[openyourmind] Re: [openyourmind] Re: Κλειδιά κάτω από το χαλάκι

  • From: Χρυσέλλα Λαγαρία <xlag82@xxxxxxxxx>
  • To: <openyourmind@xxxxxxxxxxxxx>
  • Date: Mon, 3 Oct 2011 19:04:41 +0300

καλησπέρα Κώστα, Άνναμαρία καλησπέρα σε όλους!

χθες το μεσημέρι μιλούσα στο facebook με ένα παλιό συμμαθητή, έναν από αυτούς 
που έχουμε γίνει φίλοι 3 χρόνια τώρα, χαιρόμαστε πολύ που ανταλλάσουμε τα νέα 
και τις σκέψεις μας μέσω της συγκεκριμένης σελίδας αλλά έχουμε βρεθεί σε αυτά 
τα 3 χρόνια μόνο μία φορά...

κουβεντιάζοντας για την κρίση, τις σκέψεις για φυγή στο εξωτερικό ήρθε η 
κουβέντα σε έναν επίσης παλιό συμμαθητή που είχαμε κοινό! ήταν ένα παιδί έξω 
καρδιά, όλο ζωντάνια που μας έκανε πάντα να γελάμε και δεν έκρυψε ποτέ τις 
διαφορετικές του επιλογές στο θέμα των σχέσεων... τότε, τα περισσότερα κορίτσια 
γέλαγαν μαζί του καιτον συναναστρεφόντουσαν  γιατί τις έκανε να περνάει καλά 
και τις έφερνε σε επαφή με πολύ κόσμο όντας ο ίδιος πολύ κοινωνικός και τα 
αγόρια τον απέφευγαν με μια μικρή αμηχανία όταν βρίσκονταν μπροστά του και αυτά 
που έλεγαν πίσω του μπορεί ο καθένας να τα καταλάβει χωρίς να χρειάζεται να τα 
αναφέρω...

μιλώντας λοιπόν γιαυτόν και την επαγγελματική του εξέλιξη στο εξωτερικό με 
ενημέρωσε ότι οι παλιοί συμμαθητές του έχουν ανοίξει fan page στο facebook και 
γράφουν όλοι εκεί για διάφορες στιγμές που έχουν μοιραστεί μαζί του... μου 
θύμισε πόσο ωραία ήταν όλα τότε, πόσο πιο αγνά, πιο ειλικρινά κ.τ.λ.  αυτή τη 
συζήτηση θυμήθηκα μόλις διάβασα το άρθρο...

όλη αυτή τη μεγάλη εισαγωγή την έκανα για να πω ένα πολύ απλό πράγμα που 
σκέφτομαι και νιώθω... δεν έζησα ποτέ ούτε εγώ ούτε οι γονείς μου στην επαρχία! 
μπορεί λοιπόν αυτά που έχω δει ή μου έχουν διηγηθεί να μην είναι η 
πραγματικότητα ή να μην υπάρχουν μόνο αυτά ως πραγματικότητα...

νιώθω ότι το μεγαλύτερο μειωνέκτημα μας ως λαός είναι η ευκολία με την οποία 
ξεχνάμε!! η συλλογική μας μακρόχρονη μνήμη μου μοιάζει να ασθενεί αρκετά χρόνια 
τώρα!! δεν πιστεύω ότι τα παλιά χρόνια ήταν τα πράγματα πιο καλά, πιο αγνά πιο 
αυθεντικά!

ξέρω για ιστορίες ανθρώπων που μοιραζόντουσαν τα πάντα με τους γύρωτους άνοιγαν 
το σπίτι τους και ήταν αγαπητοί σε όλους! αντίστοιχα όμως έχω ακούσει και 
ιστορίες ανθρώπων που λόγω οποιαςσήποτε ιδιαιτερότητας βρισκόντουσαν στο 
περιθώριο μιας κοινωνίας που άνοιγε μεν τις πόρτες τις αλλά καμιά φορά τις 
κρατούσε ανοιχτές για να έχει πρόσβαση και έλεγχο στα σπίτια των άλλων...

οι παλιές γιαγιάδες μπορεί να ξεχνούσαν να αναφέρουν τις δυσκολίες που έζησαν, 
δεν ξεχνούσαν όμως ποτέ να αναφέρουν τι έζησαν οι άλλοι στη ζωή τους (οι 
γείτονες λ.χ.) ήταν γνώστριες των πραγμάτων αυτών και μάλιστα σε μεγάλο βάθος!!

ανάρτησα εδώ αυτό το άρθρο για αυτά τα 3 κλειδιά που μας παρακινεί να βρούμε 
κάτω απ'το χαλάκι της πόρτας... αυτό που θα μας κάνει να μιλήσουμε επιτέλους, 
να πούμε λεξούλες απλές όπως "σ'αγαπώ ή σ'ευχαριστώ, μούλειψες",  να σηκώσουμε 
παρ'όλα τα προβλήματα το τηλέφωνο και να πούμε στο φίλο μας ότι πήραμε να δούμε 
αν είναι καλά και θα μας κάνει να μη κοιτάξουμε περιφρονιτικά το φίλο που θα 
μας πάρει να μας πει ότι σε καιρό κρίσης κατάφερε και βρήκε μια δουλειά για να 
ζήσει λέγοντας του "τι μου το λες εγώ είμαι άνεργος τόσο καιρό"...

αυτά τα 3 κλειδιά νομίζω πως όταν ήρθαν η τρόικα, ο Βενιζέλος, το δντ και 
σάρωσαν τα πάντα  στο πέρασμα τους εμείς δεν τα είχαμε κάτω απ'την πόρτα... και 
νιώθω πως δεν είχαμε τις βάσεις για να τα έχουμε...

το παρακάναμε με αυτό το παιχνίδι τηςκαλοπέρασης  ως χώρα στερημένη και 
ταλαιπωρημένη... παίξαμε πολύ μαζί του του, το χαλάσαμε το επιδιορθώσαμε ξανά 
και ξανά και τώρα ήρθε η ώρα να μας το πάρουν πίσω...

και εμείς ως κακομαθημένα παιδιά τα βάζουμε με τους κακούς πολιτικούς, το κακό 
κράτος, τα βάζουμε με όλους προκειμένου να μην κοιταχτούμε στον καθρεύτη μας, 
να μη μείνουμε μόνοι με τον αληθινό εαυτό μας...

διαβάζω... διαβάζω... συνέχεια διαβάζω αυτό τον καιρό για το πόσα παίρνει η 
Δαμανάκη, πόσο κοστίζει το αμάξι του Βενιζέλου πόση είναι η βουλευτική 
αποζημίώση... δε με αφήνουν καθόλου αδιάφορη όμως το να μένουμε σε αυτά νομίζω 
είναι και αυτό που θα μας κάνει να μη δούμε ο καθένας τι δική του αλήθεια...

δεν ξέρω τι θα χρειαστεί να στερηθούμε μέχρι να πιάσουμε πάτο, τον ακριβό μας 
υπολογιστή? το καλό μας αμάξι, τις εξόδους, τα ταξίδια... αν είναι να αφήσουμε 
πίσω μας ένα κομμάτι της ζωής που τόσο εύκολα σπαταλούσαμε εξαρτόντας την από 
υλικά αγαθά θα έχει νόημα μόνο αν στην επόμενη στροφή μας περιμένει ένας  
άνθρωπος έτοιμος να μας γνωρίσει... και δεν θα είναι άλλος απ'τον καινούριο μας 
εαυτό! 

αν υπάρχει λοιπόν στο εθνικό μας dna οποιοδήποτε ψήγμα συλλογικότητας και 
ανθρωπιάς ας το δείξουμε τώρα χωρίς να κοιτάμε πίσω, ούτε στα καλά, ούτε στα 
άσχημα...

 

παραλήρημα τέλος, χαιρετισμούς απ'την Αθήνα που έγινε πια φνινοπωρινή και τα 
βράδια ειδικά μας το δείχνει για τα καλά!!

Other related posts: