[orasi] οπτικο πεδιο
- From: Κούβαρης Κώστας <COSTAS26@xxxxxxxxxxxxxxx>
- To: Λιστα Οραση <orasi@xxxxxxxxxxxxx>
- Date: Tue, 3 Jun 2008 12:47:01 +0300
The Field of Vision (1973)
Μετάφραση: Λίλη Ιωαννίδου
Οι αναφορές από το Ψυχή XIV έφταναν κανονικά, όλο ρουτίνα, μέχρι λίγο πριν
αρχίσει η επιστροφή. Τότε, εντελώς ξαφνικά, ο Κυβερνήτης Ρότζερς μετέδωσε
ότι
είχαν εγκαταλείψει την επιφάνεια του πλανήτη, είχαν γυρίσει στο σκάφος, και
άρχιζαν τις διαδικασίες αναχώρησης - 82 ώρες και 18 λεπτά νωρίτερα. Το
Χιούστον
ζήτησε φυσικά εξηγήσεις, αλλά οι απαντήσεις από το Ψυχή ήταν αλλοπρόσαλλες.
H καθυστέρηση των 220 δευτερολέπτων δεν βοηθούσε τα πράγματα. Το Ψυχή έχανε
συνεχώς την επαφή. Μια φορά ο Ρότζερς είπε: «Αν είναι να γυρίσουμε ποτέ,
πρέπει να το κάνουμε τώρα», απαντώντας προφανώς στις ερωτήσεις του Χιούστον,
αλλά
αμέσως μετά ακούστηκε ο Χιουζ να ζητάει μια ένδειξη, ύστερα κάτι για μια
δόση. Ο Ήλιος προκαλούσε παράσιτα και η λήψη ήταν πολύ κακή. Η εκπομπή της
φωνής
σταμάτησε χωρίς την ένδειξη «τέλος»
Η αυτόματη αποστολή πληροφοριών από το σκάφος συνεχίστηκε. Η αναχώρηση ήταν
κανονική. Κανονικά έφταναν και οι πληροφορίες σ' όλη την εικοσιεξαήμερη
διάρκεια
της πτήσης που οι αστροναύτες την πέρασαν ναρκωμένοι με συμπυκνωμένη τροφή
και ορρό. Δεν υπήρχε μετάδοση ιατρικών πληροφοριών στις αποστολές Ψυχή. Ο
μόνος
σύνδεσμος με το πλήρωμα ήταν η ακουστική επαφή. Όταν δεν απάντησαν ούτε την
Ημέρα 2, το μούδιασμα στο Χιούστον έγινε απελπισία.
Οι αυτοματισμοί του σκάφους, με το χειρισμό του πληρώματος εδάφους, είχαν
μόλις προσδιορίσει την τροχιά επιστροφής του Ψυχή, όταν τα νεκρά μεγάφωνα
είπαν
ξαφνικά με τη φωνή του Χιουζ: «Χιούστον, μπορείς να μου δώσεις ενδείξεις;
Εδώ έχει οπτική παρεμβολή». Προσπάθησαν να τον κατευθύνουν, αλλά η μόνη
προσπάθεια
χειρισμού που έκανε ήταν καταστροφική και έφαγε πέντε ώρες στον έλεγχο κάτω
για να τη διορθώσουν. Του είπαν να μην ανακατεύεται, και ότι θα προσγείωναν
αυτοί το σκάφος. Σχεδόν αμέσως μετά έχασαν πάλι την ακουστική επαφή.
Τα μεγάλα ανοιχτόχρωμα αλεξίπτωτα άνοιξαν πάνω από τον γκρίζο Ειρηνικό, σαν
τριαντάφυλλα που έπεφταν αργά από τον ouρανό. Το σκάφος, αναμμένο από την
ταχύτητα,
σήκωσε ένα σύννεφο ατμού τη στιγμή που βυθίστηκε. Ανέβηκε ξανά στην
επιφάνεια και λικνιζόταν ήσυχο στα βαθιά μεγάλα κύματα. Ο έλεγχος εδάφους
είχε κάνει
καλή δουλειά. Το σκάφος είχε κατέβει σε απόσταση γύρω στα πεντακόσια μέτρα
από το Καλιφόρνια. Τα ελικόπτερα πέταξαν από πάνω, ετοιμάστηκαν οι σχεδίες,
το σκάφος σταθεροποιήθηκε, η πόρτα άνοιξε. Κανείς δεν βγήκε έξω.
Πήγαν μέσα και τους έβγαλαν.
Ο κυβερνήτης Ρότζερς ήταν στη θέση του, ακόμα δεμένος και με τους ορρούς στο
χέρι. Ήταν νεκρός περίπου δέκα μέρες, και ήταν αυτονόητο γιατί οι υπόλοιποι
δεν είχαν ανοίξει τη στολή του.
Ο λοχαγός Τέμσκι έδειχνε σώος από φυσική άποψη, αλλά θαμπωμένος και
ζαλισμένος. Δεν μιλούσε, ούτε ανταποκρινόταν στις οδηγίες. Χρειάστηκε να τον
σηκώσουν
για να τον μεταφέρουν έξω από το σκάφος, αν και δεν πρόβαλε καμία αντίσταση.
Ο δόκτωρ Χιουζ ήταν σε πλήρη κατάρρευση, αλλά είχε τις αισθήσεις του.
Έδειχνε τυφλός.
«Παρακαλώ...»
«Μπορείς να δεις;»
«Ναι! Παρακαλώ, κλείστε μου τα μάτια». «Βλέπεις αυτό το φως που σου δείχνω;
Τι χρώμα είναι, δόκτωρ Χιουζ;»
«Πολύχρωμο, λευκό, είναι πολύ έντονο».
«Μπορείς να δείξεις προς τα πού είναι, παρακαλώ; »
«Είναι παντού. Είναι πάρα πολύ έντονο».
«Το δωμάτιο είναι μάλλον σκοτεινό, δόκτορα Χιουζ. Τώρα, μπορείς να
ξανανοίξεις τα μάτια σου, παρακαλώ; »
«Δεν είναι σκοτεινό».
«Μμμ. Εδώ έχουμε πιθανή υπερευαισθησία. Ορίστε, πώς σου φαίνεται τώρα; Είναι
αρκετά σκοτεινά για σένα;»
«Κάνε σκοτάδι!»
«Όχι, κάτω τα χέρια, σε παρακαλώ. Ηρέμησε. Καλά, θα ξαναβάλουμε τις
κομπρέσες».
Ο ανήσυχος άντρας ηρέμησε μόλις του σκέπασαν τα μάτια, και έμεινε ακίνητος,
βαριανασαίνοντας. Το στενό του πρόσωπο, πλαισιωμένο από σκούρα γένια ενός
μηνός,
ήταν όλο ιδρώτα. «Λυπάμαι», είπε.
«Θα ξαναπροσπαθήσουμε αργότερα, όταν θα έχεις ξεκουραστεί».
«Ανοίγεις τα μάτια σου, παρακαλώ; Το δωμάτιο είναι αρκετά σκοτεινό».
«Γιατί το λετε αυτό ενώ δεν είναι σκοτεινό;»
«Δόκτορα Χιουζ, με δυσκολία διακρίνω το πρόσωπό σου. Έχω ένα πολύ αμυδρό
κόκκινο φως στο φακό μου τίποτε άλλο. Μπορείς να με δεις;»
«Οχι. Με στραβώνει το φως!»
Ο γιατρός αύξησε την ένταση του φωτός για να δει το πρόσωπο του Χιουζ, το
σφιγμένο σαγόνι, τα ανοιχτά, παραζαλισμένα, τρομαγμένα μάτια.
«Ορίστε, τώρα είναι πιο σκοτεινά;» ρώτησε με το σαρκασμό της ανικανότητας.
«Όχι!» Ο Χιουζ έκλεισε τα μάτια. Είχε γίνει κάτασπρος. «Ζαλίζομαι»,
μουρμούρισε. «Όλα γυρίζουν». Ύστερα πήρε μια βαθιά ανάσα όλο αγωνία και
άρχισε να ξερνάει.
Ο Χιουζ ήταν ανύπαντρος και δεν είχε κοντινούς συγγενείς. Ο πιο στενός του
φίλος, απ' όσο ξέρανε, ήταν ο Μπέρναρντ Ντησέλις. Είχαν εκπαιδευτεί μαζί. Ο
Ντησέλις
ήταν εμπειρογνώμων στο Ψυχή ΧΙΙ, την αποστολή που είχε ανακαλύψει την
πολιτεία του Αρη, όπως ο Χιουζ ήταν στο XIV. Έφεραν αεροπορικώς τον Ντησέλις
στο
σταθμό ανάνηψης στην Πασαντένα και του έδωσαν εντολή να μπει μέσα και να
μιλήσει με τον φίλο του. Η συνδιάλεξη φυσικά μαγνητοφωνήθηκε.
Ντ. Γειά σου, Τζέρρυ. Ντησέλις.
Χ. Μπάρνυ;
Ντ. Τι γίνεται;
Χ. Μια χαρά. Εσύ καλά;
Ντ. Φυσικά. Δεν ήταν περίπατος, ε;
Χ. Πώς είναι η Γκλόρια;
Ντ. Πέρασε τη φάση του «Αντ Ρόντυ;»
Ντ. [γέλιο] Χριστούλη μου, ναι. Τώρα παίζει το «Γκρηνσληβς». Τουλάχιστον
εκείνη λέει ότι είναι το «Γκρηνσληβς».
Χ. Γιατί σε φέρανε σ' αυτή την τρύπα;
Ντ. Για να σε δω.
Χ. Μακάρι να μπορούσα να ανταποδώσω τη φιλοφρόνηση.
Ντ. Θα μπορέσεις. Ακου. Με βεβαίωσαν τρεις διαφορετικοί οφθαλμίατροι, ή ό,τι
στο διάολο είναι, οφθαλμολόγοι, ειδικοί για τα μάτια γενικά, ότι δεν τρέχει
απολύτως τίποτε με τα μάτια σου. Τρεις ακαδημαϊκοί οφθαλμίατροι και ένας
νευρολόγος, για την ακρίβεια. Σε πλήρη ομοφωνία. Και μοιάζουν εντελώς
βέβαιοι
γι' αυτά που λένε.
Χ. Οπότε αυτό που φταίει είναι προφανώς το μυαλό μου.
Ντ. Με την έννοια κάποιας λαθεμένης λειτουργίας, μπορεί.
Χ. Τι έγινε ο Τζο Τέμσκι;
Ντ. Δεν ξέρω. Δεν τον είδα.
Χ. Τι σου είπαν γι' αυτόν;
Ντ. Γι' αυτόν δεν έχουν σαφή άποψη. Είπαν απλώς ότι έχει την τάση να δείχνει
απόμακρος.
Χ. Απόμακρος! Χριστέ μου, έχεις δίκιο. Απόμακρος όπως ένας βράχος.
Ντ. Ο Τέμσκι; Αυτός ο χωρατατζής;
Χ. Μ' αυτόν άρχισε.
Ντ. Τι άρχισε μ' αυτόν;
Χ. Σ' εκείνο το μέρος. Σταμάτησε να απαντάει.
Ντ. Τι συνέβη;
Χ. Αυτό που σου είπα. Σταμάτησε να απαντάει. Σταμάτησε να μιλάει. Σταμάτησε
να προσέχει. Ο Ντουάιτ νόμισε ότι ήταν ίλιγγος. Ετσι το λένε ακόμα;
Ντ. Αναφέρθηκε και αυτό σαν πιθανότητα. Εγινε τίποτε το περίεργο, εκεί σ'
αυτό το μέρος;
Χ. Βρήκαμε το Δωμάτιο.
Ντ. Το Δωμάτιο; Ολα αυτά είναι γραμμένα στις αναφορές σου. Το είδα, όπως και
μερικές ολογραφίες που πήρες. Φανταστικό. Τι στο δαίμονα είναι, Τζέρρυ;
Χ. Δεν ξέρω.
Ντ. Είναι κατασκευή;
Χ. Δεν ξέρω. Τι είναι όλη η Πόλη;
Ντ. Εχει κτιστεί, έχει κατασκευαστεί. Ετσι πρέπει να είναι.
Χ. Πώς το ξέρεις, πως είσαι σίγουρος αφού δεν ξέρεις τι την έφτιαξε; Ενα
κοχύλι είναι «φτιαγμένο;» Αν δεν το ήξερες, αν δεν είχες καθόλου υπόβαθρο
και
δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις ποιο έχει «φτιαχτεί»; Και γιατί; Τι σημαίνει; 'Η
ακόμα σκέψου ένα κεραμικό κοχύλι. 'Η μια κερήθρα! 'Η ένα ορυκτό κρύσταλλο.
Ντ. Ναι, σύμφωνοι. Αλλά τι γίνεται με εκείνα τα πράγματα, αυτές τις
διαμορφώσεις που στις αναφορές σου τις λες «περιστερώνες»; Είδα τις
ολογραφίες.Τι λες
γι' αυτά;
Χ. Εσύ τι λες για αυτά;
Ντ. Δεν ξέρω είναι περίεργα. Σκέφτηκα να περάσω τη διαμόρφωση του χώρου σε
κομπιούτερ, ψάχνοντας για κάποιο σχέδιο που να φανερώνει πρόθεση... Εσύ δεν
έχεις μεγάλη εμπιστοσύνη σε αυτά.
Χ. Οχι, εντάηξει. Τι πληροφορίες όμως θα δώσεις στον υπολογιστή για την
«πρόθεση»;
Ντ. Μαθηματικές σχέσεις. Οτιδήποτε γεωμετρικό σχέδιο, κανονικότητα, κώδικα.
Δεν ξέρω. Σαν τι έμοιαζε το μέρος, Τζέρρυ;
Χ. Δεν ξέρω.
Ντ. Κάθισες πολλή ώρα μέσα;
Χ. Συνεχώς, από την ώρα που το βρήκαμε.
Ντ. Εκεί πρόσεξες το πρόβλημα με τα μάτια σου; Πώς ξεκίνησε;
Χ. Τα πράγματα μου φαίνονταν θαμπά. Οπως όταν έχεις πονόματο. Ηταν χειρότερα
έξω από το δωμάτιο. Κράτησε αρκετές μέρες. Μπορούσα ακόμα να διακρίνω τα
πράγματα
μέχρι που ανεβήκαμε στο σκάφος. Αλλά χειροτέρευε. Εβλεπα λάμψεις φωτός που
αλλοίωναν την αίσθηση του βάθους, ζαλιζόμουνα. Ο Ντουάιτ και εγώ ρυθμίσαμε
την
πορεία, κάποιος απο μας ήταν καλά τον περισσότερο καιρό. Αλλά είχε αρχίσει
να φέρεται περίεργα. Δεν ήθελε να χρησιμοποιήσει τον ασύρματο, δεν άγγιζε
τον
υπολογιστή του σκάφους.
Ντ.. Τι πρόβλημα είχε αυτός;
Χ. Δεν ξέρω. Οταν του είπα για τα μάτια μου μου είπε ότι εκείνος είχε κάτι
σαν κρίσεις τρεμουλιάσματος. Είπα πως θα ήταν καλύτερα ν΄ανέβουμε στο πλοίο
όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε. Είπε εντάξει, γιατί ο Τζο είχε αληθινά να μην
λειτουργεί. Πριν απογειωθούμε άρχισε να 'χει κάτι σαν κρίσεις. Σαν
επιληψία -
ο Ντουάιτ εννοώ. Οταν τελείωνε η κρίση, έτρεμε ολόκληρος αλλά έδειχνε
λογικός. Μας απογείωσε καλά, αλλά αφού συνδέσαμε την άκατο στο σκάφος τον
έπιασε
κι άλλη κρίση και οι κρίσεις κρατούσαν όλο και πιο πολύ. Αρχισε να 'χει και
παραισθήσεις ανάμεσα στις κρίσεις. Του 'δωσα μερικά ηρεμιστικά και τον
έδεσα.
Τον εξαντλούσε πολύ. Οταν κοιμήθηκα, δεν ξέρω, μπορεί να 'χε πεθάνει από
τότε.
Ντ. Οχι, πέθανε στον ύπνο του. Περίπου δέκα μέρες πριν φτάσετε στη Γη.
Χ. Αυτό δεν μου το είπαν.
Ντ. Δεν μπορούσες να κάνεις τίποτε, Τζέρρυ.
Χ. Δεν ξέρω. Αυτές οι κρίσεις που είχε, ήταν κάτι σαν υπερφόρτωση. Σαν να
είχαν καεί όλες του οι ασφάλειες. Τον έκαψαν. Οσο ήταν σε κρίση, μιλούσε.
Σαν
σε ξεσπάσματα, σαν να γαύγιζε - σαν να προσπαθούσε να πει μια ολοκληρωμένη
πρόταση μεμιάς. Οι επιληπτικοί δεν μιλάνε, έτσι δεν είναι, όταν έχουν κρίση;
Ντ. Δεν ξέρω. Η επιληψία ελέγχεται τόσο καλά τώρα που δεν λέγονται και πολλά
γι' αυτήν. Εντοπίζεται η προδιάθεση και θεραπεύεται αμέσως. Αν ο Ρότζερς
είχε
τέτοια προδιάθεση...
Χ. Ναι... Δεν θα είχε συμπεριληφθεί στο πρόγραμμα. Για το Θεό, είχε έξι
μήνες διάρκεια πτήσεων στο διάστημα.
Ντ. Εσύ πόσο είχες; Εξι μέρες;
Χ. Σαν εσένα. Μια βόλτα στο φεγγάρι.
Ντ. Τότε δεν φταίει αυτό. Νομίζεις...
Χ. Τι;
Ντ. Ενα είδος μικροβίου;
Χ. Διαστημική πανώλη; Αρειανός πυρετός; Μυστηριώδεις αρχαίοι ιοί που
τρελαίνουν αστροναύτες;
Ντ. Καλά, είναι γεγονός ότι ακούγεται χαζό. Αλλά κοίτα 'δω, το Δωμάτιο ήταν
σφραγισμένο. Και μου φαίνεται ότι όλοι εσείς...
Χ. Ο Ντουάιτ παθαίνει υπερφόρτωση του εγκεφάλου, ο Τζο γίνεται κατατονικός,
εγώ αρχίζω να βλέπω διάφορα πράγματα. Τι σχέση έχουν όλα αυτά;
Ντ. Το νευρικό σύστημα.
Χ. Και γιατί να εμφανιστούν διαφορετικά συμπτώματα στον καθένα μας;
Ντ. Να, τα φάρμακα επηρεάζουν διαφορετικά τον κάθε άνθρωπο...
Χ. Λες να πέσαμε σε τίποτα καταραμένα ψυχότροπα Αρειανά μανιτάρια μέσα εκεί;
Μα δεν υπάρχει τίποτε εκεί, είναι νεκρό, όπως και όλος ο υπόλοιπος Αρης. Το
ξέρεις έχεις πάει και συ εκεί! Δεν υπάρχουν ούτε μικρόβια, ούτε ιοί, δεν
υπάρχει ζωή εκεί, δεν υπάρχει, σου λέω.
Ντ. Αλλά μπορεί να υπήρχε κάποτε...
Χ. Γιατί το λες αυτό;
Ντ. Είναι εκείνο το Δωμάτιο. Και η Πόλη που βρήκαμε.
Χ. Πόλη! Για τ' όνομα του Θεού, Μπάρνι, μιλάς σαν εκείνους τους λαϊκούς
δημοσιογράφους. Το ξέρεις πολύ καλά ότι όλο το κατασκεύασμα είναι ένα
συγκρότημα
σχηματισμών από λάσπη, απ' όσο ξέρουμε. Δεν υπάρχει τρόπος να μάθουμε. Είναι
πολύ περίεργο, οι συνθήκες είναι πολύ διαφορετικές, δεν μπορούμε να κάνουμε
συσχετισμούς. Δεν καταλαβαίνουμε, δεν μπορούμε να καταλάβουμε, είναι κάτι
έξω από τα όρια του ανθρωπίνου μυαλού. Πόλεις, Δωμάτια, όλα αυτά είναι απλώς
αναλογίες που κάνουμε προσπαθώντας να βγάλουμε νόημα με δικούς μας όρους.
Δεν υπάρχει νόημα. Μπορώ να το δω αυτό τώρα. Αυτό είναι το μόνο πράγμα που
μπορώ
να δω!
Ντ. Τι βλέπεις, Τζέρρυ;
Χ. Αυτό βλέπω όταν ανοίγω τα μάτια μου!
Ντ. Τι;
Χ. Ολα όσα δεν υπάρχουν και όσα δεν μπορώ να καταλάβω. Ω! Εγώ...
Ντ. Ελα τώρα. Ησύχασε. Κοίτα, θα γίνεις καλά. Ολα θα πάνε καλά, Τζέρρυ,
είσαι καλά.
Χ. [ασαφές] φως και το [ασαφές] προσπαθώ να δω αυτό που αγγίζω και δεν μπορώ
[ασαφές] δεν καταλαβαίνω...
Ντ. Κρατήσου, εδώ είμαι. Κουράγιο φίλε.
Ο Χιουζ, που είχε μπει στο διαστημικό πρόγραμμα σαν αστροφυσικός, είχε πολύ
καλό φάκελο, εξαίρετο για την ακρίβεια. Αυτό ενοχλούσε πολλούς από τους
ανώτερούς
του, για τους οποίους η υψηλή νοημοσύνη ήταν συνώνυμη με την αστάθεια και
την απείθεια. Η καριέρα του ήταν μέχρι στιγμής άψογη και η συμπεριφορά του
άμεμπτη.
Αλλά τώρα λεγόταν συχνά ότι στο κάτω κάτω ήταν ένας διανοούμενος.
Τον Τέμσκι ήταν δυσκολότερο να τον καταλάβεις. Ήταν δοκιμαστής πιλότος,
αξιωματικός της Στρατιωτικής Αεροπορίας και φανατικός του μπαίηζμπωλ, αλλά
τώρα
η συμπεριφορά του ήταν ακόμα πιο ακατανόητη από του Χιουζ.
Το μόνο που έκανε ο Τέμσκι ήταν να κάθεται. Ήταν ικανός να φροντίζει τον
εαυτό του, και το έκανε. Δηλαδή, όταν πεινούσε και έβρισκε τροφή, έτρωγε
λίγο
με τα δάχτυλά του. Όταν ήθελε να ανακουφιστεί, πήγαινε σε μια γωνιά και το
έκανε. Όταν νύσταζε, ξάπλωνε στο πάτωμα και κοιμόταν. Έφεραν τη γυναίκα του
να τον δει με την ελπίδα ότι θα έδειχνε κάποια ανταπόκριση. Μετά από πέντε
λεπτά βγήκε έξω κλαίγοντας.
Αφού ο Τέμσκι δεν μπορούσε να ανταποκριθεί και ο Ρότζερς, πεθαμένος όντας,
δεν μπορούσε να ανταποκριθεί ούτε αυτός, ήταν φυσικό να κρεμαστούν όλοι πάνω
στον Χιουζ και να του μεταφέρουν όλες τις ευθύνες.
Αυτός δεν είχε τίποτε εκτός από κάτι σαν υστερική τύφλωση, έτσι όλοι
περίμεναν ότι θα 'πρεπε να απαντήσει λογικά στις ερωτήσεις και να εξηγήσει
τι ακριβώς
είχε συμβεί. Αυτό πάντως δεν μπορούσε, ή δεν ήθελε, να το κάνει.
Έφεραν έναν σύμβουλο ψυχίατρο, έναν διακεκριμένο γιατρό από τη Νέα Υόρκη που
τον έλεγαν Σαπίρ. Του ζητήθηκε να δουλέψει και με τον Τέμσκι και με τον
Χιουζ.
Ήταν φυσικά αδιανόητο να ομολογηθεί ότι η αποστολή είχε καταλήξει σε
αποτυχία (η λέξη «φιάσκο» ούτε που τους περνούσε από το μυαλό) αλλά είχαν
διαρρεύσει
κάτι φήμες προς τον Τύπο παρά τα μέτρα ασφαλείας. Ανεύθυνοι δημοσιογράφοι
ζητούσαν να μάθουν γιατί το πλήρωμα του Ψυχή XIV δεν είχε δώσει καμιά
συνέντευξη
και πρόβαλλαν το «δικαίωμα» του αμερικανικού λαού να «μάθει» κ.λπ.
Αναγκαστικά βγήκε μια ανακοίνωση για ένα νέο τεστ υγείας στο οποίο θα
υποβάλλονταν στο
εξής οι αστροναύτες που είχαν κάνει πάνω από Δεκαπέντε μέρες στο Διάστημα,
λόγω του τραγικού και απροσδόκητου θανάτου του Κυβερνήτη Ρότζερς από
καρδιακή
προσβολή, και έστειλαν μια ολόκληρη σειρά με άρθρα στις εφημερίδες σχετικά
με τα σχέδια για μια «Μικρή Αμερική», αποικιακή πόλη στον Αρη, για να
διατηρήσουν
τη θετική στάση του κοινού. Οι ενημερωμένοι φυσικά ήξεραν ότι το υπόλοιπο
Πρόγραμμα Ψυχή κινδύνευε άμεσα. Και συμβούλεψαν τον δόκτορα Σαπίρ να κάνει
τη
διάγνωση και να θεραπεύσει τους αστροναύτες το ταχύτερο δυνατό.
Ο Σαπίρ μίλησε με τον Χιουζ για μισή ώρα σχετικά με το φαγητό στο
νοσοκομείο, το Πολυτεχνείο στην Καλιφόρνια και την τελευταία κινέζικη
αναφορά για την
αποστολή τους στον Αλφα Κένταυρο, όλα πολύ απλά και καθημερινά. Μετά είπε:
«Τι ακριβώς βλέπεις, όταν ανοίγεις τα μάτια σου;»
Ο Χιουζ, που τώρα ήταν σηκωμένος και ντυμένος, έκατσε σιωπηλός για λίγο.
Θαμπά γυαλιά σκέπαζαν τα μάτια του εντελώς, δίνοντάς του το περήφανο,
προσηλωμένο
βλέμμα των ανθρώπων που φορούν μαύρα γυαλιά. «Κανείς δεν με ρώτησε αυτό»
είπε.
«Ούτε οι οφθαλμίατροι;»
«Ναι, νομίζω ότι ο Κραίη με ρώτησε. Νωρίς. Πριν αποφασίσουν ότι είμαι
ψυχιατρική περίπτωση»
«Τι του είπες;»
«Είναι δύσκολο να το περιγράψω. Για την ακρίβεια, είναι απερίγραπτο. Στην
αρχή ήταν διάφορα πράγμα τα ανεστίαστα, διαφανή, που εξαφανίζονταν. Μετά το
φως.
Υπερβολικό φως. Σαν ένα φιλμ με υπερβολική έκθεση, που έχει ασπρίσει
εντελώς. Αλλά μαζί μ' αυτό, ήταν και κάτι σαν στροβίλισμα. Αλλαζαν οι θέσεις
και οι
σχέσεις, άλλαζε η προοπτική, συνεχής μεταμόρφωση. Με ζάλιζε. Τα μάτια μου
έστελναν συνεχώς σήματα στο έσω ους, υποθέτω. Όπως σ' αυτή την ασθένεια του
έσω
ωτός, μόνο αντίστροφα. Δεν καταστρέφει την αίσθηση του χώρου;»
«Νομίζω ότι το λένε σύνδρομο του Μενιέρ, ναι, αυτό κάνει. Ειδικά στις σκάλες
και τις κατηφόρες».
«Είναι σαν να κοίταζα από μεγάλο ύψος, ή... προς ένα μεγάλο ύψος...»
«Είχες ποτέ ακροφοβία;»
«Διάολε, όχι. Ποτέ το ύψος δεν σήμαινε τίποτε για μένα. Τι είναι πάνω και τι
κάτω, στο Διάστημα; Όχι, όχι, δεν σου δίνω τη σωστή εικόνα. Δεν υπάρχει
εικόνα.
Προσπάθησα να κοιτάζω πολύ, να μάθω πώς... να βλέπω... δεν το κατάφερα».
Έγινε μια παύση. «Αυτό θέλει κουράγιο», είπε o Σαπίρ.
«Τι εννοείς;» είπε ο αστροναύτης κοφτά.
«Να... όταν έχεις σημαντικότερο αισθητήριο, την όραση, να σου στέλνει
ανύπαρκτα και ακατανόητα σήματα, που έρχονται σε αντίφαση με τα σήματα όλων
των άλλων
σου αισθήσεων, της υφής, της ακοής, της αίσθησης ισορροπίας κ.λπ. όταν σου
συμβαίνει αυτό, κάθε φορά που ανοίγεις τα μάτια σου, κι όμως εσύ προσπαθείς
όχι μόνο να προσαρμοστείς σ' αυτό αλλά και να το διερευνήσεις.. Ακούγεται
δύσκολο».
«Γι' αυτό συνήθως έχω τα μάτια μου κλειστά», είπε ο Χιουζ στυφά. «Σαν αυτούς
τους καταραμένους πίθηκους-που-δεν-βλέπουν-τίποτε».
«Όταν έχεις τα μάτια σου ανοιχτά και κοιτάζεις ένα αντικείμενο που ξέρεις
ότι υπάρχει, το χέρι σου για παράδειγμα, τι βλέπεις;»
«Κάτι θολό, κινούμενο αλλά συγκεχυμένο».
«Γουίλιαμ Τζαίημς», είπε ο Σαπίρ με ικανοποίηση. «Θυμάσαι για τι πράγμα
μιλούσε; Πώς αντιλαμβάνεται τον κόσμο ένα μωρό». Είχε ευχάριστη φωνή με
απαλό τόνο
και χαμηλή ένταση. Κανείς δεν θα μπορούσε να τον φανταστεί να κοροϊδεύει ή
να ωρύεται. Κούνησε το κεφάλι του μερικές φορές, σκεφτόμενος όλες τις όψεις
που παρουσίαζε αυτό που είχε πει ο Χιουζ. «Να μάθεις πώς να βλέπεις, είπες.
Να μάθεις! Έτσι αισθάνεσαι γι' αυτό που σου συμβαίνει;»
Ο Χιουζ δίστασε, μετά είπε με μια ξαφνική, εμφανή αύξηση της εμπιστοσύνης
του. «Έτσι πρέπει. Τι άλλο μπορώ να κάνω; Προφανώς ποτέ δεν θα μπορέσω... να
δω με τον τρόπο που έβλεπα παλιά. Και όμως, βλέπω. Μόνο που αυτό που βλέπω
δεν το καταλαβαίνω, δεν έχει νόημα. Δεν υπάρχουν περιγράμματα ούτε
διακρίσεις,
ούτε ανάμεσα στο κοντά και το μακριά. Κάτι υπάρχει εκεί, μόνο που δεν βλέπω
να πω τι, γιατί δεν υπάρχουν πράγματα. Ούτε σχήματα. Αντί για σχήματα, βλέπω
μετασχηματισμούς. Μεταμορφώσεις. Έχουν καθόλου νόημα αυτά που λεω;»
«Νομίζω ναι», είπε ο Σαπίρ. «Μόνο που είναι εξαιρετικά δύσκολο να
περιγράψεις μια άμεση εμπειρία με λόγια. Αλλωστε η εμπειρία είναι
καινούργια, μοναδική,
εκπληκτική...»
«Και παράλογη. Αυτό είναι». Ο Χιουζ τώρα μιλούσε με αληθινή ευγνωμοσύνη.
«Πολύ θα ήθελα να μπορούσα να σου δείξω», είπε σκεφτικά.
Οι δύο αστροναύτες νοσηλεύονταν τώρα στο δέκατο όροφο ενός μεγάλου
στρατιωτικού νοσοκομείου στο Μαίρυλαντ. Δεν τους επιτρεπόταν να
απομακρυνθούν από αυτό
τον όροφο, και οποιοσδήποτε ανέβαινε εκεί έμενε δέκα μέρες σε καραντίνα πριν
ξαναγυρίσει στον έξω κόσμο. Η θεωρία της Αρειανής πανούκλας έπαιρνε και
έδινε
αυτή την εποχή.
Μετά από επιμονή του Σαπίρ, επιτρέψανε στον Χιουζ να ανέβει στην ταράτσα του
κτιρίου. (Μετά από αυτό, ο ανελκυστήρας απολυμάνθηκε σχολαστικά και τέθηκε
σε ακινησία για τρεις μέρες).
Ζήτησαν να φοράει ο Χιουζ μια χειρουργική μάσκα. Και ο Σαπίρ τον παρακάλεσε
να μη φορέσει τα γυαλιά του. Πειθήνιος, ανέβηκε με το ασανσέρ με το στόμα
και
τη μύτη του σκεπασμένα και τα μάτια του ξεσκέπαστα, αλλά κλεισμένα σφιχτά.
Η αλλαγή από το ημίφως του ασανσέρ στη ζεστή και σκονισμένη λιακάδα του
Ιούλη πάνω στην ταράτσα δεν επηρέασε, απ' όσο μπορούσε να καταλάβει ο Σαπίρ,
εκείνα
τα κλειστά μάτια. Ο Χιουζ δεν τα έκλεισε σφιχτότερα μπροστά στο άπλετο φως,
αν και σήκωσε το πρόσωπό του προς αυτό σαν να ένιωθε τη ζέστη ευχάριστα πάνω
στο δέρμα του και πήρε μια βαθιά ανάσα μέσα από τη σφιχτή μάσκα.
«Έχω να βγω έξω από τον Μάρτιο» είπε.
Ήταν αλήθεια, φυσικά. Όλον αυτό τον καιρό ήταν μέσα σε διαστημική στολή ή
μέσα σε δωμάτιο νοσοκομείου, αναπνέοντας κονσερβαρισμένο, τεχνητό αέρα.
«Έχεις αίσθηση προσανατολισμού;» ρώτησε ο Σαπίρ.
«Ούτε στο ελάχιστο. Νιώθω ακόμα πιο τυφλός, όταν είμαι έξω. Φοβάμαι ότι θα
πέσω από τα κάγκελα». Ο Χιουζ είχε αρνηθεί κάθε βοήθεια για να διασχίσει
τους
διαδρόμους και να μπει στο ασανσέρ, και προχώρησε ψηλαφώντας επιδέξια σ' όλη
τη διαδρομή με τα χέρια του. Τώρα, παρά το αστείο ότι θα πέσει από τα
κάγκελα,
άρχισε να εξερευνά το ρουφγκάρντεν. Ήταν έκθαμβος. Ένας δραστήριος άνθρωπος
που μόλις βγαίνει από μακρόχρονη κράτηση. Ο Σαπίρ τον κοίταζε σκεπτικός. Τα
χαμηλά έπιπλα ήταν επικίνδυνα γι' αυτόν αλλά έμαθε γρήγορα πώς να τα
ανιχνεύει. Το ψηλάφισμά του ήταν έξυπνο. Είχε χάρη στις κινήσεις του, αν και
ήταν
βυθισμένος στο σκοτάδι της τυφλότητας του.
«Θα ανοίξεις τα μάτια σου;» είπε ο Σαπίρ με την απρόθυμη, κοφτή φωνή του.
Ο Χιουζ σταμάτησε. «Σύμφωνοι», είπε. Αλλά στράφηκε προς το μέρος του Σαπίρ
και το δεξί του χέρι υψώθηκε παρακλητικό. 0 Σαπίρ προχώρησε και άφησε αυτό
το
χέρι να στηριχτεί απάνω του.
Το πιάσιμο έγινε πιο σφιχτό, όταν ο Χιουζ άνοιξε τα μάτια του. Μετά ο Χιουζ
τον άφησε, έκανε ένα βήμα προς τα πίσω, απλώνοντας και τα δυο του χέρια. Μια
κραυγή βγήκε από μέσα του. Στράφηκε προς τα μπρος και προς τα πάνω, με το
κεφάλι πίσω, με τα μάτια ορθάνοιχτα να ατενίζουν τον κενό ουρανό. «Ω, Θεέ
μου!»
ψιθύρισε και έπεσε σαν κεραυνοβολημένος.
ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ l8ης ΙΟΥΛΙΟΥ. Σ. ΣΑΠΙΡ, Ζ. ΧΙΟΥΖ.
Σ. Γειά χαρά... Δεν θα κάτσω πολύ. Κοίτα, εκείνη η ιδέα μου δεν ήταν πολύ
καλή. Η ταράτσα. Λυπάμαι. Δεν το φανταζόμουνα. Ούτε είχα το δικαίωμα...
Μήπως
προτιμάς να φύγω;
Χ. Οχι.
Σ. Εντάξει... Κοντεύω να τρελλαθώ κι εγώ. Μου χρειάζεται ένας καλός
περίπατος. Συνήθως περπατάω αρκετά. Δύο μίλια μέχρι το γραφείο μου και το
ίσιο στην
επιστροφή. Κάνω και βόλτες. Ο,τι και να λένε, η Νέα Υόρκη είναι πολύ όμορφη
πόλη για περιπάτους. Αν ξέρεις να διαλέξεις τη διαδρομή σου. Ακου μια
παράξενη
ιστορία για τον Τζο Τέμσκι. Οχι ακριβώς ιστορία, δηλαδή, απλώς ένα περίεργο
γεγονός. Ξέρεις ότι έγραψαν στο φάκελό του ότι είναι «λειτουργικά κωφός»;
Χ. Κωφός;
Σ. Ναι, κωφός. Ξέρεις, έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι. Πήγα να μιλήσω στο Τζο,
να τον αγγίξω, να αποκαταστήσω κάποια οπτική επαφή, οποιαδήποτε επαφή, να
τον
προσεγγίσω. Τίποτε. Είχα πολλούς ασθενείς που μου είπαν με πολλούς τρόπους
«δεν σε ακούω». Μεταφορικά. Αλλά αν δεν είναι έτσι; Συμβαίνει πολλές φορές
με
τα μικρά παιδιά, τα λένε καθυστερημένα και αποδεικνύεται τελικά ότι είχαν
τριάντα, εξήντα ή ογδόντα τα εκατό απώλεια ακοής. Λοιπόν, μπορεί ο Τζο
πραγματικά
να μην μπορεί να με ακούσει. Οπως ακριβώς εσύ δεν με βλέπεις.
Χ. [παύση σαράντα δευερολέπτων] Θέλεις να πεις πως ακούει άλλα πράγματα.
Σ. Είναι πιθανόν.
Χ. [Παύση είκοσι δευτερολέπτων] Δεν μπορείς να κλείσεις τα αυτιά σου.
Σ. Αυτό ακριβώς σκέφτηκα και εγώ. Πρέπει να είναι δύσκολο, έτσι δεν είναι;
Λοιπόν, αυτό που σκέφτηκα ήταν, γιατί να μην το κάνω εγώ γι' αυτόν: Να βάλω,
ας πούμε, ωτασπίδες στα αυτιά του.
Χ. Πάλι δεν θα μπορούσε να ακούσει.
Σ. Οχι, αλλά δεν θα ήταν τόσο απορροφημένος. Αν ήσουνα υποχρεωμένος να
βλέπεις διαρκώς τα οραματά σου, δεν θα ήσουνα σε θέση να προσέχεις εμένα ή
οτιδήποτε
άλλο, δεν είν΄ έτσι; Μπορεί να συμβαίνει το ίδιο με τον Τζο. Μπορεί να
υπάρχει κάποιος ήχος, γι' αυτόν που επισκιάζει τα πάντα.
Χ. [παύση είκοσι δευτερολέπτων] Μπορεί να είναι κάτι περισσότερο από
θόρυβος.
Σ. Φαντάζομαι πως δεν θα θέλεις να μιλήσεις για... επάνω στην ταράτσα...
Καλά, σύμφωνοι.
Χ. Θάθελες να μάθεις τι είδα, έτσι δεν είναι;
Χ. Βέβαια, έχω τόσα πολλά ωραία πράγματα να κάνω εδώ εκτός από το να σου
μιλάω. Διαβάζω ωραία βιβλία, κοιτάζω όμορφες γυναίκες. Το ξέρεις, διάολε,
ότι
τελικά θα στο πω, γιατί δεν έχω κανέναν άλλο να μπορώ να του μιλήσω.
Σ. Ελα τώρα, Ζεραίντ [παύση δέκα δευτερολέπτων]
Χ. Σκατά. Με συγχωρείς, Σίντνεϋ. Αν δεν είχα και σένα να μιλάω, θα 'χα
κλατάρει εντελώς. Το ξέρω αυτό. Είσαι πολύ υπομονετικός μαζί μου.
Σ. Αυτό που είδες εκεί πάνω, ό,τι κι αν είναι, σε ενοχλεί. Αυτός είναι ο
ένας λόγος που θέλω να μάθω τι είναι. Αλλά διάολε, αν μπορείς να το
αντιμετωπίσεις
μόνος, έχει καλά. Αυτό είναι το νόημα, άλλωστε. Η περιέργειά μου είναι δικό
μου πρόβλημα, όχι δικό σου!!! Ακου. Ας αφήσουμε τη συζήτηση. Θα σου διαβάσω
αυτό το άρθρο από το Science. Ο συνταγματάρχης σου ο Γουντ μου το 'δωσε,
είπε ότι μπορεί να σε ενδιαφέρει. Μιλάει για τα ευρήματα στο μετεωρίτη της
Αργεντινής.
Οι συγγραφείς συνιστούν να χτενιστεί όλη η ζώνη των αστεροειδών για τα
κατάλοιπα ενός διαστρικού στόλου που εξώκειλε στο ηλιακό μας σύστημα κάπου
εξακόσια
εκατομμύρια χρόνια πίσω. Φυσικά θα πρέπει να είχαν πάει πρώτα στον Αρη.
Είναι τρελλοί αυτοί οι τύποι;
Χ. Δεν ξέρω. Διάβασέ μου το άρθρο.
Ο Τέμσκι κοιμόταν βαθιά, και ήταν πολύ εύκολο για τον Σαπίρ να του βάλει απ'
αυτές τις συνηθισμένες κέρινες ωτοασπίδες που χρησιμοποιούν όσοι πάσχουν από
αϋπνία. Όταν ξύπνησε ο Τέμσκι, στην αρχή δεν έκανε τίποτε περίεργο.
Ανακάθισε, χασμουρήθηκε, τεντώθηκε, ξύστηκε, κοίταξε τεμπέλικα γύρω του για
να δει
αν υπήρχε τίποτε πρόχειρο για φαΐ, με αυτό τον ήρεμο τρόπο που ο Σαπίρ μέσα
του πίστευε πως δεν έμοιαζε με κανένα είδος ψυχωτικής συμπεριφοράς απ' όσες
ήξερε, αλλά και με κανένα είδος ανθρώπινης συμπεριφοράς, τελικά. Ο Τέμσκι
του θύμιζε ένα υγιές, ευχαριστημένο, ήμερο ζώο. Όχι χιμπατζή. Κάτι πιο
ήρεμο,
πιο νοήμον, ίσως ουραγκοτάγκο.
Αλλά ο ουραγκοτάγκος άρχισε να νιώθει περίεργα.
Ο Τέμσκι κοίταξε γύρω του, αριστερά και δεξιά, νευρικός. Μπορεί να μην
κοιτούσε, αλλά να έστρεφε το πρόσωπό του προς τους ήχους που είχαν χαθεί. Η
χαμένη
χορδή, σκέφτηκε ο Σαπίρ. Ο Τέμσκι όσο πήγαινε γινόταν ολοένα και πιο
ανήσυχος και καχύποπτος. Σηκώθηκε, κουνώντας ακόμα το κεφάλι ασταμάτητα.
Κοίταξε όλο
το δωμάτιο. Για πρώτη φορά εδώ και δεκαεφτά μέρες καθημερινής επαφής, είδε
τον Σαπίρ.
Το όμορφο πρόσωπό του τώρα ήταν συσπασμένο από ανησυχία ή απορία.
«Πού», είπε, «πού...»
Τα χέρια του πλησίασαν τα αυτιά του ψάχνοντας για την αιτία της σιωπής,
βρήκαν τις ωτοασπίδες και έβγαλαν τη μία. Αυτό ήταν αρκετό. «Α!» είπε, και
στάθηκε
ακίνητος. Τα μάτια του ακόμα ήταν στραμμένα προς την κατεύθυνση του Σαπίρ,
αλλά δεν τον έβλεπε. Η έκφραση του προσώπου του έγινε ήρεμη.
Οι επόμενες προσπάθειες ήταν πιο επιτυχημένες. Αν και χαμένος στην αρχή, ο
Τέμσκι ήταν συνεργάσιμος για όση ώρα είχε κουφαθεί τεχνητά, και
ανταποκρινόταν
αμέσως στις προσπάθειες του Σαπίρ να επικοινωνήσει μαζί του με την αφή, με
νοήματα και τελικά γράφοντας. Μετά την πέμπτη παρόμοια συνάντηση, ο Τέμσκι
συμφώνησε
να γίνουν μεγαλύτερες συναντήσεις κατά τη διάρκεια των οποίων θα
χρησιμοποιούσε ένα φάρμακο που θα νέκρωνε τις απολήξεις των ακουστικών του
νεύρων για
πέντε περίπου ώρες κάθε φορά.
Στη διάρκεια της δεύτερης συνάντησης ζήτησε να δει τον Χιουζ. Ο Σαπίρ είχε
ήδη πάρει οδηγίες να αφήσει τους δύο αστροναύτες να μιλήσουν μαζί αν ήταν
δυνατόν.
Υπήρχε ελπίδα ότι θα μπορούσαν να εκμαιευτούν περισσότερες πληροφορίες αν
μιλούσαν ελεύθερα μαζί. Ήταν αναγκαίο για τον Χιουζ να γράφει, μιας και ο
Τέσκι
είχε χάσει την ακοή του τεχνητά. Ξέροντας τυφλό σύστημα στη γραφομηχανή,
διεκπεραίωνε αυτό το μέρος του διαλόγου πάνω σε μια φορητή συσκευή. Πάντως,
δεν
ήταν δυνατό να συσχετιστούν με επιτυχία όλα τα χαρτιά που βρέθηκαν στον
σκουπιδοτενεκέ με τη μαγνητοταινία του προφορικού λόγου του Τέμσκι.
Οι δύο άντρες συζήτησαν κύρια για το ταξίδι της επιστροφής και για την
αρρώστια και το θάνατο του κυβερνήτη Ρότζερς, που ο Τέμσκι δεν τα θυμόταν. Ο
Χιουζ
τα περιέγραψε όλα αυτά όπως το είχε κάνει και στο παρελθόν, χωρίς νεότερες
πληροφορίες. Δεν μίλησαν για το «Δωμάτιο" (Τη θέση Δ) ούτε για τις αναπηρίες
τους, παρά μόνο στον πιο κάτω διάλογο.
Τ. Δεν είναι εσωτερικό, ή μήπως είναι;
Χ. Αν ήταν, οι ωτασπίδες θα καλυτέρευαν αυτό που ακούς.
Τ. Είναι αλήθεια, λοιπόν.
Χ. Διάολε, ναι.
Τ. Κοίτα, όταν μου πρωτόβαλαν τις ωτασπίδες στα αυτιά, όταν ξύπνησα και ήταν
όλη αυτή η ησυχία, τρόμαξα αληθινά. Μου πήρε πολύ χρόνο για να γυρίσω από
'κει που ήμουνα. Και δεν ήθελα και πολύ να γυρίσω. Αλλά όταν ο Σαπίρ άρχισε
να μου λέει πόσος καιρός είχε περάσει και συνειδητοποίησα ότι βρισκόμουν στη
Γη, ξέρεις, αυτό με τρόμαξε περισσότερο. Σκέφτηκα μήπως όλα αυτά ήταν ένα
είδος, ας πούμε, παραίσθησης. Ξέρεις. Θεούλη μου, μήπως τρελάθηκα; Αυτό με
φόβιζε.
Σαν να ήμουνα δυο διαφορετικοί άνθρωποι. Αλλά άρχισα να βάζω τα πράγματα
κάτω, και είδα ότι αυτό δεν ήταν διχασμός προσωπικότητας, ήταν...
Χ. Μια αλλαγή.
Τ. Ακριβώς, με άλλαζε, με είχε αλλάξει. Είναι αλήθεια. Γιατί όταν μπορώ να
ακούω, αυτό ακούω. Και όταν μπορείς να δεις, αυτό βλέπεις. Σωστά; Με άλλα
λόγια,
είναι αλήθεια. Πρέπει να κουφαινόμαστε και να τυφλωνόμαστε τεχνητά για να
μην το βλέπουμε και να μην το ακούμε. Αυτό είναι, δεν είν' έτσι;
[
Οι τυπωμένες απαντήσεις του Χιουζ για το επόμενο κομμάτι δεν στάθηκε δυνατόν
να βρεθούν στο υλικό του σκουπιδοτενεκέ].
Χ. ...
Τ. Ω, όχι. Ωραίο. Μου πήρε πολύ καιρό, αλλά τώρα τουλάχιστον το ξέρω ότι
ήταν πολύς καιρός, για να αρχίσω να το συλλαμβάνω. Στην αρχή δεν έβγαζα
νόημα,
Θεέ μου, στην αρχή είχα τρελλαθεί από το φόβο μου. Εσύ ή ο Ντουάιτ λέγατε
κάτι, και γινόταν όλη αυτή η παρήχηση γύρω από τις φωνές σας, όπως βλέπεις
ένα
ουράνιο τόξο γύρω από ένα πρίσμα αλλά δεν μπορείς να δεις το πρίσμα. Ναι,
αυτό πρέπει νάναι για σένα, έτσι δεν είναι; Είναι το ίδιο, μόνο που αφορά
την
ακοή, είναι σαν να μεταμορφώνεται οτιδήποτε ακούω σ' αυτή τη μουσική, μόνο
που δεν είναι μουσική, είναι...
Στην αρχή όπως σου είπα, δεν ήξερα πώς να το ακούσω. Νόμιζα ότι κάτι δεν
πήγαινε καλά με τον ασύρματο της στολής μου! Χριστέ μου! [γέλια] Δεν
μπορούσα
να ακολουθήσω το σχέδιο, ξέρεις, τους σχηματισμούς, τις μεταμορφώσεις. Ολα
ήταν πολύ διαφορετικά. Αλλά μαθαίνεις. Οσο πιο πολύ ακούς, τόσο πιο πολύ
καταλαβαίνεις.
Πολύ θάθελα να μπορούσες ν' ακούσεις και συ. Ξέρεις, μου λες ότι έχουν
περάσει δυο μήνες από τότε που φύγαμε από τον Αρη και τα ρέστα, και σκατά,
το πιστεύω,
αλλά δεν έχει καμιά σημασία. Πραγματικά καμιά σημασία. Ετσι δεν είναι,
Τζέρρυ;
Χ. ...
Τ. Μακάρι να μπορούσα να δω τα πράγματα, όπως τα βλέπεις εσύ. Πρέπει να
είναι καταπληκτικό. Αλλά ομολογώ πως μ΄ αρέσει που με βγάζουν απ' αυτή την
κατάσταση
έτσι, κάθε μέρα κι από λίγο. Νομίζω ότι έτσι πρέπει να γίνεται. Ηταν πολύ
για μένα, είχα, πως να στο πω, μπουχτίσει. Δεν είμαστε φτιαγμένοι σωστά,
ίσως
να μην είναι αρκετά δυνατοί. Τουλάχιστον στην αρχή. Δεν μπορούμε να τ'
αντέξουμε όλα μαζεμένα. Αυτό που θάθελα να κάνω όταν είμαι φευγάτος είναι να
προσπαθήσω
να γράψω μερικά από αυτά.
Χ. ...
Τ. Οχι. Αλλά δεν είναι ανάγκη να είναι μουσική. Κοίτα, δεν είναι μουσική,
αυτός είναι απλώς ένας τρόπος για να το περιγράψω, επειδή είναι τόσο ωραίο.
Νομίζω
ότι θα μπορούσα να το πω το ίδιο καλά και με λέξεις. Ισως καλύτερα. Να πω τι
σημαίνει.
Χ. ...
Τ. Να φοβηθώ τι;
Ο Μπέρναντ Ντησέλις και η γυναίκα του έπαιρνα τον Χιουζ στο τηλέφωνο κάθε
μια-δυο μέρες, αν και η καραντίνα τους εμπόδιζε να 'ρθουν να τον δουν. Στις
27
Ιουλίου ο Χιουζ και ο Ντησέλις είχαν μια σημαντική συνομιλία σχετικά με το
αποκαλούμενο «Δωμάτιο», τη θέση Δ της αποστολής του Ψυχή XIV. Ο Ντησέλις
είπε:
«Αν δεν περιληφθώ στο πλήρωμα του δεκάξι για να δω αυτό το καταραμένο μέρος,
θα μου στρίψει».
«Θα πιστέψεις άμα δεις» παρατήρησε ο Χιουζ. Δεν ήταν τόσο αναστατωμένος όσο
προηγουμένως, μιλούσε κοφτά και λίγο πικρόχολα.
«Ακου, Τέρρυ. Υπήρχαν ποτέ μηχανήματα σ΄αυτούς τους περιστερεώνες;»
«Οχι».
«Χα. Να μια σαφής απάντηση! Νόμιζα ότι δεν θα δεχόσουν τίποτε σχετικά με τη
θέση Δ εκτός από το ότι είναι ακατάληπτη για το ανθρώπινο μυαλό.
Μαλακώνεις;»
«Οχι. Μαθαίνω».
«Τι μαθαίνεις;»
«Πως να βλέπω».
Μετά από μια παύση ο Ντησέλις ρώτησε προσεκτικά: «Να βλέπεις τι;»
«Τη θέση Δ. Αφού αυτό είναι το μόνο που μπορώ να δω».
«Εννοείς ότι αυτό είναι που... όταν τα μάτια σου είναι ανοιχτά...»
«Οχι». Ο Χιουζ μιλούσε κουρασμένα και διστακτικά. «Είναι πιο πολύπλοκο από
αυτό. Δεν βλέπω τη θέση Δ. Βλέπω... τον κόσμο κάτω από το φως που εκπέμπει η
θέση Δ... Ενα νέο φως. Ο άνθρωπος που πρέπει να ρωτήσεις είναι ο Τζο Τέμσκι.
'Η, άκου, πέρασες τους περιστερεώνες στον Αλτζι όπως έλεγες;»
«Δυσκολεύτηκα να φτιάξω το πρόγραμμα».
«Προφανώς θα δυσκολεύτηκες», είπε ο Χιουζ μ΄ ένα κοφτό γελάκι. «Στείλε το
υλικό σε μένα. Θα το στήσω εγώ. Με δεμένα μάτια».
Ο Τέμσκι μπήκε στο δωμάτιο του Χιουζ ακτινοβολώντας. «Τζέρρυ!» είπε, «το
βρήκα».
«Τι βρήκες;»
«Βρήκα τον τρόπο. Σε άκουσα. Οχι, δεν διάβασα τα χείλη σου. Πες μου κάτι με
γυρισμένη την πλάτη. Αντε!»
«Δηλητηρίαση από πτωμαϊνη».
«Δηλητηρίαση από πτωμαϊνη. Εντάξει; Βλέπεις, σε ακούω. Αλλά δεν έχασα τη
μουσική. Βρήκα τον τρόπο να το συνδυάσω».
Ξανθός και γαλανός ο Τέμσκι ήταν πάντα ωραίος άντρας. Τώρα ήταν θεσπέσιος. Ο
Χιουζ δεν μπορούσε να τον δει (αν και η κάμερα που ήταν κρυμμένη στη γρίλια
του εξαερισμού και μπορούσε, και τον έβλεπε) αλλά άκουγε την πάλλουσα φωνή
του και ένιωσε συγκινημένος και φοβισμένος.
«Βγάλε τα γυαλιά σου, Τζέρρυ» είπε η σιγανή, παλλόμενη φωνή.
Ο Χιούζ κούνησε το κεφάλι του.
«Δεν μπορείς να ζεις στο εσωτερικό σου σκοτάδι για πάντα. Βγες έξω. Δεν
μπορεί να προτιμάς νάσαι τυφλός, Τζέρρυ».
«Γιατί δεν μπορώ;»
«Γιατί είδες το φως».
«Ποιο φως;»
«Το φως, το λόγο, την αλήθεια που διδαχτήκαμε να αντιλαμβανόμαστε και ν'
αναγνωρίζουμε», είπε ο Τέμσκι με την ευγένεια της απόλυτης σιγουριάς και με
μια
ζεστασιά στη φωνή, μια ζεστασιάσαν λιακάδα.
«Φύγε!» είπε ο Χιουζ. «Φύγε Τέμσκι!»
Δώδεκα βδομάδες είχαν περάσει από τότε που έπεσε το Ψυχή XIV. Κανείς από την
ομάδα έρευνας δεν είχε εμφανίσει ύποπτα συμπτώματα. Ο Χιουζ δεν είχε
χειροτερέψει,
και ο Τέμσκι ήταν τώρα εντελώς καλά. Είχε βγει το ασφαλές συμπέρασμα πως
αυτό που είχε προσβάλει το πλήρωμα του Ψυχή XIV δεν ήταν μόλυνση από ιό,
μικρόβιο,
βακτηρίδιο ή άλλο φυσικό παράγοντα. Η υπόθεση που γινόταν κατ' αρχήν δεκτή
με αρκετές επιφυλάξεις από την πλειοψηφία, συμπεριλαμβανομένου και του
δόκτορα
Σαπίρ, ήταν πως κάτι στη διάταξη των στοιχείων από τα οποία απαρτιζόταν το
«Δωμάτιο», η Θεση Δ, είχε προκαλέσει, κατά τη διάρκεια της έντονης και
μακρόχρονης
μελέτης που είχαν αφιερώσει στη θέση, ένα βαθμό αποσύνθεσης των νοητικών
κυμάτων και στους τρεις άνδρες, ανάλογης με την διαταραχή της νοητικής
λειτουργίας
που προκαλούν τα στροβοσκοπικά φώτα σε ορισμένες συχνότητες κ.λπ. Ακριβώς
ποια στοιχεία του Δωματίου ήταν αναμεμιγμένα δεν ήταν ακόμα γνωστό, αν και
οι
ολογραφίες είχαν εξεταστεί λεπτομερώς από εμπειρογνώμονες. Το Ψυχή XV
επρόκειτο να ερευνήσει ακόμα πιο λεπτομερειακά τη Θέση, με κατάλληλα μέτρα
προστασίας
και διαρκή ακουστική σύνδεση των αστροναυτών με τη Γη.
Τα ύποπτα στοιχεία της Θεσης Δ ήταν τόσο πολλά και τόσο αξεδιάλυτα
αλληλένδετα ώστε ήταν πολύ δύσκολο για ένα μυαλό να προσπαθήσει να τα βάλει
σε τάξη.
Μερικοί Αρειανολόγοι ήταν σίγουροι ότι οι παράξενες ιδιότητες του Δωματίου
ήταν απλώς ένα γεωλογικό φαινόμενο, και πως αυτά που είχε να μας «πει» το
Δωμάτιο,
ήταν το είδος των πληροφοριών που δίνουν τόσο συνοπτικά και όμορφα οι
δακτύλιοι ενός δένδρου, τα στρώματα του εδάφους, οι γραμμές ενός φάσματος.
Αλλοι
ήταν εξίσου σίγουροι ότι νοήμονα όντα είχαν κατασκευάσει την Πόλη, και ότι
με τη μελέτη της κάτι μπορεί να μαθαίναμε για τη φύση τους και για τον τρόπο
που δούλευε το μυαλό τους αυτό το ασύλληπτο μυαλό ηλικίας εξακοσίων
εκατομμυρίων ετών (γιατί η ραδιοχρονολόγηση της Θέσης ήταν τώρα
ακριβέστατη).
Auτή η δουλειά πάντως φάνταζε τρομακτική. Ο Τ.Α. Νιούμαν του Ινστιτούτου
Σμιθσόνιαν το τοποθέτησε σωστά: «Οι αρχαιολόγοι έχουν συνηθίσει να αντλούν
πληροφορίες
από πολύ απλά πράγματα σπασμένα πήλινα κομμάτια, πυρόλιθους, έναν τοίχο εδώ,
έναν τάφο εκεί. Αλλά τι γίνεται όταν το μόνο πράγμα που έχουμε από έναν
αρχαίο
πολιτισμό είναι κάτι εξαιρετικά πολύπλοκο, πολύπλοκο όχι μόνο με τη
τεχνολογική έννοια ας πούμε, ένα αντίτυπο του Αμλετ του Σαίξπηρ; Τώρα ας
υποθέσουμε
ότι οι αρχαιολόγοι που βρίσκουν αυτό το αντίτυπο του Αμλετ δεν είναι
ανθρωποειδή, δεν έχουν βιβλία, ούτε θεατρικά έργα, δεν μιλούν, δεν γράφουν
και δεν
σκέπτονται όπως εμείς. Τι θα καταλάβουν απ' αυτό το μικρό κατασκεύασμα, από
την προφανή πολυπλοκότητα και πολυσημαντότητά του, από την επανάληψη μερικών
στοιχείων και την μη επανάληψη άλλων, την ημικανονικότητα του μήκους των
σειρών κ.λπ.; Πώς θα μπορέσουν να διαβάσουν τον Αμλετ;»
Γι' αυτούς που δέχονταν τη «θεωρία του Αμλετ», το πρώτο προφανές βήμα θα
ήταν η χρήση υπολογιστών, αρκετοί μάλιστα είχαν βαλθεί να αναλύσουν τα
διάφορα
δεδομένα της Θεσης Δ: Την επιφάνεια, το μέγεθος, το βάθος και τους
σχηματισμούς των «περιστερεώνων», τις αναλογίες του πρώτου, του μεσαίου και
του τρίτου
«υπνοδωματίου», τις περίεργες ακουστικές ιδιότητες του «Δωματίου» σαν
συνόλου, και ούτω καθεξής. Κανένα από αυτά τα προγράμματα δεν είχε καταλήξει
μέχρι
τώρα σε σαφή ή αποδεικτικά στοιχεία για την , ύπαρξη συνειδητού σχεδιασμού ή
λογικού ειρμού.
Κανένα, δηλαδή, εκτός από το πρόγραμμα που έφτιαξαν ο Ντησέλις με τον Χιουζ
στον νέο «Αλγεβρικό V» της ΝΑΣΑ που είχε δώσει σαφή αποτελέσματα, αν και
κανείς
δεν θα μπορούσε να τα χαρακτηρίσει λογικά.
Πράγματι, αυτό το τυπωμένο αποτέλεσμα είχε προκαλέσει ρίγος στους
αξιωματικούς της ΝΑΣΑ και γέλια σ' αυτούς τους λίγους επιστήμονες που ο
Ντησέλις το είχε
δείξει πριν καταχωνιαστεί σαν πιθανό προϊόν απάτης και σίγουρη αιτία
αμηχανίας. Το σύνολο του τυπωμένου αποτελέσματος παρατίθεται πιο κάτω.
RUN
ΠΕΡΙΣΤΕΡΕΩΝΕΣ ΘΕΣΗ Δ ΑΡΗΣ ΤΟΜΕΑΣ 9
ΝΤΗΣΕΛΙΣ - ΧΙΟΥΖ
ΘΕΟΣ
ΚΑΛΟΣ ΘΕΟΣ ΚΑΛΟΣ ΕΙΣΑΙ ΘΕΟΣ
ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ
ΕΠΑΝΟΡΘΩΣΗ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΟΛΟΤΗΤΑΣ ΑΝΟΗΣΙΑ
ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΑΝΟΗΣΙΑ Α-ΝΟΗΣΙΑ ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΚΑΛΟΣ ΘΕΟΣ
ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΛΗΨΗ ΟΔΗΓΙΑΣ
ΟΔΗΓΙΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΑΠΛΗΡΟΦΟΡΗΤΟΥΣ
ΘΕΟΣ ΘΕΟΣ ΘΕΟΣ ΘΕΟΣ ΘΕΟΣ θΕΟΣ
END RUN
Ο Σαπίρ πήγε και βρήκε τον Χιουζ ξαπλωμένο στο κρεβάτι του, όπου τελευταία
βρισκόταν τις περισσότερες ώρες, φορώντας τα μαύρα γυαλιά του. Έδειχνε
χλωμός
και άρρωστος.
«Νομίζω ότι το παρακάνεις».
Ο Χιουζ δεν απάντησε.
Ο Σαπίρ κάθισε. «Με στέλνουν πίσω στη Νέα Υόρκη», είπε μετά.
Ο Χιουζ δεν απάντησε.
«Ο Τέμσκι βγήκε, ξέρεις. Τώρα ταξιδεύει για τη Φλόριντα. Με τη γυναίκα του.
Δεν μπόρεσα να μάθω τι σκοπεύουν να κάνουν με σένα. Ζήτησα...» μετά από μια
μακριά παύση συμπλήρωσε τη φράση του: «Ζήτησα να μείνω άλλες δυο βδομάδες
εδώ κοντά σου. Δεν γινότανε».
«Δεν πειράζει» είπε ο Χιουζ.
«Θέλω να κρατήσω επαφή μαζί σου, Ζεραίντ. Προφανώς δεν μπορούμε να
αλληλογραφούμε. Αλλά υπάρχει και τηλέφωνο. Και κασέτες. Σου αφήνω εδώ ένα
κασετόφωνο.
Οταν θες να μιλήσεις, σε παρακαλώ να μου τηλεφωνείς. Αν δεν με βρίσκεις,
μίλα στο κασετόφωνο. Δεν είναι το ίδιο, αλλά ...»
«Είσαι πολύ καλός άνθρωπος, Σίντνεϋ» είπε o Χιουζ σιγανά. «Μακάρι...» Μετά
ένα λεπτό ανακάθισε. Πλησίασε τα χέρια του στο πρόσωπό του και έβγαλε τα
γυαλιά.
Εφάρμοζαν τόσο σφιχτά γύρω από τα μάτια, που του πήρε λίγη ώρα για να τα
βγάλει.
Όταν βγήκαν, χαμήλωσε τα χέρια του, και το βλέμμα του διασχίζοντας το
δωμάτιο στάθηκε στον Σαπίρ. Τα μάτια του, με τις κόρες διασταλμένες από τη
μακρόχρονη
στέρηση του φωτός, ήταν σχεδόν τόσο μαύρα όσο και τα γυαλιά.
«Σε βλέπω», είπε. «Κρυφτούλι. Εγώ τα κάνω. Εσύ είσαι Αυτό. Θέλεις να μάθεις
τι βλέπω;»
«Ναι», είπε ο Σαπίρ μαλακά.
«Μια κηλίδα. Μια σκιά. Κάτι ατελές, στοιχειώδες, ένα εμπόδιο. Κάτι εντελώς
ασήμαντο. Βλέπεις δεν κερδίζεις τίποτε με το να είσαι καλός άνθρωπος,
ακόμα...»
«Και όταν κοιτάζεις τον εαυτό σου;"
«Το ίδιο. Ακριβώς το ίδιο. Μια ενόχληση, μια κοινοτοπία. Ένας λεκές στο
οπτικό πεδίο».
«Το οπτικό πεδίο. Τι είναι το οπτικό πεδίο;»
«Εσύ τι νομίζεις;» είπε ο Χιουζ πολύ σιγά και κουρασμένα. «Από τι
αποτελείται η αληθινή όραση; Από την πραγματικότητα, φυσικά. Εγώ
επαναπρογραμματίστηκα
για να συλλαμβάνω την πραγματικότητα, να βλέπω την αλήθεια. Βλέπω τον Θεό».
Σκέπασε το πρόσωπό του με τα χέρια του, καλύπτοντας τα μάτια του. «Ήμουν
ένας
σκεπτόμενος άνθρωπος», είπε. «Προσπαθούσα να είμαι ένας λογικός άνθρωπος.
Αλλά σε τι χρησιμεύει η λογική, όταν μπορείς να δεις την αλήθεια; Βλέποντας
πιστεύει
κανείς...» Ξανασήκωσε τα μάτια προς τον Σαπίρ, αυτά τα σκοτεινά μάτια που
δεν έβλεπαν αλλά διαπερνούσαν. «Αν θες πραγματικά μια εξήγηση, πήγαινε να
ρωτήσεις
τον Τζο Τέμσκι. Τώρα δεν μιλάει. Περιμένει την κατάλληλη στιγμή. Αλλά αυτός
είναι που μπορεί κάτι να σου πει. Και θα το κάνει, όταν έρθει η ώρα. Μπορεί
να μεταφράζει αυτό που ακούει... να το μετατρέπει σε λέξεις. Είναι
δυσκολότερο να γίνει με τις οπτικές παραστάσεις. Οι μυστικιστές πάντα
δυσκολεύονταν
να περιγράψουν τα οράματά τους. Εκτός από αυτούς που είχαν το Λόγο, αυτούς
που άκουσαν τη Φωνή. Αυτοί συνήθως έμπαιναν αμέσως στη δράση, δεν είν' έτσι;
Ο Τέμσκι θα δράσει. Εγώ όχι. Αρνούμαι. Δεν θα κηρύξω. Δεν θα γίνω
Ιεραπόστολος».
«Ιεραπόστολος;»
«Δεν το βλέπεις; Δεν βλέπεις ότι αυτό ακριβώς είναι το Δωμάτιο; Ένα
εκπαιδευτικό κέντρο, μια αίθουσα διδασκαλίας, ένα...»
«Ένα θρησκευτικό κέντρο; Μια εκκλησία;»
«Ναι, κατά κάποιον τρόπο. Ένα μέρος όπου διδάσκεσαι να βλέπεις τον Θεό, να
ακούς τον Θεό, να γνωρίζεις τον Θεό. Και να αγαπάς τον Θεό. Ένα κέντρο
προσηλυτισμού.
Ένα μέρος όπου προσηλυτίζεσαι! Κι ύστερα θέλεις να βγεις και να κηρύξεις τη
γνώση του Θεού στους άλλους -τους ειδωλολάτρες. Γιατί τώρα ξέρεις πόσο
τυφλοί
είναι, και πόσο εύκολο είναι να βλέπεις. Όχι, όχι απλά εκκλησία.
Ιεραποστολή. Η Αποστολή. Και μαθαίνεις την Αποστολή και φεύγεις από κει με
μιαν Αποστολή.
Δεν ήταν εξερευνητές. Ήταν Απόστολοι, που έφερναν την αλήθεια στις άλλες
φυλές και στις μελλοντικές γενιές, σ' όλους τους φτωχούς, καταραμένους
ειδωλολάτρες
που ζούσαν στο σκοτάδι. Ήξεραν την απάντηση, και ήθελαν να μάθουμε όλοι
εμείς την απάντηση. Τίποτε άλλο δεν έχει σημασία, από τη στιγμή που θα
μάθεις την
απάντηση. Δεν έχει σημασία αν είσαι καλός ή κακός άνθρωπος, αν είμαι έξυπνος
άνθρωπος ή βλάκας. Τίποτε σχετικά με μας δεν έχει σημασία, τίποτε εκτός από
το ότι είμαστε φθαρτοί φορείς της μεγάλης αλήθειας. Η γη δεν έχει νόημα, τα
αστέρια δεν έχουν νόημα, ο θάνατος δεν έχει νόημα, τίποτε δεν έχει νόημα.
Μόνον
ο Θεός».
«Ένας εξωγήινος θεός;»
«Όχι ένας θεός. Ο Θεός. Ο ένας και αληθινός Θεός, που κατοικεί σε όλα τα
πράγματα. Παντού, αιώνια.
Έμαθα να βλέπω τον Θεό. Το μόνο που έχω να κάνω είναι να ανοίξω τα μάτια
μου, και βλέπω το Πρόσωπο του Θεού. Και θα 'δινα και τη ζωή μου ακόμα μόνο
και
μόνο για να ξανάβλεπα ένα ανθρώπινο πρόσωπο, ένα δέντρο, μια καρέκλα, μια
κοινή, ξύλινη καρέκλα. Μπορούν να κρατήσουν τον Θεό τους, μπορούν να
κρατήσουν
το Φως τους. Θέλω τον κόσμο μου πίσω. Θέλω ερωτήσεις, όχι την Απάντηση. Θέλω
πίσω τη δική μου ζωή και το δικό μου θάνατο! »
...Κατόπιν υποδείξεως του στρατιωτικού ψυχίατρου που ανέλαβε την περίπτωση
του Ζεραίν Χιουζ όταν έδιωξαν τον Σαπίρ, ο Χιουζ μεταφέρθηκε σ' ένα
στρατιωτικό
ψυχιατρείο. Μια και ήταν γενικά ήσυχος και συνεργάσιμος ασθενής, δεν τον
παρακολουθούσαν συστηματικά και μετά από έντεκα μήνες εγκλεισμού δυστυχώς
έκανε
μιαν επιτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας, κόβοντας τις φλέβες του με το χερούλι
ενός κουταλιού που είχε κλέψει από την τραπεζαρία και το είχε λιμάρει στο
σιδερένιο πλαίσιο του κρεβατιού. Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτοκτόνησε τη μέρα
ακριβώς που η Αποστολή Ψυχή XV ξεκίνησε από τον Αρη για τη Γη, φέρνοντας τα
στοιχεία και τα δεδομένα που, όπως ερμηνεύτηκαν από τον Πρώτο Απόστολο...
τώρα αποτελούν τα πρώτα κεφάλαια της Αποκάλυψης των Αρχαίων, τα ιερά κείμενα
της Όσιας και Παγκοσμίου Εκκλησίας του Θεού φορέα φωτός για τους
ειδωλολάτρες, μόνο δρόμο προς τη Μία Αιώνια Αλήθεια.
"Σκέφτηκα: Ανόητοι να προτιμάτε το σκοτάδι αφού γνωρίσατε το γνήσιο φως...
Αλλά όπως έκανα την τρέλα τους να σχολιάσω
κάποιος ψιθύρισε αυτό,
Τη Βέρα ο Γαμπρός στη νύφη μοναχά τη δίνει."
πηγη πληροφοριων
http://www.altfactor.ath.cx/magazine/aplanet/iss2/fov.html
_____________________
orasi mailing list
διαβάστε για αυτή την λίστα και τα θέματα που συζητά στο
//www.freelists.org/webpage/orasi
Για να στείλετε ένα μήνυμα και να το δουν όλοι οι συνδρομητές της λίστας
στείλτε email στην διεύθυνση
orasi@xxxxxxxxxxxxx
Για να διαγραφείτε από αυτή την λίστα μπορείτε οποιαδήποτε στιγμή να στείλετε
email στην διεύθυνση
orasi-request@xxxxxxxxxxxxx
και στο θέμα γράψτε unsubscribe.
Το αρχείο της λίστας βρίσκεται στο
//www.freelists.org/archives/orasi
______________
Other related posts:
