[orasi] Re: ΑΠΟΤΟΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ
- From: "NXARITOS" <nxaritos@xxxxxxxxxxx>
- To: <orasi@xxxxxxxxxxxxx>
- Date: Sun, 27 Feb 2011 09:01:39 +0200
την πάτησα. εμένα μόνο από την προβολή μου διαβάζεται. μήπως επειδή άλαξα τη
γραματοσειρά μου;
----- Original Message -----
From: "NXARITOS" <nxaritos@xxxxxxxxxxx>
To: <orasi@xxxxxxxxxxxxx>
Sent: Sunday, February 27, 2011 8:57 AM
Subject: [orasi] ΑΠΟ ΤΟΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ
> Φλεβάρη 2011 ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
> ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ
>
> «Εμείς δε γονατίσαμε σκυφτοί, τα πόδια να φιλήσουμε του δυνατού... »
>
> Εξήντα οκτώ χρόνια από την ημέρα που «έσβησε» ο μέγας ποιητής
>
> Ηχήστε οι σάλπιγγες... Καμπάνες βροντερές,
>
> δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα...
>
> Βογκήστε τύμπανα πολέμου... Οι φοβερές
>
> σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα !
>
> Μα εσύ Λαέ, που τη φτωχή σου τη μιλιά,
>
> Ηρωας την πήρε και την ύψωσε ως τ' αστέρια,
>
> μεράσου τώρα τη θεϊκή φεγγοβολιά
>
> της τέλειας δόξας του, ανασήκωσ' τον στα χέρια
>
> γιγάντιο φλάμπουρο κι απάνω από μας
>
> που τον υμνούμε με καρδιά αναμμένη,
>
> πες μ' ένα μόνο ανασασμόν: "Ο Παλαμάς !",
>
> ν' αντιβογκήσει τ' όνομά του η οικουμένη !
>
> Σ' αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα ! Ενας λαός,
>
> σηκώνοντας τα μάτια του τη βλέπει...
>
> κι ακέριος φλέγεται ως με τ' άδυτο ο Ναός,
>
> κι από ψηλά νεφέλη Δόξας τονε σκέπει.
>
> Με το «εγερτήριο» αυτό σάλπισμα του ΕΑΜίτη Αγγελου Σικελιανού πάνω από τη
> σορό του Παλαμά, ο ελληνικός λαός αποχαιρέτησε, στις 28 Φεβρουαρίου του
> 1943 τον πρωτοπόρο ποιητή τού 20ού αιώνα ψάλλοντας σύσσωμοι μπροστά στους
> κατακτητές τον Εθνικό Υμνο. Ηταν ο επικήδειος, που συμπύκνωσε μέσα σε
> λίγους στίχους τη φωνή ολόκληρης της Ελλάδας. Γιατί, πράγματι, σ' εκείνο
> το φέρετρο ακουμπούσε η Ελλάδα.
>
> Νέα παιδιά σήκωσαν το φέρετρο. Το έβγαλαν έξω στον κόσμο κι από εκεί η
> λαοθάλασσα κατευθύνθηκε στην τελευταία κατοικία του ποιητή για να τον
> αποχαιρετήσει. Την προηγούμενη μέρα, χαράματα, στις 27 Φεβρουαρίου, στις
> 3.20π.μ., «έσβησε» ο μέγας ποιητής, ο Κωστής Παλαμάς. Το μαντάτο απλώνεται
> σ' όλη τη χώρα. Βαρύ το πένθος του αντιστεκόμενου λαού που, μετατρέπει την
> κηδεία του ποιητή σε παλλαϊκή, εθνική πράξη αντίστασης.
>
> Με την είσοδο του 1943, οι Ελληνες, εκτός από την πείνα και την καταπίεση,
> αντιμετώπιζαν και τον κίνδυνο της πολιτικής επιστράτευσης, παρά τις
> διαψεύσεις από τις γερμανικές αρχές κατοχής. Στις 23 Φεβρουαρίου
> δημοσιεύεται στην εφημερίδα «Γερμανικά Νέα» η διαταγή του στρατηγού
> Σπάιντελ για την πολιτική επιστράτευση των Ελλήνων. Οι κατοχικές δυνάμεις
> σκόπευαν να στείλουν κόσμο στη Γερμανία και ανά τη Μεσόγειο για να
> δουλέψει σε καταναγκαστικά έργα. Το ίδιο βράδυ ο κατοχικός πρωθυπουργός
> Κωνσταντίνος Λογοθετόπουλος και ο υπουργός Εργασίας
> Νικόλαος Καλύβας έσπευσαν να δημοσιεύσουν στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως
> σχετικό διάταγμα, με τίτλο «Περί υποχρεωτικής εργασίας του αστικού
> πληθυσμού της Ελλάδος».
>
> Η αντίδραση των δοκιμαζόμενων Ελλήνων υπήρξε ακαριαία. Την επόμενη μέρα
> (24 Φεβρουαρίου) χιλιάδες άνθρωποι ξεχύνονται στους δρόμους της Αθήνας για
> να βροντοφωνάξουν «Κάτω η επιστράτευση» και να ψάλλουν τον Εθνικό Υμνο.
> Μία ομάδα διασπά τον αστυνομικό κλοιό και καταστρέφει το γραφείο του
> κατοχικού πρωθυπουργού στη Βουλή. Μια άλλη, αφού υπερφαλαγγίζει τους
> Ιταλούς καραμπινιέρους, πυρπολεί το υπουργείο Εργασίας, όπου είχε γίνει ο
> προπαρασκευαστικός σχεδιασμός για την επιστράτευση. Κατά τις συγκρούσεις,
> τρεις διαδηλωτές σκοτώνονται και
> τριάντα τραυματίζονται σοβαρά.
>
> Τις επόμενες μέρες, το αυθόρμητο δίνει τη θέση του στο οργανωμένο.
> Τηλεφωνητές, δημόσιοι υπάλληλοι και μαθητές κατεβαίνουν στους δρόμους.
> Ενώ, η κηδεία του εθνικού ποιητή Κωστή Παλαμά μετατρέπεται σε αντικατοχική
> διαδήλωση. Με το θάνατό του ένωσε το λαό, τον εμψύχωσε, κι με κείνη την
> αυθόρμητη διαδήλωση ουσιαστικά προσκυνούσαν το μεγαλείο της ψυχής και της
> πέννας του.
>
> Οραματίστηκε την κοινωνία του λαού
> Αυτός ο πνευματικός «γίγαντας» - ποιητής, πεζογράφος, κριτικός και
> πρωτοπόρος μαχητής του Δημοτικισμού - ο οποίος με το αριστούργημά του, «Ο
> Δωδεκάλογος του Γύφτου», οραματίστηκε την κοινωνία του λαού, θα μείνει
> αθάνατος. Και καθώς ο λαός, περιφρονημένος, ξεγελασμένος, «αλυσωδεμένος»,
> μοχθεί ξανά και η ανεργία, η φτώχεια και η εκμετάλλευση κατακλύζουν τη ζωή
> του, το παλαμικό έργο ξαναλάμπει, ξαναγίνεται επίκαιρο. Ξαναλάμπει σαν
> «φάρος» για μια νέα «αφύπνιση» του δουλευτή λαού ενάντια στους
> εκμεταλλευτές του, ενάντια στους πατριδοκάπηλο
> υς, πολεμοκάπηλους, ντόπιους και ξένους δυνάστες για νέα αναγεννητική
> πορεία του τόπου.
>
> «Εμείς δε γονατίσαμε σκυφτοί τα πόδια να φιλήσουμε του δυνατού σαν τα
> σκουλήκια που πατεί μας/ μα για ν' αντισταθή με το σπαθί, βρέθηκε σαν πολύ
> στοχαστική και σαν πολύ ονειρόπλεχτη η ψυχή μας.»
>
> Ο Παλαμάς ανασύνθεσε δημιουργικά μέσα στην ποίησή του τις παραδόσεις και
> την ιστορία όλου του ελληνικού πολιτισμού σε μια διαλεκτική ενότητα
> δίνοντάς μας μεγάλες συνθέσεις οι οποίες δεν αποτελούν απλές σελίδες της
> Ιστορίας μας, αλλά σπουδαία ανεκτίμητα υλικά της ανθρώπινης ευαισθησίας
> και των σκιρτημάτων της ζωής, στο στερέωμα των συνειδήσεων.
>
> «Δείξε εσύ πως πρώτα είσαι ο άρχοντας/ κι ο εξουσιαστής/ του θυμού σου,
> της βουλής σου, της ψυχής σου,/ γίνε δουλευτής./Σβήσε κάθε σου ξεχώρισμα,/
> ρίχ' το δαχτυλίδι σου αρραβώνα/ μέσα στο κανάλι του λαού,/ ένας γίνε από
> τους στύλους τους αμέτρητους/ του μεγάλου έργου του συντροφικού».
>
> Ο Παλαμάς, μπορεί να ήταν άνθρωπος του γραφείου (ποιητής αλλά και
> πεζογράφος, και ιστορικός, και έγκυρος κριτικός της λογοτεχνίας μας,
> θεατρικός συγγραφέας και παράλληλα δημοσιογράφος και ιδρυτικό μέλος της
> ΕΣΗΕΑ και της Ακαδημίας Αθηνών, της οποίας διετέλεσε πρόεδρος το 1931),
> αλλά δεν υπήρξε αποκομμένος από την οδυνηρή πραγματικότητα. Αντίθετα, την
> συνέλαβε με τις κεραίες της ευαισθησίας του και της ανθρωπιάς του και την
> κατέστησε σημαία αγωνιστική.
>
> Αγκαλιαστείτε, αδέρφια, ορθοί! Με μια καρδιά, μια γνώμη, Δικαιοσύνη,
> βρόντηξε, και λάμψε, Προκοπή!;
>
> «Εργάτη είδα το δίκιο σου»...
> Το ποίημα «Εμείς οι Εργάτες», γραμμένο το 1913 (τ. 9, σ. 165), και
> δημοσιευμένο στη συλλογή Δειλοί και Σκληροί Στίχοι (α' έκδοση 1928 και β'
> έκδοση 1933), αν και γράφτηκε το 1913, η δημοσίευσή του την περίοδο, κατά
> την οποία κορυφώνεται σε διεθνές και ελληνικό επίπεδο η μεγάλη κρίση, και
> είναι έκδηλη η δεινή κατάσταση των εργαζομένων, δεν μπορεί παρά να είναι
> μια συνειδητή επιλογή.
>
> ...Εμείς οι εργάτες είμαστε που με τον ίδρωτά μας
>
> ποτίζουμε τη γη για να γεννά
>
> καρπούς, λουλούδια, τ' αγαθά του κόσμου ολόγυρά μας·
>
> φτωχή, αλουλούδιαστη, άκαρπη, μονάχα η αργατιά,
>
> Εμείς οι εργάτες είμαστε που με τον ίδρωτά μας
>
> ζυμώνουμε του κόσμου το ψωμί,
>
> πιο δυνατά κι απ' τα σπαθιά τα χέρια τα δικά μας,
>
> και μ' όλο το αλυσόδεμα, σκάφτουν, και η γη πλουτεί,
>
> ...Στου κόσμου τους θησαυριστές το βιος σου, εργάτη, νόμοι
>
> στο τρώνε αδικητές χωρίς ντροπή;
>
> Επίσης, Ο Κύκλος των Τετραστίχων, δημοσιευμένος το 1929, είναι ενδεικτικός
> της στάσης του ποιητή. Στο τετρ. 118 (τ.9, σ. 274) γράφει:
>
> Εργάτη, είδα το δίκιο σου κ' έλεα να ξεκινήσω
>
> να σταθώ πλάι σου... Μια φωνή μου έκραζε πάντα: Πίσω!
>
> Να είταν το αίμα μέσα μου που ρέει του νοικοκύρη;
>
> Να είταν η Μούσα ρηγικό που μου 'δωκε ψαλτήρι;
>
> Ο ποιητής διατυπώνει το σεβασμό και το θαυμασμό του μαζί για την εργατιά
> και στο τετρ. 117 (σ. 274):
>
> Στην αργατιά, στη χωριατιά το χιόνι, η γρίππη, η πείνα,
>
> οι λύκοι,
>
> ποτάμια, πέλαγα, στεριές, ξολοθρεμός και φρίκη.
>
> Χειμώνας άγριος. Κ' η φωτιά, καλοκαιριά στην κάμαρά
>
> μου.
>
> Ντρέπομαι για τη ζέστα μου και για την ανθρωπιά μου.
>
> Θριαμβευτής λαός
> Ο Κωστής Παλαμάς, τρεις μέρες μετά την κήρυξη του Ελληνοαλβανικού πολέμου
> (1η Νοεμβρίου 1940), απευθύνεται στα νιάτα της Ελλάδας με ένα τετράστιχό
> του που επιγράφεται «Στη νεολαία μας».
>
> «Αυτό κρατάει ανάλαφρο μεσ' την ανεμοζάλη
>
> το από του κόσμου τη βοή πρεσβυτικό κεφάλι,
>
> αυτό το λόγο θα σας πω
>
> δεν έχω άλλο κανένα
>
> Μεθύστε με τ' αθάνατο
>
> κρασί του Εικοσιένα!»
>
> Και καθώς τα παιδιά της Ελλάδας έγραφαν σελίδες δόξας και μεγαλείου στις
> δυσπρόσιτες και χιονισμένες κορυφές της Πίνδου ο Κωστής Παλαμάς
> συνεπαρμένος απ' τις νίκες γράφει το τελευταίο του ποίημα με τίτλο: «Η
> νίκη».
>
> «Παιδιά μου ο πόλεμος, / για σας περνάει θριαμβευτής/ των άδικων ο πόλεμος
> / δεν είν' εκδικητής / είναι ο θυμός της άνοιξης / και της δημιουργίας; /
> Κι' αν είναι, και στον / πόλεμο μέσα η ζωή θυσία, / ο τάφος είναι πέρασμα
> / προς την Αθανασία!»
>
> Ο ουμανισμός και διεθνισμός του Παλαμά εκφραζόταν μέσα από τον αγώνα του
> για την ψυχοπνευματική εξύψωση κάθε ανθρώπου, κάθε φυλής και λαχταρούσε τη
> μέρα που «κι ο άνθρωπος ο βαριομοίρης/ θα υψωθεί θριαμβευτής/ σε μια γη
> πλατειά προφήτης/ μιας πλατύτερης ψυχής».
>
> Ο Παλαμάς έγινε κατήγορος και των μακελάρηδων του λαού, δεόμενος για τους
> κατακτημένους αγωνιζόμενους «Δέομαι. Καίω θυμίαμα, καίω λαμπάδες, σ' εσέ
> του κόσμου Ειρήνη παναγία!».
>
> Ο Παλαμάς από την ίδια την «πάλη» του με την τέχνη κι από τη διαλεκτική
> της κοινωνικής πραγματικότητας έμαθε ότι «ο κόσμος ο βαθύς/ γεννιέται
> πάντα από 'να πάλαιμα». Προφήτευε πως «θα 'ρθει η μέρα της νέας γέννας».
> Μ' αυτή τη θερμή πίστη του για το μέλλον αφήνει την ιερή παρακαταθήκη στη
> νέα γενιά:
>
> Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις,
>
> όπως το βρεις κι όπως το δεις να μην το παρατήσεις.
>
> Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα...
>
> Και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτυνε τη γη του...
>
> «Τα σκολειά χτίστε»
> Ομως όλες οι νέες αυτές ιδέες, που κατακλύζουν το έργο του Παλαμά, ένα
> έχουν κίνητρο: τη μόρφωση, με το πνευματικό ανέβασμα του λαού.
>
> Πολεμάς να στυλώσεις, Κυβερνήτη, με τα καράβια και με τα φουσάτα
>
> της πολιτείας το σαλεμένο σπίτι! Του κάκου ιδρώνεις, έμπα σ' άλλη στράτα:
>
> Το νου μας πρώτα στήλωσε και χτίσε, και πρώτ' απ' όλα αλφαβητάρι κράτα...
>
> Δάσκαλος γίνε, αλήθεια αν ήρωας είσαι. Σε μια Βαβέλ δεμένους μας κρατάνε
>
> κακά στοιχειά· το μάγεμά τους λύσε. Και στα χείλια οι καρδιές μας πάλι ας
> πάνε.
>
> Σύμμετρα υψώσου, πύργε της ζωής. Τρανοί κι αν είναι οι τάφοι, τάφοι θάναι.
>
> Στον ήλιο τόπο θέλουμε κι εμείς.
>
> Πίστευε ότι στην αναγεννητική πορεία του ανθρώπου και του λαού βασικό ρόλο
> θα παίξει η Παιδεία.
>
> ... Λιτά χτίστε τα, απλόχωρα,
>
> μεγάλα, γερά θεμελιωμένα,
>
> από της χώρας, ακάθαρτης,
>
> πολύβοης, αρρωστιάρας, μακριά.
>
> Μακριά τ' ανήλιαγα σοκάκια,
>
> τα σκολειά χτίστε.
>
> Και τα πορτοπαράθυρα των τοίχων
>
> περίσσια ανοίχτε, να 'ρχεται ο κυρ΄ Ηλιος,
>
> διαφεντευτής, να χύνεται,
>
> να φεύγει, ονειρεμένο πίσω του
>
> αργοσέρνοντας το φεγγάρι.
>
> Γιομίζοντάς τα να τα ζωντανεύουν
>
> μαϊστράλια και βοριάδες και μελτέμια
>
> με τους κελαηδισμούς και με τους μόσκους,
>
> κι ο δάσκαλος, ποιητής
>
> και τα βιβλία να είναι σαν τα κρίνα...
>
> Η ποίησή του έγινε πρωτεργάτρια στη μάχη υπέρ του δημοτικισμού. Χτύπησε
> αμείλικτα και με το ποίημά του «Δημοτικισμός» τους καθαρευουσιάνους:
> «Κάμπιες και σκόροι, / και παπαγάλοι,/ κ' εσείς, δασκάλοι,/ κ' εσείς,
> ρητόροι,/ τι; με το ζόρι,/ και τη μεγάλη/ τη Γλώσσα κόρη,/ τα γυμνά κάλλη/
> να τα ντροπιάστε/ ζητάτε; Να 'στε/ καταραμένοι!/ Πέρνα, μπαμπούλα!/ Μα ο
> Στίχος, βούλα/ πυρή, και μένει».
>
> Μη μαρξιστής, αλλά πραγματιστής και διαλεκτικός ο Παλαμάς θεωρούσε ότι «ο
> ιστορικός υλισμός έχει, αναμφίβολα, κι αυτός την αλήθεια του (...) δεν
> πρέπει να μας τρομάζει σα να είτανε σκιάχτρο. (...) Αν, καλά κακά,
> ξαναβγήκε η ελληνική πολιτεία, και με όλα της τα ελαττώματα, στον ήλιο και
> στη ζωή, και με μόνο το κίνητρο των οικονομικών προβλημάτων, ευλογημένος ο
> ιστορικός υλισμός».
>
> Ο Παλαμάς σχετικά με τα πιστεύω του δήλωνε «επαναστάτης, αλλά όχι
> σοσιαλιστής» και πιο συγκεκριμένα έγραφε «εφτά χρονών ασυμπλήρωτων
> ανθρωπάκος έλαβα την υψηλή τιμή να διαλαλήσω προς το γένος μου το κήρυγμα
> του πιο περίεργου προμαρξικού σοσιαλισμού, μαγειρεμένο με χορταρικά και με
> κανελλογαρύφαλα ρωμαντικής κοινωνιστικής φιλοσοφίας(...)».
>
> Στίχοι αθάνατοι
> Ομως και ο περιλάλητος «Ολυμπιακός Υμνος» στηρίζεται στους αθάνατους
> στίχους του Κωστή Παλαμά και στην υπέροχη μουσική του Σπύρου Σαμάρα. 100
> χρόνια και κάτι μήνες έχουν κυλήσει από την 25η Μαρτίου 1896, ημέρα πρώτη
> των Ολυμπιακών Αγώνων του 1896, όταν σε μια ηλιόλουστη μέρα, με καλό αν
> και λίγο ψυχρό καιρό, στο θαυμάσιο Παναθηναϊκό Στάδιο (ώρα 3.30 μ.μ.), το
> μοναδικό στον κόσμο «Καλλιμάρμαρο»... «μόλις αι βροντώδεις και
> παρατεταμέναι ζητωκραυγαί όλου του θεατηρίου (!) εσίγησαν ήρχισεν εις το
> μέσον ακριβώς του Σταδίου η εκτέλεσις, υπό μιας αληθώς γι
> γαντιαίας, διά τας Αθήνας της εποχής εκείνης, ορχήστρας και χορωδίας, του
> Ολυμπιακού Υμνου του διασήμου Ελληνος μουσικοδιδασκάλου Σπύρου Σαμάρα, του
> τονισθέντος επί των αληθώς πινδαρικών στίχων του ποιητού Κωστή
> Παλαμά...» - γράφει ο αυτόπτης μάρτυρας, μεγάλος παιδαγωγός της άθλησης,
> προπονητής το 1896 της ομάδας γυμναστικής του Εθνικού ΓΣ, Ιωάννης
> Χρυσάφης.
>
> Ο Παλαμάς ήταν τότε 37 ετών, δύο χρόνια μεγαλύτερος από τον Σαμάρα, και
> είχε αποκτήσει «όνομα» στους λογοτεχνικούς κύκλους με «Τα τραγούδια της
> πατρίδας μου», «Τα μάτια της ψυχής μου» αλλά κυρίως με τον «Υμνο της
> Αθηνάς» που βραβεύθηκε στον σημαντικότατο Φιλαδέλφειο Διαγωνισμό.
> Αμφίπλευρος ο θαυμασμός και βαθιά η εκτίμηση Βικέλα - Παλαμά. Προφανώς τον
> Βικέλα παρότρυνε προς τη «λύση Παλαμά», ο «Υμνος της Αθηνάς». Οι κύκλοι
> των θρησκευτικών σκοταδιστών της εποχής σημάδεψαν τους στίχους Παλαμά ως
> αντιχριστιανικό πόνημα. Για «επίκληση του
> ρχαίου ειδωλολατρικού πνεύματος της πλάνης και της κακοηθείας» εκραύγαζε ο
> Απόστολος Μακράκης.
>
> Ασκητής και μύστης
> Ο Αγγελος Σικελιανός στην ομιλία του στον «Παρνασσό» το 1936 με θέμα: «Ο
> Παλαμάς ασκητής και μύστης», θέλοντας να τοποθετήσει την τελική εικόνα του
> ποιητή μπροστά στους ακροατές του, «απλά και καθαρά» όπως λέει, τον
> ονομάζει, άγιο.
>
> «Ο Παλαμάς», γράφει, «εμόχθησε, έλπισε, αγάπησε, αιμάτωσε, αγωνίστηκε,
> ενίκησε, για μας. Ο Παλαμάς λοιπόν, είναι ένας άγιος». Η ποίηση, η ζωή, το
> όνειρο και η πράξη του ήταν πάνω απ' όλα πόθος να εξυψωθεί και να αξιωθεί
> ο «δουλευτής λαός» μας να φτιάξει ο ίδιος τη δική του ελεύθερη, δίκαιη,
> ισότιμη κοινωνία, τη δική του ανεξάρτητη Ελλάδα της ειρήνης και της φιλίας
> των λαών.
>
> Εκεί που ακόμα ζουν οι Φαίακες του Ομήρου
>
> και σμίγ' η Ανατολή μ΄ ένα φιλί τηΔύση,
>
> κι ανθεί παντού με την ελιά το κυπαρίσσι,
>
> βαθύχρωμη στολή στο γαλανό του Απείρου
>
> ...
>
> Πατρίδες! Αέρας, γη, νερό, φωτιά! Στοιχεία,
>
> αχάλαστα και αρχή και τέλος των πλασμάτων,
>
> σα θα περάσω στη γαλήνη των μνημάτων,
>
> θα σας ξανάβρω, πρώτη και στερνή ευτυχία!
>
>
>
> Σοφία ΑΔΑΜΙΔΟΥ
>
>
>
> Σελίδα 4 Copyright © 1997-2011 ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
> _____________________
>
> orasi mailing list
>
> //www.freelists.org/webpage/orasi
>
> email
> orasi@xxxxxxxxxxxxx
>
> email
> orasi-request@xxxxxxxxxxxxx
> unsubscribe.
>
>
> //www.freelists.org/archives/orasi
>
> ______________
>
>
>
--------------------------------------------------------------------------------
No virus found in this incoming message.
Checked by AVG - www.avg.com
Version: 9.0.872 / Virus Database: 271.1.1/3470 - Release Date: 02/26/11
21:34:00
_____________________
orasi mailing list
�������� ��� ���� ��� ����� ��� �� ������ ��� ������ ���
//www.freelists.org/webpage/orasi
��� �� �������� ��� ������ ��� �� �� ���� ���� �� ����������� ��� ������
������� email ���� ���������
orasi@xxxxxxxxxxxxx
��� �� ����������� ��� ���� ��� ����� �������� ����������� ������ �� ��������
email ���� ���������
orasi-request@xxxxxxxxxxxxx
��� ��� ���� ������ unsubscribe.
�� ������ ��� ������ ��������� ���
//www.freelists.org/archives/orasi
______________
Other related posts:
