[orasi] Re: ΗΘεολογίαΜεσοπέλαγα:ΟιΤρειςΙεράρχες«στααζήτητα»(;)μιαςγιορτής(;) γιατηνΠαιδεία
- From: "Pwlina Papanikolaou" <pwlinaki@xxxxxxxxx>
- To: <orasi@xxxxxxxxxxxxx>
- Date: Sun, 30 Jan 2011 14:35:11 +0200
Πολύ δυνατό κείμενο πραγματικά!
Πωλίνα Π.
----- Original Message -----
From: "mlaspas" <mlaspas@xxxxxxxxx>
To: <orasi@xxxxxxxxxxxxx>
Sent: Sunday, January 30, 2011 1:12 PM
Subject: [orasi] Η ΘεολογίαΜεσοπέλαγα: ΟιΤρεις Ιεράρχες«στα αζήτητα»(;)μιας
γιορτής(;) γιατην Παιδεία
>Η Θεολογία Μεσοπέλαγα: Οι Τρεις Ιεράρχες «στα αζήτητα»(;) μιας γιορτής(;)
>για την Παιδεία
>
> του Χριστόφορου Γ. Παπασωτηρόπουλου, εκπαιδευτικού θεολόγου
> Έπρεπε να μιλήσω για τους Τρεις Ιεράρχες, όμως είχα κουραστεί ν’ ακούω
> μεγάλες
> κουβέντες και να μιλώ για ανθρώπους άγιους, πανάκριβους, ανεκτίμητους σαν
> να
> διαφημίζω ένα προϊόν στο ραδιόφωνο. Είναι κι η εποχή που πάσχει από
> πολυλογία,
> κι έτσι βάλθηκα να περπατώ στα σοκάκια της σημερινής ελληνικής κοινωνίας
> ,με
> προσοχή να μη χαθώ και με σκοπό να φτάσω στην πλατεία, στο ξέφωτο της
> παρουσίας
> των Αγίων, που και σήμερα τιμά η παιδεία μας- Του Μεγάλου Βασιλείου, του
> Ιερού
> Χρυσοστόμου, του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου- και να ψηλαφίσω τη σχέση
> τους με
> τον σημερινό μας βίο.
> Προχώρησα κι είδα ένα λαό να έχει κάνει την πίστη του στο Θεό ζήτημα
> προσωπικού
> γούστου. Μια θάλασσα από άγνοια, ημιμάθεια ή αδιαφορία, μια που ο λόγος
> της
> Εκκλησίας φαίνεται να μην προκαλεί πια κανένα ενδιαφέρον. Φταίει άραγε
> μόνον η
> Εκκλησία ή κι η δική μας τρυφηλότητα;
> Προχώρησα κι είδα ανθρώπους να τρέχουν να προλάβουν τη ζωή τους, να
> τυραννιούνται από το κυνήγι του χρόνου για να είναι «εντάξει» .Και
> θυμήθηκα τον
> Ελύτη: «Δώσε δωρεάν το χρόνο σου αν θέλεις να σου μείνει λίγη
> αξιοπρέπεια».
> Είδα τους άρχοντες, εκκλησιαστικούς και μη, να μας μαλώνουν, να μας
> κουνάνε το
> δάχτυλο επιτακτικά στο πρόσωπο μπροστά μας, γιατί δεν είμαστε αρκετά
> υπάκουοι,
> δεν είμαστε όσο θα έπρεπε υποτακτικοί, γιατί δεν τους σεβόμαστε όσο θα
> έπρεπε
> και θυμήθηκα ένα παλιό σύνθημα γραμμένο στον τοίχο: «Αγάπη που’ ναι η
> εκκλησιά
> σου; Βαρέθηκα πια στα μετόχια».
> Είδα ανθρώπους σκυφτούς να κλαίνε, να πεινούν, ν’ απελπίζονται, να
> μαζεύονται
> φοβισμένοι, να βράζουν από θυμό και πόνο και να περιμένουν πότε ο πόνος θα
> γίνει
> δημιουργία.
> Είδα παιδιά να με κοιτούν καχύποπτα, σαν προδομένα από εμάς τους
> μεγαλύτερους,
> που τους παραδίνουμε αυτόν τον κόσμο , θυμωμένα, που σκοτώνουμε «κατά
> λάθος»
> παιδιά στα Εξάρχεια, που σιχαινόμαστε τους «λαθραίους» ανθρώπους που
> ζητούν
> καταφύγιο στη χώρα μας κυνηγημένοι, που ξεπουλήσαμε χωρίς καλά καλά να το
> καταλάβουμε τις αξίες μας για μια περίοπτη θέση σε μια εταιρία, για ένα
> τζιπ,
> για μια βίλλα παραπάνω.
> Είδα δασκάλους να κάνουν αυτό που «πρέπει»,να είναι αρκούντως
> υπηρεσιακοί-με
> καθαρά, μεν αλλά άδεια χέρια!- να τρέχουν να προλάβουν την ύλη τους, να
> οδηγούν
> με ταχείς ρυθμούς τους μαθητές τους στην κρεατομηχανή της επιτυχίας, στις
> εξετάσεις. Με την ψυχή αφυδατωμένη, τσακισμένη και την αγάπη και το μεράκι
> καλά
> κρυμμένο βαθιά μέσα τους, μη τύχει και κατασπαταληθεί τσάμπα, μια που η
> καρδιά
> και το συναίσθημα χρειάζεται κι έξω από τη δουλειά . Και σκέφτηκα τον
> Μίλτο
> Κουντουρά: «όποιος αγωνίζεται για τα παιδιά, αγωνίζεται για την
> ανθρωπότητα».
> Κι είδα γονείς πιο κάτω, στραμένους στα παιδιά τους να τους μιλούν με φόβο
> κι
> αγωνία για το αύριο που έρχεται σαν καταιγίδα καταπάνω τους. Κι όταν αυτά
> ζητούσαν «μια ιδέα στεγανή που να μη μπάζει κρύο»,μια ελπίδα για να
> παλέψουν, ο
> πατέρας δάκρυζε κι η μάνα σιωπηλή αγκάλιαζε. Η κραυγή της σιωπής σκέφτηκα…
> Κι είδα γονείς να ορμούν στους καθηγητές των παιδιών τους-με θάρρος ή με
> θράσος;-γιατί δε δίνουν όσα θα ήθελαν κι όχι γνώσεις μόνο μα κι αγωγή και
> κοινωνικοποίηση κι ιδέες κι ελπίδες και οράματα κι αξίες …κι όλα αυτά που
> οι
> ίδιοι δεν πρόλαβαν να δώσουν. Και βρήκαν κι έβαζαν στο στόμα τους τους
> τεμπέληδες που δουλεύουν λίγο ,που δεν ελέγχει κανείς τη δουλειά τους, που
> ρουφάνε άδειες και διακοπές για να βολεύονται και σκέφτηκα και πάλι τον
> Ελύτη:
> «Ιδιώτευε μες στο Ανερυθρίαστο».
> Κι είδα την Εκκλησία να ταπεινώνεται, να απαξιώνεται μες στις κραυγές του
> ορθού
> λόγου και της συλλογικής λήθης και να πληρώνει σκληρά το τίμημα χρόνιων
> παθογενειών, ακέραιων καρκινωμάτων στο σώμα της που άλλες φορές η αγάπη
> της κι
> άλλες φορές η αδυναμία της, τα σκέπαζε για να μη φαίνονται. Κι έτσι
> βαυκαλιζόταν
> πως δεν υπήρχαν…
> Κι είδα πιο κάτω ένα φως αχνό, μάλλον σα φωτοστέφανο, αλλά δεν ήμουν
> σίγουρος-λες κι έχω δει φωτοστέφανο για να ξέρω;-…
> Ένας παπάς μοίραζε τη νύχτα φαγητό και κουβέρτες στους άστεγους που είχαν
> κάνει
> τα παγκάκια σπίτια τους, ένας άλλος τραβούσε από μια τρύπια βάρκα μια
> γυναίκα μ’
> ένα μωρό στην αγκαλιά της που έφτασαν από απέναντι, πεθαμένοι σχεδόν από
> το φόβο
> κι από τα παγωμένα μαύρα νερά του Αιγαίου, κι ένας άλλος μέχρι αργά τη
> νύχτα
> φόρτωνε στο πετραχήλι του καημούς κι απελπισία από πρεζόνια κι
> αλαφιασμένους
> απόκληρους. Και σκέφτηκα τη μωρία του σταυρού, τη σαλότητα των αγίων, την
> πίστη
> στην Ανάσταση, όταν όλα μυρίζουν θάνατο…
> Κι έκανα «ένα βήμα πιο γρήγορο απ’ τη φθορά». Κι είδα στο ξέφωτο τρεις
> δεσποτάδες, χωρίς πλουμιστά άμφια και μίτρες χρυσοκέντητες, μα με ράσα
> φθαρμένα
> αλλά καθαρά και μια μαγκούρα ξύλινη ο καθένας για να ακουμπάει. Κοιτούσαν
> σιωπηλοί κι ολόμονοι , κρυμμένοι θαρρείς ,κουρασμένοι, μα μ’ ένα
> πεισματάρικο
> χαμόγελο, αυτό που έχουν οι άνθρωποι που αγάπησαν κι αγαπήθηκαν.
> Εκεί πλησίασα, γονάτισα κι αφέθηκα στην παραμυθία τους:
> Μου ψιθύρισε ο άγιος Γρηγόριος, για το Θεό που κρύβεται-«Θεέ μου, πόσο
> μπλε
> ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε!»- στα μικρά ασήμαντα πράγματα, στους
> ανθρώπους
> που προσπερνάμε, στο σπόρο που φυτεύουμε περιμένοντας ν’ ανθίσει.
> Μου είπε για τις δικαιολογίες των ανθρώπων που δεν απλώνουν το χέρι τους
> να
> μοιραστούν.
> Για την απελπισία της φτώχιας, της ορφάνιας, της ερήμωσης.
> Κι ο Μέγας Βασίλειος, μου θύμισε για τους ψευτο-ευλαβείς που αρκούνται
> στην
> ελεημοσύνη-άλλοθι της αδικίας και για τους πλούσιους που χαρίζουν για να
> βολέψουν τη συνείδησή τους.
> Κι ο ιερός Χρυσόστομος, αργά και σταθερά μου διηγήθηκε ιστορίες για την
> Εκκλησία, που πάντα στους κόλπους της μέσα είχε κι ανθρώπους που της
> τρώγανε τις
> σάρκες και για το Χριστό που πάντα μεταμόρφωνε το σώμα της με την
> πεισματάρικη
> αγάπη του.
> Μου είπαν για τους ανθρώπους τους αμόρφωτους,- όχι αυτούς που δεν ξέρουν
> γράμματα-τους άλλους, που ξέρουν οτι έχουν πάντα δίκιο και κρίνουν με
> άνεση κάθε
> στραβό ανθρώπινο σα να μη είδαν ποτέ τις δικές τους συμφορές, γερασμένοι
> δικαστές μιας ζωής τσιγγούνικης…
> Μου είπαν για τις ελπίδες και τα όνειρα του κόσμου, τις ουτοπίες που δεν
> έχουν
> ακόμη τόπο. Για τον Καινούργιο Κόσμο του Θεού που αγκαλιάζει όλους, κι
> αυτούς
> που θέλουμε κι αυτούς που θ’ αποφεύγαμε ακόμη και καλημέρα να τους πούμε,
> για το
> σταυρό και τη θυσία αυτού που αγωνίζεται όχι για να κερδίσει, αλλά από
> έρωτα,
> γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσε να ζήσει.
> Για το σταυρό που παραλάβαμε όχι για να τον κάνουμε κόσμημα, μα για να
> προκαλέσουμε την ανάσταση εδώ και τώρα.
> Για τις ελπίδες που δε χάθηκαν κι ούτε ποτέ θα χαθούν όσο οι άνθρωποι
> παλεύουν,
> αγωνίζονται, αγαπούν.
> Με παρηγόρησαν, όλες οι εποχές μοιάζουν, μου είπαν, μη σκιάζεσαι γιατί ο
> θάνατος
> είναι πάντα προσωρινός, φαίνεται δυνατός μα είναι σκόνη μπροστά στη χάρη
> του
> Θεού!
> Και μου ψιθύρισαν κι ένα στιχάκι για τους δασκάλους που πάντα παλεύουν
> μαζί με
> τους μαθητές τους, σ’ αυτά τα σχολεία, μ’ αυτές τις συνθήκες, μ’ αυτές τις
> ανημποριές :
> «και τι δεν κάνατε για να με θάψετε, όμως ξεχάσατε πως ήμουν σπόρος…».
> Σηκώθηκα να φύγω, μου δώσαν την ευχή τους κι ένα χαρτί τυλιγμένο να το
> διαβάζω
> κάθε φορά που θα φοβόμουν και θα δείλιαζα. Απομακρύνθηκα, το άνοιξα με
> λαχτάρα
> και το διάβασα. Ήταν δυο στίχοι του Μπέρτολτ Μπρεχτ(!):
> «Κι όταν θα έχετε καλυτερέψει τον κόσμο,
> Να συνεχίσετε να τον καλυτερεύετε αυτόν τον καλύτερο κόσμο.
> Κι αν καλυτερεύοντας τον κόσμο, συμπληρώσετε την αλήθεια
> λοιπόν, συμπληρώστε κι άλλο τη συμπληρωμένη αλήθεια.
> Κι αν συμπληρώνοντας την αλήθεια, αλλάξατε την ανθρωπότητα,
> Λοιπόν ,
> αλλάξτε κι άλλο την αλλαγμένη ανθρωπότητα.»
>
>
>
>
> Πάτρα, Ιανουάριος 2011
>
>
> σημείωση: ευτυχώς που για να γραφτούν αυτές οι λιγοστές αράδες εκτός από
> τους
> Τρεις Ιεράρχες, τα όσα είπαν και κυρίως τα όσα έκαναν και μας άφησαν
> κληρονομιά,
> βοήθησαν και ο Οδυσσέας Ελύτης(Μαρία Νεφέλη),ο Μίλτος Κουντουράς(Κλείστε
> τα
> σχολειά),ο Γιώργος Σεφέρης(Fog), ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, ο Μπέρτολτ
> Μπρεχτ και
> ο Παύλος Σιδηρόπουλος (εν Κατακλείδι).
> Χρόνια Πολλά στην εκπαιδευτική κοινότητα και θεία φώτιση σε όλους μας!
>
> Με εκτίμηση
>
> Μιχάλης Λάσπας
>
> _____________________
>
> orasi mailing list
> διαβάστε για αυτή την λίστα και τα θέματα που συζητά στο
> //www.freelists.org/webpage/orasi
>
> Για να στείλετε ένα μήνυμα και να το δουν όλοι οι συνδρομητές της λίστας
> στείλτε email στην διεύθυνση
> orasi@xxxxxxxxxxxxx
>
> Για να διαγραφείτε από αυτή την λίστα μπορείτε οποιαδήποτε στιγμή να
> στείλετε email στην διεύθυνση
> orasi-request@xxxxxxxxxxxxx
> και στο θέμα γράψτε unsubscribe.
>
> Το αρχείο της λίστας βρίσκεται στο
> //www.freelists.org/archives/orasi
>
> ______________
>
>
>
>
--------------------------------------------------------------------------------
Internal Virus Database is out of date.
Checked by AVG - www.avg.com
Version: 8.5.445 / Virus Database: 271.1.1/3181 - Release Date: 10/06/10
18:34:00
_____________________
orasi mailing list
διαβάστε για αυτή την λίστα και τα θέματα που συζητά στο
//www.freelists.org/webpage/orasi
Για να στείλετε ένα μήνυμα και να το δουν όλοι οι συνδρομητές της λίστας
στείλτε email στην διεύθυνση
orasi@xxxxxxxxxxxxx
Για να διαγραφείτε από αυτή την λίστα μπορείτε οποιαδήποτε στιγμή να στείλετε
email στην διεύθυνση
orasi-request@xxxxxxxxxxxxx
και στο θέμα γράψτε unsubscribe.
Το αρχείο της λίστας βρίσκεται στο
//www.freelists.org/archives/orasi
______________
Other related posts:
