πολύ διαφωτιστικό αυτό το απόσπασμα.. σε ευχαριστούμε Ζωή.. Σήμερα έχεις δώσει πολύ σημαντικά μηνύματα και σε μένα την ευκαιρία να γράψω αυτά που σκέφτομαι.. το είχα πολύ μεγάλη ανάγκη,να ξεφύγω και να μοιραστώ μαζί σας όλα αυτά..για να δούμε τελικά ποιό είναι το νόημα σε αυτήτη ζωή..που έχουμε τόσο εύκολα ξεχάσει..
φιλικά Αννα-Μαρία Στις 25/2/2011 8:11 μμ, ο/η ΣΩΤΗΡΙΟΥ ΖΩΗ έγραψε:
ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΤΡΟΠΟΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣΗ επικοινωνία είναι σαν μια τεράστια ομπρέλα που σκεπάζει και επηρεάζει όλα όσα συμβαίνουν ανάμεσα στα ανθρώπινα όντα.Είναι ο σημαντικότερος παράγοντας που καθορίζει το τι είδους σχέσεις θα δημιουργήσει κάθε άνθρωπος με τους άλλους και τι θα του συμβεί στη ζωή.Η επικοινωνία είναι το μέτρο με το οποίο δύο άνθρωποι μετρούν την αξία του εαυτού ο ένας του άλλου. Αφορά όλο το φάσμα των πληροφοριών που δίνονται και παίρνονται, αλλά και τους τρόπους με τους οποίους χρησιμοποιούνται και ερμηνεύονται αυτές.Κάθε επικοινωνία μαθαίνεται. Το άτομο μαθαίνει τον εαυτό του, τους άλλους και τον κόσμο μέσα από την επικοινωνία, μέσα από τις αντιδράσεις και οι πράξεις των άλλων. Όσο συμβαίνουν αυτά αρχίζει ένας διάλογος με τον εαυτό γύρω από ιδέες αναξιότητας, ανικανότητας, αγωνίας φόβου, απελπισίας. Αυτό συμβαίνει επειδή προσπαθούμε να γίνουμε αρεστοί στους άλλους, οπότε είμαστε ευάλωτοι στα σχόλια και στις πράξεις τους, «τους εκχωρούμε την δύναμή μας για επιβίωση».Υπάρχουν τέσσερις βασικοί τρόποι επικοινωνίας, που εμφανίζονται όταν κάποιος αντιδράει στο άγχος και ταυτόχρονα έχει μειωμένη αυτοεκτίμηση χωρίς να μπορεί να το ανακοινώσει. *Ο συμβιβαστικός* : Είναι η στάση που φανερώνει ότι το άτομο είναι διαθέσιμο να ευχαριστήσει, να ικανοποιήσει τις ανάγκες του άλλου. Βασίζεται στο στερεότυπο ότι «είναι εγωϊστικό να ζητάς πράγματα για τον εαυτό σου και να ‘’φορτώνεσαι’’ στους άλλους». Το άτομο εσωτερικεύει ένα ρόλο και ταυτόχρονα μια σωματική στάση ‘’θύματος’’, ενώ στην α. του υπερισχύει η ιδέα της αναξιότητας. *Ο επικριτής* : Είναι μια θέση κύρους και εξουσίας η οποία τροφοδοτείται από την αρχή : «μην αφήνεις κανένα να σου κάθεται στον σβέρκο, μην είσαι δειλός». Η κυρίαρχη στάση είναι αυτή της μετάδοσης της ευθύνης στους άλλους, μέσα από μια λεκτική και εξωλεκτική συμπεριφορά κύρους. Στην αυτοεκτίμησή του υπάρχει ο φόβος της αποτυχίας και η αίσθηση της μοναξιάς. *Ο υπολογιστής* : Εμφανίζεται ήρεμος και συγκρατημένος εξωλεκτικά, ενώ στον λόγο του υπερισχύει η διανοητικοποίηση και η πολυλογία. Το στερεότυπο που βρίσκεται πίσω από αυτό το πρότυπο είναι το ‘’μην κάνεις τον χαζό, είσαι πολύ έξυπνος για να κάνεις λάθη’’. Στην αυτοεκτίμησή του υπάρχει η αίσθηση του ευάλωτου. *Ο παραπλανητής* : Είναι μια στάση που τροφοδοτείται από το στερεότυπο «μην είσαι σοβαρός, γλέντησε τη ζωή, ποιος νοιάζεται;». Η συμπεριφορά ενός τέτοιου ατόμου είναι αλλοπρόσαλλη, τα λόγια του δεν έχουν νόημα, ενώ το σώμα του δίνει την αίσθηση ότι βρίσκεται αλλού. Μέσα του πιστεύει ότι κανείς δεν νοιάζεται γι’ αυτόν.Εναλλακτική στους παραπάνω τρόπους είναι η ευθεία ανταπόκριση, κατά την οποία οι σχέσεις είναι εύκολες και ειλικρινείς, οι άνθρωποι δεν αισθάνονται να απειλείται η αυτοεκτίμησή τους. Αυτή η ανταπόκριση απαλλάσσει από την ανάγκη για διαχειριστικούς μηχανισμούς.Μπορούμε να χρησιμοποιούμε όλους τους προηγούμενους τρόπους, αρκεί να ξέρουμε τι κάνουμε και είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τις συνέπειες, ενώ αν αντιληφθούμε ότι κάνουμε κάτι χωρίς πρόθεση μπορούμε να ζητήσουμε συγγνώμη για την πράξη μας και όχι για όλη μας την ύπαρξη. Πίσω από την όποια αμυντική συμπεριφορά βρίσκονται στερεότυπα αποτροπής της απόρριψης που φοβόμαστε και είναι πολύ σημαντική η διαδικασία αναγνώρισης τους και η απάντηση σε αυτά στην θεραπευτική πράξη./Σκέψεις με αφορμή το βιβλίο της V.Satir "Πλάθοντας Ανθρώπους", Εκδ. Κέδρος.ΠΗΓΗ : / http://anthropinessxeseis.blogspot.com/search/label/%CE%95%CE%A0%CE%99%CE%9A%CE%9F%CE%99%CE%9D%CE%A9%CE%9D%CE%99%CE%91
