυτή την σκοτεινιά τα χρόνια μένουν άδεια" ακούς, γυρνάς την φιλάς και εύχεσαι να σε αγαπάει και να σε προσέχει πάντα έτσι. Ειδικά τα σκοτεινά απογεύματα της Κυριακής.
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών
