[openyourmind] Re: [openyourmind] Re: Το τρένο της Ζωής
- From: "Maria Del pilar" <pilaraki@xxxxxxxx>
- To: <openyourmind@xxxxxxxxxxxxx>
- Date: Fri, 29 Mar 2013 16:00:04 +0200
καλησπερα κι απο μενα!
πραγματικα πολυ ομορφα τα μυνηματα σου νικο.
οσο για σενα αννα-μαρια εγω θα ελεγα,
οτι εισαι ενα πολυταλαντο κοριτσι.
θα χαιρομουν πολυ, να εβλεπα αυτη την χρυση πενα που εχεις, αλλα που εχουμε την
ευκερεια να βλεπουμε μεσα απο τα γραπτα σου εδω, μια μερα και οχι πολυ μακρια,
να μπορεσουν να δουν κι αλλοι ανθρωποι.
μεσα απο διηγηματα ή οτι αλο θα πηγαζε απο το ανησηχο πνευμα σου και την
εβεστητη ψυχη.
να εχετε ενα ομορφο σαββατοκυριακο και να χαμογελατε, ν'αγγαλιαζετε και να
εκφραζετε τα καλα εσθυματα, γιατι ολοι το χρειαζομαστε!!
----- Original Message -----
From: anna-maria foskolou
To: openyourmind@xxxxxxxxxxxxx
Sent: Friday, March 29, 2013 12:12 PM
Subject: [openyourmind] Re: Το τρένο της Ζωής
η ζωή σαν το τρένο..
ναι θα μπορούσε να είναι έτσι.
το τρένο αφήνει πίσω το σημάδι του, σε μορφή καπνού για να δηλώσει πως ήταν
εκεί με όλους τους συνεπιβάτες,καλούς,κακούς,όμορφους,άσχημους,νευρικούς
,ήρεμους,ανυπόμονους και υπομονετικούς για το πότε θα φτάσουμε στον προορισμό,
στην Ιθάκη, όπως λέει και οποιητής που θέλει να ευχόμαστε να είναι μακρύς ο
δρόμος,για να απολαύσουμε την διαδρομή και να φορτώσουμε βαλίτσες συναισθήματα
,όμορφα και μη.
η ζωή θα μπορούσε να είναι και καράβι,εκεί που πλέεις σε πελάγη ευτυχίας να
έρχεται η φουρτούνα που θα σου υπενθυμίσει πως ηάπνια δεν διαρκεί επ αορίστου.
Αναζητώντας την στεργιά,το λιμάνι σου, εκεί που θα μπορέσεις να ακουμπήσεις
τις βαλίτσες της ασφάλειας και της εκπλήρωσης των θέλουμε και οι δύο μαζί,γιατί
το να θέλει μόνο ο ένας τότε η άγκυρα βουλιάζει και χάνεται στον βυθό της
μοναξιάς και της απόστασης...
θα μπορούσε να ειναι και αεροπλλάνο να σε πετάει στα σύννεφα και να περνά απο
πάνω κάθε εμπόδιο που υψώνεται μπροστά σου,όταν όμως το έχεις στον αυτόματο
πιλότο τότε οι επιλογές είναι λιγοστές... κι αν ήταν αυτοκινητο ; σε εκείνο που
βάζεις μέσα μόνο εκείνους που θέλεις εσύ και τους υπόλοιπους τους αφήνεις
πίσω,γιατί εκεί ο χώρος είναι περιορισμένος,μόνο λίγοι και καλοί,εκείνοι που σε
κάνουν και τους κάνεις να νιώθουν όμορφα,συμμερίζεσαι τα προβλήματά τους και
τους δίνεις κουράγιο να συνεχίσουν το ταξίδι...
ότι κι αν ειναι η ζωή ,σίγουρα είναι πολύ μικρή για να την μοιράζουμε άσκοπα
στον κάθε ένα που μπαίνει στην ζωή μας και απαιτεί χωρίς να προσφέρει... και
είναι πολύ μεγάλη για να την αφιερώσουμε σε όλους εκείνους που αξίζουν κάθε
λεπτό,κάθε στιγμή και κάθε ανάσα...
Νίκο σε ευχαριστώγια τα μηνύματά σου,μιας και λειτουργούν για μένα ως
έναυσμα να γράφω και να ξεδιπλώνω τις ταξιδιάρικες σκέψεις μου!!! καλό ταξίδι
σε όλους μας!!
Στις 28/3/2013 11:11 μμ, ο/η Νίκος Αργυρός έγραψε:
Η ζωή είναι σαν ένα ταξίδι με το τρένο. Επιβιβάζεσαι συχνά και
αποβιβάζεσαι, υπάρχουν ατυχήματα, σε μερικές στάσεις ευχάριστες εκπλήξεις και
βαθιά λύπη σε άλλες.
Όταν γεννιόμαστε και επιβιβαζόμαστε στο τρένο, συναντάμε ανθρώπους, για
τους οποίους πιστεύουμε οτι θα μας συνοδεύουν σε όλη την διάρκεια του ταξιδιού
μας: τους Γονείς μας.
Δυστυχώς η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Αποβιβάζονται σε κάποια στάση
και μας αφήνουν χωρίς την αγάπη, την στοργή, την φιλία και την συντροφιά τους.
Ωστόσο επιβιβάζονται άλλα άτομα, που θα αποδειχθούν πολύ σημαντικά για
εμάς. Είναι τα αδέλφια μας, οι φίλοι μας κι΄αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι που
αγαπάμε.
Μερικά απο τα άτομα που επιβιβάζονται, βλέπουν το ταξίδια σαν ένα μικρό
περίπατο.
Άλλοι βρίσκουν μόνο λύπη στο ταξίδι τους. Υπάρχουν πάλι άλλοι στο τρένο,
που είναι πάντα εκεί και έτοιμοι να βοηθήσουν αυτούς που το χρειάζονται.
Κάποιοι αφήνουν στην αποβίβαση μια αιώνια λαχτάρα.
Μερικοί ανεβαίνουν και κατεβαίνουν ξανά, κι' εμείς δεν τους έχουμε καν
αντιληφθεί.
Μας εκπλήσσει οτι μερικοί απο τους επιβάτες, που αγαπάμε περισσότερο
κάθονται σε κάποιο άλλο βαγόνι και μας αφήνουν να κάνουμε μόνοι αυτό το κομμάτι
του ταξιδιού.
Αυτονόητα απέχουμε και δεν μπαίνουμε στον κόπο να τους ψάξουμε και να
έρθουμε σε επαφή με το δικό τους βαγόνι. Δυστυχώς, μερικές φορές, δεν μπορούμε
να καθίσουμε δίπλα τους, γιατί η θέση στην πλευρά τους είναι κατειλημμένη.
Δεν πειράζει, έτσι είναι το ταξίδι : γεμάτο προκλήσεις, όνειρα, φαντασία,
ελπίδες και αποχαιρετισμούς....αλλά χωρίς επιστροφή.
Λοιπόν, ας κάνουμε το ταξίδι με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Ας προσπαθήσουμε να βολευτούμε με τους συνταξιδιώτες μας και να ψάξουμε το
καλύτερο στοιχείο στον καθένα απο αυτούς.
Ας θυμόμαστε οτι σε κάθε τμήμα της διαδρομής, ένας απο τους επιβαίνοντες
μπορεί να έχει πρόβλημα και πιθανόν να χρειάζεται την κατανόηση μας.
Ακόμη κι εμείς, μπορεί να βρεθούμε σε δύσκολη θέση και κάποιος να υπάρχει,
που θα μας καταλάβει.
Το μεγαλύτερο μυστήριο του ταξιδιού, είναι οτι δεν ξέρουμε πότε θα
αποβιβαστούμε οριστικά, όπως επίσης ελάχιστα ξέρουμε για το πότε θα
αποβιβαστούν οι συνταξιδιώτες μας, ούτε καν για εκείνον που κάθεται ακριβώς
δίπλα μας.
Πιστεύω οτι θα στενοχωρηθώ όταν κατέβω για πάντα απο το τρένο.....Ναι!
αυτό πιστεύω.
Ο χωρισμός απο μερικούς φίλους, που συνάντησα κατά την διάρκεια του
ταξιδιού θα είναι οδυνηρός, θα είναι πολύ λυπηρό. Θα είναι πολύ λυπηρό να αφήσω
μόνους τους αγαπημένους μου. Αλλά έχω την ελπίδα, πως κάποτε θα φτάσουμε στον
κεντρικό σταθμό, κι΄έχω την αίσθηση οτι θα τους ξαναδώ να έρχονται με
αποσκευές, τις οποίες δεν είχαν ακόμα στην επιβίβαση.
Αυτό που με κάνει ευτυχισμένο, είναι η σκέψη οτι κι εγώ βοήθησα να
πλουτίσουν οι αποσκευές τους και να γίνουν πολύτιμες.
Φίλοι μου, ας προσέξουμε να έχουμε ένα καλό ταξίδι και στο Τέλος να δούμε
οτι άξιζε τον κόπο.
Ας προσπαθήσουμε να αφήσουμε κατά την αποβίβαση, μια κενή θέση πίσω μας, η
οποία να αφήσει νοσταλγία και όμορφες αναμνήσεις σ' αυτούς που συνεχίζουν το
ταξίδι.
Σ' αυτούς που είναι μέρος του δικού μου τρένου, εύχομαι ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ...!!!
Other related posts:
