[openyourmind] Re: [openyourmind] Re: σαν σήμερα, 5 μαίου 2010
- From: ευγενία <jennyjostamati@xxxxxxxxx>
- To: <openyourmind@xxxxxxxxxxxxx>
- Date: Thu, 5 May 2011 15:40:48 +0300
ευχαριστώ πολύ άννα-μαρία! με συγκίνησε πραγματικά αυτό το άρθρο όταν το
διάβασα, όπως επίσης και με προβλημάτισε. χαίρομαιπραγματικά που διαπιστώνω
ότι δεν είμαι η μόνη.
----- Original Message -----
From: anna-maria foskolou
To: openyourmind@xxxxxxxxxxxxx
Sent: Thursday, May 05, 2011 3:18 PM
Subject: [openyourmind] Re: σαν σήμερα, 5 μαίου 2010
Απλά υπέροχο...Ευγενία εκπέμπουμε στο ίδιο μήκος κύμματος!Ειλικρινά χαίρομαι
που είσαι μαζί μας και ανακαλύπτεις τις ευαίσθητες χορδές. Τελικά υπάρχουν νέοι
που σκέφτονται,γιατί προς στιγμής είχα απογοητευτεί πωςσυνομίληκοί μου δεν
νοιάζονται,δεν ασχολούνται,κι όμως υπάρχουν δεν μπορείς να φανταστείς πόσο πολύ
με ενθουσιάζει το γεγονός!Έχω τόσα πολλά να πω αλλά προτιμώ να σιωπήσω για αυτή
την στιγμή και να διαβάσω για πολλοστή φορά αυτό το κείμενο που περιέχει τόσα
πολλά και δυνατά μηνύματα! Στις 5/5/2011 2:22 μμ, ο/η ευγενία έγραψε:
Την Κυριακή το βράδυ στους "Πρωταγωνιστές" ξετυλίχθηκε ένα κουβάρι με
αναμνήσεις. Μιας ημέρας που πληγώνει όλους εμάς που θέλουμε να λεγόμαστε
Έλληνες. Με αφορμή την εκπομπή, ξετυλίγω κι εγώ τις δικές μου αναμνήσεις. Ένα
κείμενο όπως γράφτηκε τη μέρα εκείνη. Θες από πόνο, θες από πείσμα, θες από
θυμό!
Που θέλεις να είσαι, τη ρώτησε. Στην ονειροπαγίδα απάντησε εκείνη. Τι
θέλεις να έχεις; Εσένα. Και ποιος είναι ο κόσμος σου; Εσύ.
Μια σκηνή από τη ζωή; Θα μπορούσε. Δεν είναι όμως, γιατί σήμερα δεν υπάρχει
χώρος για όνειρα και χρόνος για ρομαντικά ραντεβού. Σήμερα είναι μια μέρα
δύσκολη, διαφορετική. Γυρνάς στο σπίτι το βράδυ αργά... Στο γραφείο λίγο
νωρίτερα απολύθηκε μια υπάλληλος.Στους δρόμους της Αθήνας όλα σπασμένα, μαύρα,
νεκρά. Ναι νεκρά. Αυτή είναι η σωστή λέξη.Γιατί εκτός των άλλων τρεις άνθρωποι
έχασαν τη ζωή τους σήμερα.Γιατί; Γιατί κάποιοι επαναστάτες, «με αιτία», σαφώς,
βγήκαν στους δρόμους να διαδηλώσουν για τα σκληρά οικονομικά μέτρα που επέβαλλε
η κυβέρνηση.
Να φωνάξουν για τη μείωση των μισθών. Να αγωνιστούν για τη γενιά των 700
ευρώ. Και. Σκότωσαν τρία παιδιά των 700 ευρώ. Τρεις νέους ανθρώπους που, στο
φόβο της ανεργίας, πήγαν στη δουλειά τους και όχι στην πορεία διαμαρτυρίας.
Γιατί υπάρχουν και άνθρωποι στους οποίους κάποιοι τους αφαιρούν και το δικαίωμα
του αγωνίζεσθαι. Οι εν λόγω επαναστάτες, βγήκαν στους δρόμους να φωνάξουν και
να ακουστούν, τα μέτρα να μην εφαρμοστούν και η γενιά των 700 ευρώ - που μας
τριβελίζουν το μυαλό, να πάψει. Και αντί αυτού τι;
Σκότωσαν αυτούς για τους οποίους βγήκαν στους δρόμους, εκείνους που δεν
μπορούσαν να το κάνουν γιατί τα αφεντικά τους δεν τους το επέτρεπαν- δεν θέλω
να πιστεύω με δόλο, θέλω να ελπίζω πως δεν γνώριζαν την παρουσία τους αλλά...
Πόσο θλιβερό ακούγεται; Και πόσο τραγικό αλήθεια είναι; Και μέσα σε όλα αυτά
εσύ.Να σκέφτεσαι.Πόσο άδικα χάθηκαν τούτες οι ζωές; Θα μπορούσες ίσως να ήσουν
εσύ στη θέση τους, άλλωστε δουλεύεις λίγα μόνο στενά πιο κάτω. Ξυπνάς ένα πρωί
- όπως κάθε πρωί- και πηγαίνεις στο γραφείο σου, και έρχεται μια μέρα που απλά
δε γυρίζεις πίσω. Και από την άλλη η κοπέλα που τους τελευταίους 15 μήνες
καθόταν δίπλα σου, από αύριο ψάχνει για δουλειά. Το μεσημέρι την είδες να
κλαίει και δεν ήξερες τι να πεις. Σε μια χώρα που η οικονομία της βρίσκεται σε
τροχιά καθόδου, κατεβαίνοντας συνεχώς σκαλοπάτια, μια ακόμα νέα κοπέλα θα
ψάχνει για δουλειά. Θύμα και αυτή της οικονομικής κρίσης. Και εσύ δεν ξέρεις
γιατί στεναχωριέσαι περισσότερο, για το υπέρτατο αγαθό που λέγεται ζωή και το
οποίο έχασαν τρεις συνομήλικοι σου που δε γνώρισες ποτέ, ή για την κοπέλα που
περνούσατε 8 ώρες καθημερινά μαζί και έχασε τη δουλειά της; Και εκεί χαμένη
στις σκέψεις σου, το βράδυ της δύσκολης αυτής μέρας, ψάχνεις τρόπο να ξεχάσεις
- κι ας το ξέρεις πως αυτό δεν είναι λύση - και να ξεχαστείς.
Κι ανοίγεις την τηλεόραση. Αλλά και εκεί «παίζει» ο θάνατος των συμπολιτών
σου. Και ψάχνεις λύτρωση. Και σωτηρία. Και όπως αλλάζεις το ένα κανάλι μετά το
άλλο βλέπεις ένα ζευγάρι να κοιτάζει ο ένας βαθιά στα μάτια του άλλου.
Που θέλεις να είσαι, ρωτά εκείνος. Στην ονειροπαγίδα του απαντά. Τι θέλεις
να έχεις; Εσένα. Και ποιος είναι ο κόσμος σου; Εσύ.
Και μια άλλη παγίδα ονείρων, δική σου αυτή τη φορά, νιώθεις πως σε έπιασε.
Και απλά κλείνεις τα μάτια. Και ονειρεύεσαι. Έναν κόσμο αλλιώτικο, όπως εσύ θα
ήθελες να είναι.
Όμως ξυπνάς συχνά και πετάγεσαι, τα όνειρα σου μπλέκονται και εκεί που ο
πρίγκιπας ψάχνει τη βασιλοπούλα, μια κοπέλα με κόκκινη ζακέτα κείτεται νεκρή
στο μπαλκόνι μιας τράπεζας και μια άλλη, τόσο γνωστή σου, σε ρωτά γιατί
απολύθηκε με μάτια βουρκωμένα.
«Κακή συνήθεια να ξεχνάς μου λες, κακή συνήθεια και να θυμάσαι», όπως
θάλεγε και ο Μίλτος.
πηγή
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.anagnwstes&id=6638
Other related posts:
