Rosj Hasjana 5770
De zoon van onze buren is weer thuis. Eind goed al goed. Maar laat ik bij het begin beginnen.
Onze buren hebben 5 kinderen en het is altijd een “gezellige boel” bij hun. De kinderen maken soms wel ruzie maar gedragen zich over het algemeen wel goed. De oudste zoon is nu in de pubertijd met al wat daar mee te maken heeft. Hij is opeens anti en asociaal en kan soms een grote mond opzetten.
Zo een anderhalve week geleden kwam dat tot een ontploffing. Onze buurvrouw, die toch al zo af en toe een korte lont heeft, kwam thuis na een lange dag op het werk en vond het huis in een puinhoop. De zoon zat doodleuk te computeren en vond het maar niets dat hij hierbij gestoord werd door zijn moeder. Vooral niet toen die hem exact vertelde wat ze van hem verwacht bij thuiskomst: haar verwelkomen en misschien zelfs een kop koffie aanbieden na zo een lange dag. “Zeg, wie denk je wel dat je bent?” vroeg de zoon, “ben jij hare majesteit de koningin?!”........ Geloof me, Hiroshima was goedkoop vuurwerk vergeleken met de ontploffing die volgde. De zoon werd pontificaal het huis uit gezet met de mededeling een ander huis te vinden.
Dat was gelukkig geen probleem daar zijn grootouders niet ver van hen af wonen en daar ging hij dus naar toe. De ouders voelden zich echter danig genomen. Een kind waar je zo veel van houdt, wie je zoveel geeft, waar je voor zorgt, kleding en voedsel voor koopt en alles voor over hebt. Wat een chotspe! Ze vertelde ons dat hij pas terug thuis kon komen als hij zich verontschuldigt. En toen gingen ze wachten. En wachten, En wachten.... Maar die zoon kwam niet meer terug.
Mijn vrouw raadde hen aan om hem te gaan halen want de situatie die al langer dan een week duurde was niet uit te houden zo. Ze zei dat onze buren zeker niet konden wachten tot na Rosj Hasjana. Onze buren besloten naar haar te luisteren en gingen naar opa en oma met de mededeling dat het lang genoeg geduurd had en de zoon nu naar huis moest, of hij wilde of niet. De zoon bleek zich in eerste instantie prima thuis te hebben gevoeld bij opa en oma en het huis niet te missen. Toen dit wel het geval werd bleek hij zich te veel te schamen om sorry te zeggen en wist niet hoe hij zich uit de situatie kon redden. Uiteindelijk was het pas na zijn terugkeer dat hij zich verontschuldigde tegenover zijn ouders. De hele saga heeft hem wat rustiger gemaakt en de hele familie is hard bezig de situatie te normaliseren.
En ik kijk vanaf de zijlijn en denk aan Rosj Hasjana. Ben ik de enige die een rechte analogie zie tussen hun verhaal en deze dagen? Ook wij gedragen ons niet altijd zo geweldig tegenover een van onze ouders, onze Vader. Ook Hij laat ons in zeer duidelijke termen zien wat Hij van ons verlangt maar wij hebben de chotspe Hem te negeren.
Hij die ons voedt, voor ons zorgt, ons kleedt en van ons houdt. En Hij wacht en wacht om te zien wanneer we ons zullen verontschuldigen en weer “thuis” zullen komen. Maar wij vinden het in eerste instantie wel goed zo en rennen niet zo snel terug naar huis. Als we wel al beseffen dat we fouten gemaakt hebben zijn we vaak te beschaamd om hier rechtstreekt tot G-d sorry voor te zeggen.
Maar dan dwingt G-d ons om thuis te komen. Rosj Hajana staat voor de deur en het heeft lang genoeg geduurd. En zelfs al is het voor ons in eerste instantie moeilijk, zullen we ons toch tegenover G-d verontschuldigen.
Wat onze buurjongen niet besefte was dat zijn ouders van hem houden en hem met open armen hadden ontvangen als hij slechts een beetje berouw had getoond. Wat wij niet beseffen is dat dit met G-d exact hetzelfde is.
Sjana Tova,
Avraham Roos
