You can allways go downtown
Της Μάρθας Βαβαλίδου
"Η πρώτη συνεδρία του Φίλιπ", κεφάλαιο ενδέκατο, ρήση Arthur
Schopenhauer: /"Η μεγαλύτερη σοφία είναι να κάνεις υπέρτατο στόχο της
ζωής την απόλαυση του παρόντος, γιατί αυτή είναι η μόνη
πραγματικότητα, ενώ όλα τα άλλα είναι παιχνίδια του νου. Θα μπορούσαμε
βέβαια να την ονομάσουμε τη μεγαλύτερη τρέλα μας, γιατί κάτι που
υπάρχει μόνο για μια στιγμή και χάνεται σαν όνειρο δεν μπορεί ποτέ να
αξίζει μια σοβαρή προσπάθεια."/
Το θέμα με τα πράγματα δεν είναι ποτέ η ποσότητα ή ποιότητα
προσπάθειας που απαιτούν, μα η πορεία που χαράσσουν. Έτσι, συχνά ένα
παρελθόν χαοτικό που ενδεχομένως δεν έχεις ακόμα αποδεχτεί, μα μόνο
επιφανειακά διαφύγει, με την πυγμή του πρόσφυγα που εγκαταλείπει
όπως-όπως το σπίτι του που φλέγεται και δεν δύναται πια να
προστατεύσει με τις δικές του δυνάμεις, κι ένα μέλλον αρκετά θολό και
θολωμένο, απ-αλλαγμένο από ιδίους στόχους και λίγο πολύ κοινωνικά
προδιαγεγραμμένο, συνδυασμένα στη σκέψη προκαλούν ένα παρόν που
σίγουρα δε φαίνεται να αξίζει σοβαρή προσπάθεια, αξίζει όμως τρέλα;
Δεν γνωρίζω τι μας συμβαίνει ως γενιά, ξέρω μόνο πως οι καθημερινές
πρακτικές αξίες της δεν με αντιπροσωπεύουν. Ζωή σε ρυθμούς ξέφρενα
αντιθετικούς, σπατάλη χρόνου και πνεύματος και επιμήκη διαστήματα
απραξίας γεμάτα κουφή διασκέδαση, κακόγουστες ατάκες, κακοφωτισμένα
πρόσωπα. "Τίποτα δε ζω που να μη φαίνεται φθηνό", παίζει στα χείλη μου
σε επανάληψη και νιώθω ανακούφιση, τη ζωτική ανακούφιση να είσαι ο
εαυτός σου μετά από καιρό, να νιώθεις να σπαρταράει μέσα σου και να
ζητάει να αναδειχθεί και να επιδειχθεί γυμνός και αληθινός, όπως
νοιώθει, γελαστός ή μουτρωμένος.
Χρειάζεσαι χρόνο μικρή, χρόνο μακριά. Γιατί στα στάσιμα πλαίσια των
καθημερινών εκδηλώσεων, όσο κι αν θέλεις να χτυπήσεις το ποτήρι στο
τραπέζι του γουστόζικου καφέ, να σηκωθείς και να αναρωτηθείς
φωναχτά «τι έχουμε πάθει;», δε θα το κάνεις. Δεν αναρωτιούνται όλοι το
ίδιο, καμάρι μου, τους περισσότερους τους βολεύει, άκου που σου λέω.
Δεν χρειάζονται να αποδείξουν ότι είναι άνθρωποι για να εκτιμηθούν.
Άκου το ξανά αυτό. Δε χρειάζεται να αποδείξουν ότι είναι άνθρωποι για
να τους εκτιμήσουν. Βασική έκπτωση αυτή. Ίσως να εκτιμηθεί ως
εκλεκτικότητα. Ίσως. Μα άφησε με να επιθυμώ πως δε θα έρθει η μέρα που
θα κοιτάζω πίσω και θα διαπιστώνω το θυελλώδες ξεκίνημα με τη λάθος
εξέλιξη ανεπιστρεπτί. Το ανεπιστρεπτί δεν πραγματώθηκε ακόμη. Δε με
ενδιαφέρει το παρόν σου λέω, γιατί δεν αξίζει την τρέλα, απλώς την
απαιτεί για να επιβιώσει, κι αυτή η διαφορά είναι χαοτική. Μόνο
διαδικαστικές ανοησίες και ανθρώπινες μικροπρέπειες ακούω.
Άκου τώρα κι αυτό, ο ίδιος /"Κάθε ανάσα που παίρνουμε απωθεί τον
θάνατο που συνεχώς μας πολιορκεί...Στο τέλος ο θάνατος πρέπει να
θριαμβεύσει, γιατί ορίστηκε για μας από τη γέννησή μας και παίζει με
το θύμα του μόνο για λίγο, πριν το καταβροχθίσει. Κι όμως, συνεχίζουμε
με μεγάλο ενδιαφέρον και με πολλή φροντίδα τη ζωή μας για όσο
μεγαλύτερο διάστημα γίνεται, όπως θα φτιάχναμε μια σαπουνόφουσκα, όσο
μεγαλύτερη μπορούμε, παρά την απόλυτη βεβαιότητά μας πως στο τέλος θα
σκάσει."/
Τρέλα;
Πηγή
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.anagnwstes&id=5143
