[orasi] Re: Η ιστορίαμιαςνύχτας_Θεατρικήπαράστασηγια τοΠολυτεχνείο,τουΔημήτρη Μαριόλη
- From: Χρηστος Χατζης <hatzishr@xxxxxxxxx>
- To: <orasi@xxxxxxxxxxxxx>
- Date: Wed, 17 Nov 2010 08:32:05 +0200
καταπληκτικό και επίκαιροδημοσίευμα!
----- Original Message -----
From: "mlaspas" <mlaspas@xxxxxxxxx>
To: <orasi@xxxxxxxxxxxxx>
Sent: Tuesday, November 16, 2010 1:06 PM
Subject: [orasi] Η ιστορία μιαςνύχτας_ Θεατρικήπαράσταση για τοΠολυτεχνείο,
τουΔημήτρη Μαριόλη
> το Πολυτεχνείο
>
> Η ιστορία μιας νύχτας
>
> Επιλογή ? διασκευή ? επιμέλεια κειμένων : Δημήτρης Μαριόλης
>
> Μουσική : Αdagio, Ελένη Καραϊνδρου
> Δυο αγόρια και ένα κορίτσι εμφανίζονται στη σκηνή. Πίσω τους 5-6
> παιδιά σε
> ημικύκλιο αυτοσχεδιάζουν (κοιτάζουν τον ήλιο, κάθονται οκλαδόν,
> κοιμούνται, ξυπνάνε ανάλογα με το διάλογο που ακολουθεί)
>
> - Ήταν ένα ξημέρωμα απ? αυτά όπου ο Απρίλης διαλαλεί τη
> διάθεσή του
> για τρέλα.
> - Το πρωί βγήκε ένας ήλιος σαν μαστίγιο με εφτά ουρές αντί για
> ακτίνες.
> - Μετά ακολούθησε ένα απόγευμα με γκρι σύννεφα.
> - Ύστερα, η νύχτα άπλωσε τα πέπλα της και πυκνό σκοτάδι
> σκέπασε το
> παλάτι.
> - Η πριγκίπισσα δεν ανησύχησε :
> - «Μια νύχτα είναι, θα κοιμηθώ και θα περάσει»
> - Κι αποκοιμήθηκε?
> - Αλλά, όταν ξύπνησε το πρωί με το καλό?
> - Δεν είχε ξημερώσει
> - Δεν ξημέρωνε
> - Σκέφτηκε,
> - «ας κάνω λίγη υπομονή, θα ξημερώσει αύριο που θα πάει»
> - Αμ δε !
> - Οι μέρες περνούσαν και δεν ξημέρωνε
> - Με τίποτα
> - Επουδενί
> - Με κανένα τρόπο
> - Κι απ? την πολλή τη νύχτα, όλοι στο παλάτι άρχισαν να
> νυστάζουν
> - Όλο και πιο πολύ
> - Όλο και πιο πολύ (χασμουριούνται)
> - Όλο και πιο πολύ?
> - Ώσπου αποκοιμήθηκαν οριστικά
> - Κι η καημένη η πριγκίπισσα, όπως δεν είχε συντροφιά άρχισε
> κι
> αυτή να νυστάζει
> - «Ααααα, μμμμ, (χασμουριέται και τεντώνεται) βαρέθηκα.
> Βαρέθηκα ν?
> ακούω ιστορίες με νυσταγμένες πριγκίπισσες και κοιμισμένα παλάτια.
> Βαρέθηκα τα παραμύθια, τις νύχτες, τις σκιές και τους υπαινιγμούς.
> Θέλω
> μια αληθινή ιστορία στο φως της μέρας. Αυτό θέλω. Μια απλή αληθινή
> ιστορία
> στο φως της μέρας».
>
> Στο σημείο αυτό συμβαίνουν ταυτόχρονα τα παρακάτω :
> Προβάλλεται σύντομο βίντεο με τα γεγονότα της δεκαετίας του ?60
> (1-1-4,
> πορείες ειρήνης, δολοφονία Λαμπράκη, Ιουλιανά, πραξικόπημα)
>
> Ακούγεται το τραγούδι «Ποιος τη ζωή μου»
>
> Στη σκηνή εμφανίζονται παιδιά με μαύρα ρούχα (δεσμοφύλακες) που
> τοποθετούν δυο κελιά (φτιαγμένα από χάρτινες κούτες) δεξιά και
> αριστερά
> στη σκηνή. Οι δεσμοφύλακες κλείνουν το στόμα και δένουν τα χέρια
> (με
> χαρτοταινίες) άλλων παιδιών που υποδύονται τους κρατούμενους.
>
> (στο βάθος της σκηνής κινούνται οι δεσμοφύλακες, από τα κελιά
> βγαίνουν
> τρεις κρατούμενες - οι)
>
> - Χτύπησε το κουδούνι. Δεν περιμέναμε κανέναν. Ήταν έξι το
> πρωί.
> Ανοίξαμε. Ήταν άνθρωποι της χούντας. Μπήκαν κατευθείαν στο θέμα. Μου
> ζητούσαν το υλικό που ήταν σίγουροι πως υπάρχει στο σπίτι.
> Προκηρύξεις,
> ανακοινώσεις, λίστες με ονόματα? Σαν καλό παιδί που είμαι, είπε ο
> επικεφαλής, να τους τα δώσω όλα, γιατί θα τα βρει μόνος του και το
> σπίτι
> θα γίνει γυαλιά καρφιά. Θα διατάξω θύελλα μου είπε. Μια ώρα περίπου
> έψαχναν ένα διαμέρισμα δυο δωματίων.
>
> (στο βάθος της σκηνής οι δεσμοφύλακες αυτοσχεδιάζουν : ψάχνουν
> παντού,
> ξεφυλλίζουν βιβλία, τα σκίζουν, τα πετάνε στο πάτωμα μαζί με άλλα
> πράγματα
> κλπ. Ένας κρατούμενος με πλάτη στο κοινό και το κεφάλι σκυμμένο
> βλέπει
> τους δεσμοφύλακες να τον τριγυρίζουν απειλητικά δείχνοντάς του
> βιβλία,
> χαρτιά κλπ πριν τα πετάξουν στο πάτωμα)
>
> - Πραγματικά έγινε θύελλα. Τα έπιπλα μετακινήθηκαν, τα ρούχα
> μας
> έγιναν ένας σωρός. Βιβλία ανακατεμένα στη μέση του δωματίου.
> Χτυπάγανε
> τους τοίχους, σκίσανε ένα μαξιλάρι, ψάξανε τα ντουλάπια. Ρωτούσαν
> γεμάτοι
> υποψία : Γιατί έχετε τόσα βιβλία ; Τι χρησιμεύει αυτό το μολύβι ;
> Γιατί
> δεν έχετε φωτιστικό στη μέση του δωματίου ; Αντιδρούσαν στις
> απαντήσεις με
> συγκατάβαση. Λέγανε ένα «καλά ? καλά», αλλά η σημασία του ήταν πως
> «αν
> νομίζεις πως τα τρώμε εμείς αυτά είσαι πολύ γελασμένος»
>
> - Ένας απ? αυτούς ανακάλυψε ένα βιβλίο για την αντίσταση. Το
> ξεφύλλισε και σταμάτησε σε μια φωτογραφία με έναν αντάρτη. Με ρώτησε
> τι
> γράφει το βιβλίο. Του διάβασα τον τίτλο. Δεν ικανοποιήθηκε και με
> ρώτησε
> για δεύτερη φορά. «Τι γράφει το βιβλίο» Του εξήγησα πως όταν είχαν
> έρθει
> οι Γερμανοί στην Ελλάδα σηκωθήκανε στην αρχή λίγοι Έλληνες, έπειτα
> περισσότεροι και πολέμαγαν τους Γερμανούς. Αυτό το ονομάζουν
> αντίσταση και
> είναι ένα πράγμα πάρα πολύ καλό. Κοφτά μας διέταξε να τον
> ακολουθήσουμε.
> Ρώτησα αν έχει ένταλμα συλλήψεως και μου είπε πως είμαι πολύ φλύαρος.
> (οι
> δεσμοφύλακες γελάνε) Είπε στους φίλους μου να έρθουν μαζί. Ήταν και
> αυτοί
> κρατούμενοι.
>
>
> (Ακούγεται στο βάθος μια φυσαρμόνικα να παίζει την εισαγωγή της
> «Μυρτιάς».
> Οι δεσμοφύλακες επιβάλλουν γρήγορα τη σιωπή με φωνές «πάψτε»,
> «ησυχία»,
> «σιωπή», «σώπα»?
> Μουσική : The day, Raining Pleausure
> Οι δεσμοφύλακες παίρνουν τον κρατούμενο και αποχωρούν ?κάποιοι
> κρατούμενοι
> βγαίνουν από τα κελιά και βαδίζουν σαν να βρίσκονται στο προαύλιο
> φυλακής,
> η πλοκή εξελίσσεται ταυτόχρονα σε δυο επίπεδα. Μπροστά στη σκηνή, οι
> κρατούμενοι βαδίζουν αργά και μηχανικά και στο βάθος γίνεται η
> ανάκριση)
>
> (μπροστά στη σκηνή)
> Να μην προδώσω?Να μην προδώσω?Να μην προδώσω (ακούγονται όλοι-ες να
> μονολογούν)
>
> - Να μην προδώσω. Όχι δεν θα προδώσω?Όταν σε πιάνουν και σε
> υποβάλλουν σε ανάκριση, ξέρεις ότι υπάρχει βασανισμός. Και ξέρεις και
> μυστικά απ? τα οποία εξαρτάται η ζωή των άλλων, η ελευθερία των
> άλλων.
> Αυτό το στοιχείο όμως σε βαραίνει πάρα πολύ.
>
> - Να μην προδώσω αυτά τα μυστικά, να μην γίνω υπεύθυνος για να
> έρθουν στη φυλακή κι άλλοι συναγωνιστές μου. Να μην προδώσω, αυτό
> σκέφτομαι συνέχεια. Να μην προδώσω. Να μην προδώσω. Αλλά πως ;
>
> - Σκέψου κάτι άλλο. Φυλάκισε το μυαλό σου σε ένα παιχνίδι με
> λέξεις
> χωρίς νόημα. Σαν αυτά που παίζαμε στο σχολείο.
> (αρχίζει το παιχνίδι?κάθε κρατούμενος λέει από μια λέξη με τη σειρά
> του
> ενώ ταυτόχρονα η κίνηση των κρατούμενων περιορίζεται στα δυο άκρα της
> σκηνής)
>
> Θέση, ανάθεση, κατάθεση, διάθεση, παράθεση, αντίθεση, υπόθεση,
> έκθεση,
> πρόθεση, σύνθεση, πρόθεση
>
> (στο βάθος της σκηνής, οι δεσμοφύλακες βάζουν ένα κρατούμενο να
> καθίσει με
> πλάτη στο κοινό, ανάλογα με το διάλογο που ακολουθεί τον υποχρεώνουν
> να
> σηκωθεί, να καθίσει, τον σπρώχνουν ή ακόμη του φέρονται «ευγενικά»)
>
> - ?τάση, ανάταση, παράταση, διάταση, στάση, ανάσταση,
> περίσταση
>
> (Στο βάθος της σκηνής)
> - Λέγε : ποιοι ήταν οι άλλοι, πόσοι ήσασταν στην ομάδα σου,
> ποιες
> ήταν οι επαφές σου, τι κάνατε ;
>
> - Τα ξέρουμε όλα, όλα. Οι άλλοι μας τα είπαν όλα, είπαν πως
> εσύ
> είσαι ο αρχηγός, θα τα φορτώσουν όλα σε σένα.
>
> - Φύγετε, αφήστε τον σε μένα. Είναι καλό παιδί. Θα δείτε, θα
> τα πει
> όλα. Λέγε. Πέστα όλα να ξαλαφρώσεις. Πες μου μόνο δυο ονόματα. Δε
> λυπάσαι
> τα νιάτα σου. Δε λυπάσαι τον καιρό που φεύγει ;
>
> - Τ? όνομα του. Πες μας το όνομά του !
>
> (Μπροστά στη σκηνή)
> - Καρύδι, καρυδότσουφλο, τσόφλι, τσόφλι ; φλούδα
> - Μπανανόφλουδα
> - Μπανανόφλουδα?(σκέφτεται) παγίδα
> - Μμμ?πονηριά
> - Απάτη
> - Κίνδυνος
> - Φόβος
> - Φόβος ; μμμ γενναίος
> - Εσύ
> - Εγώ, τι εγώ ;
> - Είσαι αλήθεια, είσαι πολύ γενναία?
>
> Μουσική : Batucada, Μίκης Θεοδωράκης
>
> (Στο βάθος της σκηνής)
> - ʼκουσε παιδί μου. Δεν σε πιάσαμε αμέσως?για να δεις την
> καλοσύνη
> μας. Το τι έχεις κάνει είναι γνωστό στις αρχές. Δεν έχεις κάνει και
> λίγα
> πράγματα. Τα ξέρουμε όλα. Λοιπόν σαν καλό παιδί πες τα. ʼντε θα
> περάσεις
> καλά. Σκέψου ένα πράγμα μόνο. Η Ασφάλεια για τους κακούς είναι Κόλαση
> και
> για τους καλούς Παράδεισος.
>
> - Πρόσεξε, δεν εξετάζουμε την ενοχή σου. Αυτή είναι δεδομένη.
> Την
> ειλικρίνειά σου επιζητούμε. Εγώ παρ? όλο που δεν εξηγήθηκες καλά στο
> σπίτι
> είναι έτοιμος να τα συγχωρήσω όλα. Θέλω να μου πεις τα ονόματα των
> ανθρώπων που είχατε επαφή. Κατάλαβες ; Αυτούς που έβλεπες. Λοιπόν ;
> Τίποτα?Θα το μετανιώσεις. Ακούς ; Θα το μετανιώσεις !
>
> (Μπροστά στη σκηνή)
> - Με ανεβάζουνε στις σκάλες. Πάνω στην ταράτσα. Μετά στο μικρό
> δωμάτιο. Όλα χωρίς καμιά βιασύνη. Ανάψανε το φως του πλυσταριού.
> Αισθάνθηκα το κύριο πρόσωπο της παρέας. Παρατηρούσα.
>
> - Έπιασαν δουλειά. Έψαχναν το σχοινί. Δεν το βρίσκανε. Τα
> βάζανε με
> κάποιον Μάλλιο και κάποιον Μπάμπαλη που είναι τσαπατσούληδες. Κάνουνε
> τη
> δουλειά τους και τα παρατάνε όλα όπου βρουν. Κάποιος μου είπε να μην
> κοιτάζω σαν βλάκας και να ψάξω και γω. Ένας άλλος τους είπε να κάτσω
> εκεί
> που καθόμουνα, δεν τους χρειαζόταν η βοήθειά μου.
>
> - Τελικά βρέθηκε το σχοινί. Δεν ξέρω γιατί αλλά είχα μια
> ελπίδα
> μήπως δεν βρεθεί το σχοινί. Τώρα που βρέθηκε άρχισα να σκέφτομαι
> μήπως πω
> ένα τόσο δα όνομα και γλιτώσω. Κάποιος πρότεινε «να μη χτυπήσουμε το
> παιδί
> που φαίνεται καλό, να το αφήσουμε λιγάκι να σκεφτεί, να πιει ένα
> καφεδάκι
> με την ησυχία του και το πρωί μας τα λέει». Αισθάνθηκα μια
> ανακούφιση.
> Αλλά ο άλλος, αποφασισμένα λέει : «δέστε τον».
>
> - Όταν ήμουν μικρή, ανέβαινα στην ταράτσα του σπιτιού μας και
> έπαιζα. Ήταν το βασίλειό μου. Η μάνα μου με μάλωνε : «Κατέβα γρήγορα
> ! Αν
> πέσεις και χτυπήσεις θα τις φας ?». Ευλογημένα χέρια της μάνας μου.
> Τα
> χέρια της σήμερα τρέμουν φορτωμένα πακέτα για το παιδί της. Τη
> σπρώχνουν,
> τη διώχνουν, γυρίζει στο σπίτι με τα χέρια φορτωμένα. Πώς να σου
> περιγράψω
> αυτή την ταράτσα με το πλυσταριό. Δεν μοιάζει καθόλου με την ταράτσα
> των
> παιδικών μου χρόνων.
>
> Μουσική : Το λιβάδι που δακρύζει, Ελένη Καραϊνδρου
> (Ακούγεται ξανά η φυσαρμόνικα να παίζει την εισαγωγή της «Μυρτιάς».
> Οι
> δεσμοφύλακες επιβάλλουν γρήγορα τη σιωπή με φωνές «πάψτε», «ησυχία»,
> «σιωπή», «σώπα»?
>
> Οι δεσμοφύλακες παίρνουν τον κρατούμενο και αποχωρούν ? οι
> κρατούμενοι
> μπαίνουν στα κελιά τους. Στο κέντρο της σκηνής ένα θρανίο και δυο
> καρέκλες. Εκεί γράφουν τα γράμματά τους δυο κρατούμενοι)
>
> - Έκανα τεσσεράμισι χρόνια να δω συγγενή μου. Μόνο τα γράμματα
> είχα. Την αλληλογραφία. Αλληλογραφία όμως τι σήμαινε ; Ένα γράμμα τη
> βδομάδα, το μήνα.
>
> - Ένα γράμμα το μήνα 20 γραμμές. Τι να του πεις ; Είναι αυτό
> που
> λέει το τραγούδι «είμαι καλά». Τι άλλο να του πεις ; Δεν μπορείς να
> πεις
> τίποτα άλλο. Δεν έχεις χώρο?
>
> (Τραγουδούν οι κρατούμενοι -ες : «Είμαι καλά, είμαι καλά πολύ καλά,
> για
> σας το ίδιο επιθυμώ?»
> Οι δεσμοφύλακες εμφανίζονται και επιβάλλουν τη σιωπή με φωνές
> «πάψτε»,
> «ησυχία», «σιωπή», «σώπα» και αποχωρούν?)
>
> - Απ? το παράθυρό μου φαίνεται μόνο ένα κομμάτι ουρανός. Πόσο
> μου
> ?χει λείψει η πρωινή σου γκρίνια. Γιατί δεν έρχεσαι να με δεις ; Έστω
> για
> μια φορά. Σε παρακαλώ. Μια φορά. Για λίγο.
>
>
> (Οι κρατούμενοι μπαίνουν στα κελιά. Δυο παιδιά συζητούν στη σκηνή)
>
> - Κάθε φορά που πηγαίνω στη φυλακή και βλέπω τον αδελφό μου,
> στέκεται μπροστά ένας φύλακας ? στρατιώτης και δεν μπορούμε να πούμε
> τίποτα. Προχθές τον ρώτησα αν παίρνει τα χάπια του κι ο στρατιώτης
> ποιος
> ξέρει τι νόμιζε ότι λέγαμε, θύμωσε και με πέταξε έξω.
> - Πρέπει να έρθω και γω μαζί.
> - Μα δεν είσαι συγγενής. Δεν θα σε αφήσουν.
> - Θα με παρουσιάσεις σαν συγγενή.
> - Και πως θα συνεννοηθείς μπροστά στο στρατιώτη ;
> - Θα πω στον αδελφό σου να παίξουμε τα ανάποδα !
> - Ποια ανάποδα ;
> - Είχαμε βρει ένα κόλπο με τον αδελφό σου παλιά, για να
> ξεγελάμε τη
> λογοκρισία όταν γράφαμε γράμματα.
> - Τι είναι αυτή η λογοκρισία ; Τι θα πει λογοκρισία ;
> - Θα πει πως οι άνθρωποι της χούντας ανοίγουν τα γράμματα και
> τα
> διαβάζουν. Πώς να γράψεις λοιπόν ελεύθερα ; Θα βρεις το μπελά σου.
> - Και τι κάνατε ;
> - Παίζαμε τα ανάποδα. Δηλαδή, γράφεις για παράδειγμα : «Ο
> Πέτρος
> είναι κοντά μου και παίζω μαζί του» Και εννοείς το αντίθετο : «Ο
> Πέτρος
> έφυγε και δεν παίζω μαζί του». Κατάλαβες ;
> - Έτσι θα γίνει. Πάμε μαζί να δούμε τι θα καταφέρουμε.
>
> (Περπατούν μαζί, φτάνουν μπροστά σε ένα κελί. Δίνουν ένα χαρτί στο
> δεσμοφύλακα που στέκεται απ? έξω. Αυτός το κοιτάζει και τις οδηγεί
> στο
> θρανίο όπου μετατρέπεται σε χώρο επισκεπτηρίου. Επιστρέφει στο κελί
> και
> φέρνει τον κρατούμενο. Οι επισκέπτες του χαρίζουν ένα λουλούδι.
> Ακουμπούν
> τις παλάμες τους σαν να τους χωρίζει ένα διαχωριστικό πλέγμα)
>
> - (εμπιστευτικά) Θα μιλάμε ανάποδα όπως τότε με τη λογοκρισία.
> Θυμήσου !
> - Αδελφέ μου, είσαι καλά ; Αδελφέ μου καλέ, ΑΝΑΠΟΔΕ αδελφέ
> μου,
> είσαι καλά ; Πες μου?
> - Ναι, ναι, πολύ καλά. Κοιμήθηκα τέσσερις μέρες συνέχεια.
> Έμεινα
> ξαπλωμένος τέσσερα εικοσιτετράωρα. Ξαπλωμένος, ντυμένος. Φοράω όλα τα
> ρούχα μου. Δεν βγάζω τη φανέλα μου.
> - Και τρως καλά ;
> - Πολύ. Τρώω συνέχεια και πίνω πολύ νερό. Τέσσερις μέρες και
> τέσσερις νύχτες, έπινα συνέχεια ξαπλωμένος.
> - Πως τα περνάς ;
> - Όλοι είναι πολύ ευγενικοί μαζί μου. Κανείς δε με χτυπάει,
> κανένας
> δε με βρίζει, δε με ρωτάει. Τέσσερα εικοσιτετράωρα έμεινα ξαπλωμένος,
> ντυμένος εντελώς, έπινα, έτρωγα, κοιμόμουν και ήμουν εντελώς μόνος.
> - ʼντε, τελειώνετε. Αρκετά είπατε !
> - Θέλεις τίποτα από μένα ;
> - Ναι. Θέλω να πεις σε όλους πόσο καλά περνάω εδώ. Μερικοί
> λένε
> ψέματα πως δεν μας αφήνουν να κλείσουμε μάτι. Ψέματα ! Ούτε μας
> χτυπάνε,
> ούτε μας στερούν το νερό και το φαγητό. Και πάντα ξαπλωμένος στέκομαι
> ! Δε
> νυστάζω καθόλου και γρήγορα θα βγω.
> - Ε, τώρα τα ?πατε. Φτάνει.
>
> (Οι επισκέπτες αποχωρούν. Ο δεσμοφύλακας επιστρέφει τον κρατούμενο
> στο
> κελί. Ακούγεται πάλι στο βάθος η φυσαρμόνικα να παίζει την εισαγωγή
> της
> «Μυρτιάς». Οι δεσμοφύλακες επιβάλλουν τη σιωπή με φωνές «πάψτε»,
> «ησυχία», «σιωπή», «σώπα» και αποχωρούν?
> Οι κρατούμενοι μπαίνουν όλοι και βαδίζουν νευρικά, ένας - ένας
> παίρνει το
> λόγο)
>
> - Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή, κόψ' τη φωνή σου
> σώπασε επιτέλους - κι αν ο λόγος είναι αργυρός η σιωπή είναι χρυσός.
> Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί, έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου
> λέγανε:
> (όλοι μαζί, βάζοντας το δάχτυλο μπροστά στο στόμα): "Σσσσσς, σώπα"
>
>
>
> - Στο σχολείο μού κρύψανε την αλήθεια τη μισή, μου λέγανε :"εσένα τι
> σε
> νοιάζει ; "
> (όλοι μαζί): "Σσσσσς, σώπα"
>
> - Με φίλησε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:
> "κοίτα μην πείς τίποτα!"
> (όλοι μαζί): "Σσσσσς, σώπα"
>
>
>
>
> - Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε. Και αυτό βάσταξε μέχρι τα
> εικοσί
> μου χρόνια.
>
> - Ο λόγος του μεγάλου - η σιωπή του μικρού. Έβλεπα αίματα στο
> πεζοδρόμιο,
> "Τι σε νοιάζει εσένα;", μου λέγανε, "θα βρεις το μπελά σου".
> (όλοι μαζί): "Σσσσσς, σώπα"
>
> - Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι :
> "Μη χώνεις τη μύτη σου παντού, κάνε πως δεν καταλαβαίνεις"
> (όλοι μαζί): "Σσσσσς, σώπα"
>
>
>
> - Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε :
> "Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα"
> Μπορεί να μην είχαμε με τους γείτονες γνωριμίες ζηλευτές, μας ένωνε
> όμως,
> το Σώπα.
>
> - Σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος σώπα οι επάνω, σώπα οι κάτω,
> σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
>
>
> - Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
> Κατάπιαμε τη γλώσσά μας. Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
>
>
> - Φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα".
> Μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!
>
> - Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου
> κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσα σου
> και κάν' την να σωπάσει.
> Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
>
> - Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.
> Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις από το βραχνά να μιλάς
> ,
> χωρίς να μιλάς να λες "έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς"
>
>
> - Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω
> και δεν θα μιλάς, θα γίνεις φαφλατάς, θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς .
>
>
> - Κόψε τη γλώσσα σου, κόψε την αμέσως. Δεν έχεις περιθώρια. Γίνε
> μουγκός.
> Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις. Κόψε τη γλώσσα σου
> για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου.
>
>
> - Ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου,
> γιατί νομίζω πως θα ?ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
> και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
> και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο ,
> με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει:
> (όλοι μαζί δυνατά ) ΜΙΛΑ !
>
> (Κάνουν να φύγουν μα τους σταματάει η μουσική της φυσαρμόνικας.
> Ακούγεται
> ένα παιδί να τραγουδά τον πρώτο στίχο. Μετά δυο μαζί το δεύτερο κλπ.
> Από
> το παράθυρο του κελιού βγαίνει το λουλούδι. Σε λίγο όλα μαζί τα
> παιδιά
> τραγουδούν και χτυπούν παλαμάκια. Οι δεσμοφύλακες βγαίνουν στη σκηνή
> και
> προσπαθούν μάταια να επιβάλλουν ησυχία. Οι κρατούμενοι τους
> απομονώνουν?Το
> τραγούδι κυριαρχεί?)
>
> Είχα μια θάλασσα στο νου
> κι ένα περβόλι, περιβόλι τ? ουρανού ] 2x
> Την ώρα π? άνοιγα πανιά
> για την απάνω γειτονιά
> Για την απάνω γειτονιά
> την ώρα π? άνοιγα πανιά
>
> Στα παραθύρια τα πλατιά | 2x
> χαμογελούσε μια μυρτιά | 2x
>
> Κουράστηκα να περπατώ, ω, ω, ω | 2x
> και τη ρωτώ και τη ρωτώ | 2x
>
> Πες μου μυρτιά να σε χαρώ
> πού θα ?βρω χώμα, θα ?βρω χώμα και νερό ] 2x
> να ξαναχτίσω μια φωλιά
> για της αγάπης τα πουλιά
>
> Στα παραθύρια τα πλατιά | 2x
> είδα και δάκρυσε η μυρτιά | 2x
>
> Την ώρα π? άνοιγα πανιά | 2x
> για την απάνω γειτονιά | 2x
>
> Στα παραθύρια τα πλατιά | 2x
> χαμογελούσε μια μυρτιά |2x
>
>
> (Ακούγεται το τραγούδι του Θεοδωράκη «Ποιος δε μιλά για τη Λαμπρή».
> Οι
> κρατούμενοι είναι πια οι εξεγερμένοι του Πολυτεχνείου. Ανεμίζουν
> πολύχρωμες σημαίες και τρέχουν πάνω στη σκηνή. Γκρεμίζουν τα κελιά
> και
> διώχνουν τους δεσμοφύλακες. Ταυτόχρονα, προβάλλεται βίντεο με τα
> γεγονότα
> του Πολυτεχνείου. Μετά από λίγα λεπτά, ακούγονται πυροβολισμοί και ο
> ήχος
> από ερπύστριες. Όλοι σταματούν. Παγωμένη εικόνα?ένα ? ένα τα παιδιά
> παίρνουν το λόγο και μετά κάθονται)
>
>
> - Ήταν Νοέμβριος και χαιρόμασταν πάρα πολύ που
> βγήκαν
> στη μέση αυτά τα γεγονότα κι είχε σταματήσει το σχολείο κι είχε
> γίνει η
> ζωή μας σαν γιορτή. Ήταν σαν Πάσχα. Ο κόσμος πηγαινοερχόταν, ανήσυχος
> και
> χαρούμενος. Από μακριά ακουγόταν που και που καμιά τουφεκιά. Όλη μέρα
> είχε
> μια συννεφιά και μια κουφόβραση. Σαν πήρε να νυχτώνει περάσανε κάτι
> φίλοι
> μου και με πήρανε για να κατέβουμε κι εμείς κάτω?εκεί που ήταν
> κλεισμένα
> τ? άλλα παιδιά και είχε μαζευτεί πολύς κόσμος?
>
> - Μέσα μου φτερούγιζε ένας φόβος και μια χαρά, δεν
> ξέρω
> γιατί?αλλά ήταν σαν παραμονή μιας μεγάλης γιορτής. Εγώ μόλις τελείωνε
> το
> καλοκαίρι και μέχρι να έρθει πάλι η άνοιξη, νόμιζα πως όλος αυτός ο
> καιρός
> ήταν ένα μεγάλο πρωινό κάποιας Δευτέρας, ένα πρωινό που κράταγε πάνω
> από
> εφτά μήνες και που μύριζε υγρασία και βενζίνη.
> Κείνο το βράδυ νόμιζα πως οι Δευτέρες του κόσμου θα τέλειωναν πια και
> πως
> όλος ο καιρός μας θα γινόταν? ένα Σαββατοκύριακο.
>
> - Πήραμε το τρένο και κατεβήκαμε στο κέντρο της
> πόλης.
> Μόλις βγήκαμε, είδαμε τον κόσμο πανικοβλημένο και χαρούμενο να τρέχει
> πάνω
> κάτω με κλαμένα μάτια. Παντού μέσα στους δρόμους ήταν αναμμένες
> μεγάλες
> φωτιές. Τις άναβαν για να εξουδετερώσουν τα δακρυγόνα που πετούσε η
> αστυνομία.
>
> - Μπήκαμε στο δρόμο που περνούσε μπροστά από το
> κτίριο
> που ήταν κλεισμένα τα παιδιά. Κόσμος πολύς, πατείς με πατώ σε,
> δακρυγόνα,
> πυροβολισμοί, πανικός και μια περίεργη χαρά. Βλέπαμε ανθρώπους που
> φεύγανε
> έντρομοι λέγοντάς μας, «φύγετε, φύγετε, πυροβολούν από τις ταράτσες
> στο
> ψαχνό, φύγετε». Μα εμείς προχωρούσαμε γιατί, λέγαμε, μα τι μπορούν να
> μας
> κάνουν, εικοστός αιώνας είναι πλέον?θα μας σκοτώσουν ; Αυτό θα
> σημαίνει
> και το δικό τους τέλος?και προχωρούσαμε σπρώχνοντας προς την πύλη.
> Όλος ο
> δρόμος ήταν γεμάτος από τρόλεϊ και λεωφορεία με σκασμένα λάστιχα και
> συνθήματα στα πλευρά.
>
> - Κείνο το βράδυ νόμιζα πως οι Δευτέρες του κόσμου
> θα
> τέλειωναν πια και πως όλος ο καιρός μας θα γινόταν? ένα
> Σαββατοκύριακο.
>
> - Κάποτε φτάσαμε μπροστά στην πύλη, εκεί ο
> ενθουσιασμός
> ήτανε πολύ μεγάλος, τραγούδια που λέγανε για χαρά, ελευθερία, πρόοδο
> και
> ισότητα. Ενθουσιαστήκαμε και μεις, φωνάζαμε, κλαίγαμε,
> χειροκροτούσαμε,
> ήταν σαν τη νύχτα της Ανάστασης που ζούσαμε σαν ήμασταν μικρά παιδιά,
> το
> βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου. Έτσι, πέρασε η ώρα χωρίς να το
> καταλάβουμε κι
> έγινε δυο η ώρα μετά τα μεσάνυχτα.
>
> - Μια κοπέλα δίπλα μου έβαλε τα κλάματα, φώναζε
> ότι δεν
> μπορεί να βλέπει αίματα. Ένα αγόρι την παραμέρισε κι αυτή συνέχιζε
> ότι πως
> βρέθηκε εδώ μέσα δεν το κατάλαβε. Κατέβηκε λέει το απόγευμα να δει τι
> γίνεται. Βούιξε η Αθήνα και κατέβηκε. Βλέπει τη συμμαθήτριά της την
> Πούλια
> μέσα και μπήκε στον αυλόγυρο. Μέχρι να πουν τα νέα τους, αρχίζουν οι
> αστυνομικοί τα δακρυγόνα, που να φύγει. Περίμενε να ησυχάσουν τα
> πράγματα,
> αντί γι? αυτό χειροτέρευαν. Και να σου την τώρα εδώ μέσα άγρια
> μεσάνυχτα.
> Θα πεθάνουν οι γονείς της από την αγωνία τους. Ένα βιβλίο τους είπε
> πως
> κατεβαίνει ν? αγοράσει. Αλλά πουν ?ν? την τώρα ;
>
> - Πήγαινε να σκάσει σοβαρή και φοβισμένη. Όσο την
> έβλεπα τόσο τη συμπονούσα. Έδειχνε αποσβολωμένη με όλα αυτά που
> γίνονταν
> μπροστά στα μάτια της. Την αγκάλιασα και της λέω μη φοβάσαι, εδώ μέσα
> είσαι ασφαλής. Έρχεται και τ? αγόρι από κοντά. Την παρηγορεί, ότι
> περιφρουρούμε γερά τα κάγκελα, είμαστε μια μεραρχία ψυχωμένοι που δεν
> θα
> τους αφήσουμε να περάσουν.
>
> - Όμως η μαθήτρια δεν έλεγε να ηρεμήσει.
> Ανησυχούσε για
> τους γονείς της. Πώς να προβλέψει ότι θα την αποκλείαν εδώ μέσα ; Για
> όλα
> όμως φταίει η Πούλια που παρασέρνει όλα τα κορίτσια στο σχολείο, τους
> λέει
> όλο για ήρωες και κατορθώματα και για την αντίσταση κατά των Γερμανών
> και
> πολλά άλλα. Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία τους λέει και τα
> ζαλίζει
> και τα ξετρελαίνει τα κορίτσια γι? αυτό πέρσι λίγο έλειψε να την
> αποβάλλουν. Κι αν δεν ήταν η φιλόλογος να μπει στη μέση, «μη μου
> πειράξετε
> την καλύτερή μου μαθήτρια», δεν θα υποχωρούσε ο γυμνασιάρχης.
>
> - Εκείνη τη στιγμή, έπεσε κι άλλος χτυπημένος στο
> δρόμο. Τον βλέπει η μικρή και κόβει τη λογοδιάρροια. Έσφιγγε τα
> κάγκελα με
> απόγνωση?
>
> - Κείνο το βράδυ νόμιζα πως οι Δευτέρες του κόσμου
> θα
> τέλειωναν πια και πως όλος ο καιρός μας θα γινόταν? ένα
> Σαββατοκύριακο.
>
> - Ξαφνικά νιώσαμε από μακριά ένα θόρυβο μέσα στη
> νύχτα
> σα να κυλάει κατά πάνω μας ένας σιδερένιος ποταμός. Ο κόσμος άρχισε
> να
> τρέχει πανικόβλητος και να χάνεται στα στενά. Ήμασταν περικυκλωμένοι
> από
> την αστυνομία και το στρατό.
>
> - Και τότε ακούστηκε εκείνος ο θόρυβος, σαν έμμονο
> βουητό, έκανε όλο το χώρο να τρίζει. Κάποιες πνιγμένες φωνές έφτασαν
> στ?
> αφτιά μου, να κατέβουμε όλοι στο προαύλιο, έλεγαν. Εκεί κάτω, ακόμη
> νύχτα,
> ο θόρυβος ακουγόταν πιο καθαρά. Εκείνο είχε αρχίσει να πλησιάζει.
> Αργά ?
> αργά, το τρίξιμο του δρόμου και του κτιρίου γινόταν πιο έντονο, το
> βουητό
> αυτού που ερχόταν πιο δυνατό, το σφίξιμο μέσα μου πιο δυνατό. Στη
> φαντασία
> μου είχαν αρχίσει ήδη να προβάλλουν σαν εικόνες, τα γκρίζα μεταλλικά
> κομμάτια του, η καμπίνα στο πιο ψηλό σημείο του, ο μακρύς σιδερένιος
> σωλήνας, οι πολλές ρόδες που γύριζαν αργά αλλά σίγουρα,
> κατασπαράζοντας
> την απόσταση.
>
> - Νόμιζα ότι μόνο θα μας χτυπήσουν, ή το πολύ ?
> πολύ,
> θα φώναζαν την πυροσβεστική να μας καταβρέξει και να μας διαλύσει.
> Αυτοί
> όμως είχανε όπλα κι αρχίσανε να ρίχνουν στο ψαχνό. Σε λίγο φάνηκε και
> το
> σιδερένιο θηρίο.
>
> - Γκρίζες αισθήσεις, μια παγωμάρα. Στο μισοσκόταδο
> του
> προαυλίου έβλεπα τις ματιές να ψάχνουν μεταξύ τους, τα πρόσωπα, τα
> βλέμματα γεμάτα απορία. Κι ύστερα, ένα ξαφνικό φως. Λαμπρό, κάτασπρο.
> Ένα
> φως από τεράστιους προβολείς, να πέφτει πάνω στο προαύλιο και τα
> πρόσωπα.
> Ακινησία. Μόνο το φως κυκλοφορούσε ματαιώνοντας κάθε απόπειρα
> κίνησης. Και
> μετά, εντελώς ξαφνικά, οι φωνές βουβάθηκαν. Τα σώματα σαν στήλες
> άλατος.
> Τα στόματα ανοιχτά χωρίς ήχο. Εκείνο κινιόταν στην αρχή σχεδόν
> αδιόρατα,
> τρίζοντας τα μεταλλικά του σημεία, προχωρούσε καταπάνω στην πύλη. Τα
> παιδιά που ήταν σκαρφαλωμένα πάνω της δεν είχαν φύγει. Εκείνο
> κινιόταν κι
> έμοιαζε ακίνητο, θηρίο που κάλπαζε σε αργή κίνηση και ?κρακ. Έπεσε
> πάνω
> στις πύλες και τις γκρέμισε.
>
> - Κάτω απ? το λευκό φως άστραψαν κόκκινα σχήματα.
> Ακίνητα σώματα. Όρθια ή πεσμένα. Στο προαύλιο δεν υπήρχε ήχος.
> Κάποιος μ?
> έσπρωξε με κάτι μεταλλικό, ήταν κάνη όπλου. Έπρεπε να βγω μαζί με
> τους
> άλλους.
>
> - Από παντού άκουγες κραυγές, πυροβολισμούς,
> σφυρίχτρες
> και πράγματα που σπάγανε. Είχα σταθεί ακίνητος στη θέση μου, δεν
> πίστευα
> στα μάτια μου. Ξαφνικά ένιωσα μέσα στο στήθος μου κάτι σαν σιδερένια
> γροθιά. Κοίτα να δεις, είπα. Με χτύπησαν άσχημα. Έπεσα
> κάτω?ζαλίστηκα.
> Συνήλθα όμως κάπως. Φοβήθηκα μήπως πεθάνω κι άρχισα να λυπάμαι γιατί
> ήμουν
> μόνο 17 χρονών?.
>
> - Αυτά. Μετά από όλα αυτά μας είπανε πως όλα πήγαν
> μια
> χαρά. Οι κακοί φυλακίσθηκαν κι η ζωή βρήκε πάλι το ρυθμό της.
>
>
> - Το βράδυ αυτό, το κάνανε κάτι σα γιορτή, σαν
> επέτειο.
> Και μένα διάλεξαν να με κάνουν ήρωα. Γιατί ήμουν νέος και γιατί
> σπούδαζα
> σε μια τεχνική σχολή. Κάθε φορά λοιπόν που εσείς γιορτάζετε κι
> έρχεστε και
> κρεμάτε στεφάνια, έρχομαι κι εγώ εδώ και περπατάω ανάμεσά σας για μια
> βραδιά, άγνωστος ανάμεσα σε άγνωστους. Μα ύστερα από την τρίτη ή
> τέταρτη
> επέτειο, είδα και κατάλαβα καλά πως έχουν σήμερα τα πράγματα. Κι
> άρχισα να
> στενοχωριέμαι και να προβληματίζομαι
> Γιατί?τι είναι η ζωή μας σήμερα ;
> Μια Δευτέρα πρωί είναι ! Μια Δευτέρα πρωί. Οι γιορτές μας άνοστες
> μέρες,
> γεμάτες πλήξη, θλίψη κι ανία, στολισμένες με χίλιες δυο φθηνές,
> άχρηστες
> γεύσεις, πλαστικά τραγούδια και σχέσεις φυτεμένες στο προσωπικό
> συμφέρον.
> Βλέπω να μην υπάρχουν φίλοι. Όλοι φοβούνται μήπως μείνουν απ?
> έξω?μήπως
> μείνουν πίσω. Καθένας τους έχει την κοίτη του, το αυλάκι του?και το
> νερό
> τρέχει προς την θάλασσα της προσωπικής του ευτυχίας?Δουλειά απ? το
> βράδυ
> ως το πρωί?άχρηστα ψώνια?τις γιορτές?να λες πως κάτι κάνεις?και πως
> ζεις !
> Μια Δευτέρα πρωί, που μυρίζει υγρασία και βενζίνη.
> Όχι, δεν είμαι παραπονεμένος. Κείνο το βράδυ νόμιζα πως οι Δευτέρες
> του
> κόσμου θα τέλειωναν πια και πως όλος ο καιρός μας θα γινόταν? ένα
> Σαββατοκύριακο. Το όνειρό μου έλαμψε σε κείνη τη γιορτή σαν
> πυγολαμπίδα
> στο σκοτεινό ουρανό. Αυτό το μικρό φως, ένα κομμάτι από το μέλλον
> όπου
> όλες οι Δευτέρες του κόσμου θα ?χουν πια τελειώσει, είναι ότι θυμάμαι
> από
> κείνο το βράδυ.
> Κι αν υπάρχουν κομμάτια από αυτό το μέλλον, μέσα στο γκρίζο σήμερα,
> αυτά
> είναι σαν τα χαμόγελα των παιδιών. Στα θρανία των σχολικών τάξεων,
> υπάρχουν σταγόνες απ? το αύριο, στις αλάνες και τα μαξιλάρια των
> παιδιών
> σιγοψυθιρίζει τα μυστικά του το μέλλον.
> Όχι, δεν είμαι παραπονεμένος.
> Καληνύχτα φίλοι μου !
>
> Ακούγεται το τραγούδι «Αρνιέμαι». Προβάλλεται βίντεο με αγώνες και
> διαδηλώσεις για την παιδεία, την ειρήνη κλπ. στην Ελλάδα και τον
> κόσμο με
> το σύνθημα «αυτοί οι αγώνες συνεχίζονται»
>
>
> Πηγές :
> «Μίλα», Αζίζ Νεσίν
> Ένα τραγούδι δε φτάνει, ταινία της Ελισάβετ Χρονοπούλου
> Ανθρωποφύλακες, Περικλής Κοροβέσης
> Η αρχαία σκουριά, Μάρω Δούκα
> Η τρομοκρατία της μνήμης, Λεία Βιτάλη
> Η επέτειος, Γιώργος Μανιώτης
> Τα γενέθλια, Ζωρζ Σαρή
> Ιστορίες του γέρο Αντόνιο, subcomandante Marcos
> Το μελάνι φωνάζει, η 17η Νοέμβρη στη λογοτεχνία, του Ηλία Γκρη
> Ο τίτλος του θεατρικού είναι παράφραση από το βιβλίο του Τάσου
> Δαρβέρη
> «Μια ιστορία της νύχτας 1967 ? 1974».
>
> Η παράσταση αυτή είναι μια εκδοχή δραματοποίησης μιας σειράς
> εξαιρετικών
> κειμένων για τη δικτατορία και το Πολυτεχνείο. Είναι προφανές ότι οι
> αυτοσχεδιασμοί, η επιλογή - επιμέλεια κειμένων και μουσικής, τα
> θεατρικά
> ευρήματα, τα βίντεο κλπ. αλλά και οι μονόλογοι και οι διάλογοι,
> μπορούν
> και πρέπει να προσαρμόζονται στη δυναμική της τάξης και την αισθητική
> άποψη του εκπαιδευτικού και των παιδιών. Οι βασικές πηγές που πάνω
> τους
> στηρίχτηκε η ιδέα της παράστασης είναι δυο. Η ταινία της Χρονοπούλου
> «ένα
> τραγούδι δε φτάνει» ήταν η μια. Η άλλη ? η πιο σημαντική -, ήταν η
> δουλειά
> που κάναμε με μια ομάδα καλών συναδέλφων και δάσκαλο τον Τάκη
> Τζαμαριά στο
> Μαράσλειο Διδασκαλείο πάνω σε κείμενα από το μυθιστόρημα της Ζωρζ
> Σαρή «τα
> γενέθλια». Σε αυτούς τους συναδέλφους και τις δημιουργικές στιγμές
> που
> περάσαμε μαζί θα ήθελα να αφιερώσω αυτή τη μικρή δουλειά.
> Δ.Μ.
>
> _____________________
>
> orasi mailing list
> διαβάστε για αυτή την λίστα και τα θέματα που συζητά στο
> //www.freelists.org/webpage/orasi
>
> Για να στείλετε ένα μήνυμα και να το δουν όλοι οι συνδρομητές της λίστας
> στείλτε email στην διεύθυνση
> orasi@xxxxxxxxxxxxx
>
> Για να διαγραφείτε από αυτή την λίστα μπορείτε οποιαδήποτε στιγμή να
> στείλετε email στην διεύθυνση
> orasi-request@xxxxxxxxxxxxx
> και στο θέμα γράψτε unsubscribe.
>
> Το αρχείο της λίστας βρίσκεται στο
> //www.freelists.org/archives/orasi
>
> ______________
>
>
>
>
>
_____________________
orasi mailing list
διαβάστε για αυτή την λίστα και τα θέματα που συζητά στο
//www.freelists.org/webpage/orasi
Για να στείλετε ένα μήνυμα και να το δουν όλοι οι συνδρομητές της λίστας
στείλτε email στην διεύθυνση
orasi@xxxxxxxxxxxxx
Για να διαγραφείτε από αυτή την λίστα μπορείτε οποιαδήποτε στιγμή να στείλετε
email στην διεύθυνση
orasi-request@xxxxxxxxxxxxx
και στο θέμα γράψτε unsubscribe.
Το αρχείο της λίστας βρίσκεται στο
//www.freelists.org/archives/orasi
______________
Other related posts:
