[openyourmind] ΤΌΣΟ ΜΊΣΟς
- From: ευγενία σταμάτη <jennyjostamati@xxxxxxxxx>
- To: <openyourmind@xxxxxxxxxxxxx>
- Date: Thu, 12 May 2011 00:50:20 +0300
Ειλικρινά δυσκολεύομαι να βρω λόγια, που να μεταφέρουν σε σας τις σκέψεις μου
για ότι συμβαίνει δίπλα μας. Το πρωί έκανα το συνηθισμένο δρομολόγιο, τα παιδιά
στο σχολείο, τον ζεστό καφέ στο αυτοκίνητο και ξεκίνησα για τη δουλειά. Όταν
άκουσα την είδηση στο ραδιόφωνο συγκλονίστηκα. Η μέρα δεν θα είναι ίδια, οι
σκέψεις μου δεν θα ταξιδέψουν σε όνειρα για την άνοιξη, σχέδια για το
καλοκαίρι, ή έστω δουλειές που είναι να γίνουν, υποχρεώσεις. Θα σταματήσει εκεί
που σταμάτησε και η ζωή του 44χρονου.
Η είδηση έλεγε ότι ένας 44χρονος έπεσε θύμα άγριας δολοφονίας στο κέντρο της
Αθήνας, την ώρα που πήγαινε να πάρει το αυτοκίνητό του προκειμένου να μεταφέρει
την ετοιμόγεννη σύζυγό του στο μαιευτήριο, έχοντας μαζί του μια βιντεοκάμερα.
Άγνωστοι υπό την απειλή μαχαιριού ακινητοποίησαν τον άτυχο άνδρα, ο οποίος
αντιστάθηκε και στη συνέχεια τον τραυμάτισαν θανάσιμα με το μαχαίρι τουλάχιστον
τρεις φορές στην πλάτη, στα χέρια και στο λαιμό, πήραν την κάμερα και
εξαφανίστηκαν. Η είδηση σταματά εκεί. Και μετά; Τι να έγινε μετά; Μπορείτε να
φανταστείτε τη συνέχεια. Η γυναίκα στο σπίτι αγωνιώντας να πάνε όλα καλά με τη
γέννηση του παιδιού της, με ανάμεικτα συναισθήματα, και με τις ωδίνες να τη
φέρνουν λεπτό προς λεπτό πιο κοντά στο θαύμα της ζωής. Περιμένει και περιμένει.
Λίγο αργότερα κατεβαίνει στο δρόμο, μαζί με τη μητέρα της. Και βρίσκει τον
άνδρα της μέσα σε μία λίμνη αίματος. Ακολουθούν σκηνές από αρχαία τραγωδία. Και
εσύ δεν ξέρεις καν ποιο είναι το θύμα. Είναι ο 44χρονος που δολοφονήθηκε; Η
γυναίκα του η οποία την ώρα που φέρνει μια ζωή στο φως, χάνει για πάντα μια
άλλη; Το παιδί που κάποιοι αποφάσισαν να του στερήσουν τον πατέρα του; Οι ίδιοι
οι δράστες οι οποίοι είναι καταδικασμένοι από τον ίδιο τους τον εαυτό να ζουν
για πάντα σαν αγρίμια, βυθισμένοι στο σκοτάδι και την κόλαση;
Μια συνάδελφος στο γραφείο όταν της είπα την τραγική είδηση, μου είπε το
τυπικό: «Πω πω σε τι κόσμο ζούμε, και που είσαι ακόμα, όταν πεινάει το παιδί
σου τι να κάνεις;». Τρεις άνδρες αφαίρεσαν εξαιρετικά βίαια - μαχαιρώνοντας
πολλές φορές - μια ζωή και έκλεψαν μια βιντεοκάμερα. Τι θα προσφέρει αυτό στα
παιδιά τους που πεινάνε; Όχι, όχι δεν είναι αυτό. Κάτι άλλο φταίει. Πολλή βία,
πολλή οργή, πολύ συσσωρευμένο μίσος.
Απολέσαμε την ικανότητα να αγαπάμε και να δίνουμε χωρίς να περιμένουμε μονίμως
ανταλλάγματα. Όσοι καταφεύγουν στην ωμή βία, έχω καταλήξει πια ότι πρέπει να
είναι πολύ φοβισμένοι άνθρωποι, φοβούνται ακόμη και τη σκιά τους. Άνθρωποι
μειονεκτικοί που δειλιάζουν μπροστά σε κάποια σκληρά γεγονότα της ζωής τους (τα
οποία συμβαίνουν σε πολλούς αν όχι και σε όλους τους ανθρώπους), και
αποφασίζουν να τα αντιμετωπίσουν όχι βελτιώνοντας τον εαυτό τους αλλά κάνοντας
κακό στους άλλους. Γιατί βέβαια, είναι πολύ πιο εύκολο να φταίνε οι άλλοι και
όχι εμείς. Τότε δε χρειάζεται να κάνουμε τίποτα, να κάνουν οι άλλοι, ενώ αν
πάρουμε εμείς την ευθύνη πρέπει εμείς να κάνουμε κάτι γι΄αυτό.
Ότι και να πούμε όμως τώρα, θα φανεί εξαιρετικά λίγο μπροστά στη σκληρότητα της
πράξης και επειδή έχω περάσει κι εγώ από τη διαδικασία της γέννησης, εύχομαι
ολόψυχα σε αυτή τη γυναίκα να βρει το κουράγιο να μεγαλώσει τα παιδιά της με
αγάπη.
ΠΗΓΉ
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=6761
Other related posts:
