[orasi] Re: Σε μιαλυκειακήέδρα.
- From: "Giorgos Mpeliris" <gagr24@xxxxxxxxx>
- To: <orasi@xxxxxxxxxxxxx>
- Date: Sat, 13 Mar 2010 15:33:04 +0200
Μια παρόμοια εμπυρία είχα και εγώ κάποτε, και μάλιστα όχι για μια μόνο φορά.
Η δική μου περιπέτεια ξεκίνησε όταν βρισκόμουν για 2 χρόνια στην Ιντιανάπολι
των Ηνωμένων Πολειτιών Αμερικής, στην εκεί σχολή τυφλών, που πιστέψτε με,
την λέγαν σχολή τυφλών ανδ και μέσα από τα 300 περίπου άτομα που είχαν εκεί
μαθητές, μπορώ να πω πως οι 25 - 30 ήταν αυτοί που δεν βλέπαν καθόλου, και
μιλάμε για μαθητές από 2 ως και 18 χρονών.
Εκεί, για πρώτη φορά κλήθικα να παρουσιάσω την χώρα μου, την Ελλάδα.
Μια επόμενη φορά ήταν εδώ στο λύκειο, σε κάτι παρόμοιο που εσύ φίλε έκανες
χτες.
Μίλισα για τα καλά και για τα άσχημα της τυφλότητας, εσυόδοξα όμως πάντα,
και σε συνάντιση πανεπειστιμιακού τμήματος, και μάλιστα στο πρώτο έτος
ειδικής αγωγής.
Με εντυπωσίασε πως τα παιδιά ρωτούσαν εύστοχα, πράγματα, που ορισμένες φορές
ίσος και να ήρθα σε θέση δίσκολη, αλλά σε καμιά περίπτωση θέλω να πιστεύω
πως δεν τα έχασα.
Συμφωνώ πως αυτού του είδους οι συναντίσεις κάνουν καλό.
----- Original Message -----
From: "Ιωάννης Παπαχρήστος" <johnp33@xxxxxx>
To: <orasi@xxxxxxxxxxxxx>
Sent: Saturday, March 13, 2010 1:34 PM
Subject: [orasi] Σε μια λυκειακήέδρα.
>
> Σε μια λυκειακή έδρα.
>
>
>
> Πριν από ένα μήνα περίπου, προσκλήθηκα, φίλοι μου, από μια συνάδελφο
> θεολόγο να επισκεφθώ το λύκειο όπου εργάζεται, στο κέντρο των Αθηνών, και
> να μιλήσω στα παιδιά για την τυφλότητα, τις δυνατότητες και τις δυσκολίες
> που αυτή συνεπάγεται στη ζωή μας. Αποδέχθηκα την πρόσκληση λίγο
> βαριεστημένα είναι η αλήθεια, γιατί πίστευα πως θα αναγκαζόμουν να αρχίσω
> και πάλι τις γνωστές κλάψες που χρησιμοποιούμε εμείς οι τυφλοί της γενιάς
> των σαραντάρηδων, ας πούμε!
>
>
>
> Τελικά την Παρασκευή το μεσημέρι, 12 Μαρτίου 2010, βρέθηκα στην αίθουσα,
> και για να αποφύγω την βαρετή σ' εμένα γκρίνια γύρο απ' τα κακώς κείμενα,
> πρότεινα στην συνάδελφο να κάνω μια δεκάλεπτη εισαγωγή περί τυφλότητος,
> και ακολούθως να δεχθώ ερωτήσεις για ό,τι οι δεκαεξάρηδες και οι
> δεκαεπτάρηδες θεωρούσαν ενδιαφέρον γι' αυτούς. Η καθηγήτρια δέχθηκε
> ευχαρίστως την πρότασή μου, διευκρινίζοντας πως οι μαθητές είχαν ήδη
> κουραστεί από ένα «γερό» επτάωρο! Τότε κατάλαβα, πως μόλις είχα πέσει στον
> «λάκκο με τα φίδια». Προετοιμάστηκα λοιπόν για φασαρία, πλακίτσα, λίγο
> κατανόηση προς τον τυφλούλη, και πολύ ύπνο, αφού άλλωστε ήδη ήταν δυόμιση
> το μεσημέρι.
>
>
>
> Ευτυχώς διαψεύσθηκα από το πρώτο λεπτό! Τα θρανία των μαθητών ήταν
> τοποθετημένα περίπου σαν σε ημικύκλιο, στο μέσον του οποίου βρισκόταν η
> έδρα. Με άκουσαν για λίγο με απόλυτη σιωπή, και όταν, μετά την μόλις 5
> λεπτών εισήγηση μου, τους πρότεινα να ρωτήσουν ό,τι ήθελαν, έκπληκτος
> διαπίστωσα ότι και με άκουγαν, αλλά και είχαν προετοιμαστεί γι' αυτές,
> γιατί ό,τι με ρωτούσαν, ήταν πολύ καλά μελετημένο! Δεν ξέρω στα σίγουρα αν
> τους μετέδωσα την δυσφορία μου για το περασμένο της ώρας, την εκ μέρους
> μου αναμενόμενη χαλαρότητά τους, αλλά και την δυσθυμία μου για την
> απέχθεια στην γκρίνια που θα έπρεπε να φορτωθώ για άλλη μια φορά! Πάντως
> μου πρότειναν να αισθάνομαι «σαν στο σπίτι μου!».
>
>
>
> Με σεβάστηκαν απολύτως, αφού δεν μιλούσαν μεταξύ τους, ενώ έπαιρναν τον
> λόγο πολιτισμένα, χωρίς να μιλούν ο ένας πάνω στον άλλο, μα και γιατί η
> συντονιστικής σημασίας παρουσία της καθηγήτριας τους απεδείχθη εντελώς
> τυπική! Μάλιστα στο μέσον της εξηντάλεπτης συζήτησής μας, ήλθε και μια
> καθηγήτρια Αγγλικών, η οποία μου ζήτησε την άδειά! Να παρακολουθήσει την
> συζήτηση. Κάποιες φορές μάλιστα αυτοί οι έφηβοι είχαν την καλοσύνη να μου
> λένε και τα ονόματά τους, έτσι χάριν γνωριμίας, χωρίς καμία πρότερη
> υπόδειξη.
>
>
>
> Πρέπει να παραδεχθώ πάντως πως οι περισσότερες ερωτήσεις ήταν ερωτήσεις
> απορίας, προβληματισμού, συμπαραστάσεως και κατανοήσεως για τα κακώς
> κείμενα, και λιγότερο απορίες αστείας άγνοιας! Σας διαβεβαιώνω δε
> αγαπητοί, πως ούτε μια φορά δεν κατάλαβα να με λυπούνται ή να κρύβουν την
> τόσο ενοχλητικά φιλάρεσκη αυτάρκεια και ναρκισσιστική αυταρέσκεια των
> ενηλίκων. Επίσης απέφυγαν, με αξιοζήλευτη διάκριση, να θίξουν προσωπικά
> δεδομένα του συνομιλητή τους, του τύπου: μπορείς να μαγειρεύεις? Ή πως
> συνδυάζεις τα ρούχα σου? . . . Η διάκρισή τουςκαι η ειλικρίνειά τους
> κορυφώθηκε όταν μια μαθήτρια «εξομολογήθηκε» ενώπιον όλων πως η μητέρα της
> έχει σχεδόν τυφλωθεί, επειδή πάσχει και αυτή, αλίμονο πόσοι ακόμη Θεέ μου,
> από μελαχρωστική! Να μερικές από τις ερωτήσεις τους:
>
>
>
> Είναι καλύτερο να είσαι τυφλός από τη γέννησή σου, ή να χάνεις το φως σου
> αργότερα?
>
> Πώς σε αντιμετώπιζαν οι συμμαθητές σου στο δημοτικό?
>
> Σε ποιο γυμνάσιο και λύκειο φοίτησες, αφού όπως ξέρουμε τέτοιο σχολείο,
> (ειδικό για τυφλούς) δεν υπάρχει στην Ελλάδα?
>
> Δεν θα ήταν καλό να είχατε ένα σχολείο προσαρμοσμένο στις απαιτήσεις της
> ειδικής, για σας, αγωγής?
>
> Πώς πρέπει να σας συμπαραστεκόμαστε όταν σας συναντάμε στο δρόμο, και πως
> μπορούμε να αποφύγουμε την αμηχανία που μας κυριεύει στην θέα ενός τυφλού
> δίπλα μας?
>
> Συμφωνείτε με την άποψη πως οι ανάπηροι είστε πολύ πιο αξιαίπενοι από τους
> αρτιμελείς, γιατί εσείς αγωνίζεσθε για τη ζωή πολύ περισσότερο, και πολύ
> πιο αποτελεσματικά από όλους εμάς που τα έχουμε όλα?
>
> Ποια επαγγέλματα είναι σήμερα προσιτά στους τυφλούς?
>
> Θα προτιμούσατε να εισπράττετε την κρατική προνοιακή ενίσχυσή και να μην
> υποβάλλεστε στην ταλαιπωρία της καθημερινής εργασίας?
>
> Πώς φαντάζεστε τους ανθρώπους γύρο σας, ή πως ονειρεύεστε τα βράδια?
>
> Τα κομπιούτερ, τα κινητά τηλέφωνα είναι προσιτά σε εσάς?
>
> Διαβάζετε εφημερίδες?
>
>
>
> Υπήρξαν βεβαίως και ερωτήσεις στις οποίες μόλις που συγκράτησα τα γέλια
> μου, όπως: Πώς ερωτεύεστε οι τυφλοί? Τι ζώδιο είστε?
>
>
>
> Συμπερασματικά θα έλεγα, πως αν αυτό το μικρό μαθητικό δείγμα έχει κάποια
> σχέση με την πλειωψηφία της νεολαίας μας, τότε μπορούμε, νομίζω, να
> αισιοδοξούμε για το μέλλον μας! Πρέπει ασφαλώς και εμείς να ανοιχθούμε
> στην κοινωνία, να δραστηριοποιηθούμε μέσα απ' τις δομές της, να
> διεκδικήσουμε κάτι πιο πέρα από τα επιδοματάκια μας, να παλέψουμε για την
> αξιοπρέπεια, την αυτοτέλεια - αυτονομία και την σοβαρότητά μας, χωρίς ποτέ
> να ξεχνάμε και τις αυτονόητα ανειλημμένες υποχρεώσεις μας έναντι του
> κοινωνικού συνόλου, του οποίου, ποτέ μην το ξεχνάμε αυτό, είμαστε
> αναπόσπαστα «οργανικά» μέλλει.
>
>
>
> Ιωάννης Παπαχρήστος.
>
>
>
> _____________________
>
> orasi mailing list
> διαβάστε για αυτή την λίστα και τα θέματα που συζητά στο
> //www.freelists.org/webpage/orasi
>
> Για να στείλετε ένα μήνυμα και να το δουν όλοι οι συνδρομητές της λίστας
> στείλτε email στην διεύθυνση
> orasi@xxxxxxxxxxxxx
>
> Για να διαγραφείτε από αυτή την λίστα μπορείτε οποιαδήποτε στιγμή να
> στείλετε email στην διεύθυνση
> orasi-request@xxxxxxxxxxxxx
> και στο θέμα γράψτε unsubscribe.
>
> Το αρχείο της λίστας βρίσκεται στο
> //www.freelists.org/archives/orasi
>
> ______________
>
>
>
>
--------------------------------------------------------------------------------
No virus found in this incoming message.
Checked by AVG - www.avg.com
Version: 8.5.436 / Virus Database: 271.1.1/2742 - Release Date: 03/12/10
19:33:00
_____________________
orasi mailing list
διαβάστε για αυτή την λίστα και τα θέματα που συζητά στο
//www.freelists.org/webpage/orasi
Για να στείλετε ένα μήνυμα και να το δουν όλοι οι συνδρομητές της λίστας
στείλτε email στην διεύθυνση
orasi@xxxxxxxxxxxxx
Για να διαγραφείτε από αυτή την λίστα μπορείτε οποιαδήποτε στιγμή να στείλετε
email στην διεύθυνση
orasi-request@xxxxxxxxxxxxx
και στο θέμα γράψτε unsubscribe.
Το αρχείο της λίστας βρίσκεται στο
//www.freelists.org/archives/orasi
______________
Other related posts:
