Αρκετοί από εμάς φαντάζομαι, έχουμε αναρωτηθεί και συζητήσει με φίλους και γνωστούς, το γιατί σήμερα οι ερωτικές σχέσεις μοιάζουν να μην έχουν διάρκεια. Και το αρχικά αντιφατικό, πως γίνεται παλιότερα με τους τόσους περιορισμούς που έθετε η οικογένεια στα παιδιά, εκείνα παρόλα αυτά, να δημιουργούν ερωτικές σχέσεις, οι οποίες μάλιστα είχαν διάρκεια και ένταση, που οι σημερινοί νέοι μόνο να φαντάζονται μπορούν, παρ' όλη την ελευθερία που τους προσφέρεται.
Ξεκινάω το θέμα αυτό, με αφορμή το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη με τίτλο "Χορός Μεταμφιεσμένων" εκδόσεις Ψυχογιός. Όπου στο κείμενο αυτό θα χρησιμοποιήσω πλάγια γράμματα, θα πρόκειται για κείμενο από το προαναφερθέν βιβλίο, το οποίο και συνιστώ ανεπιφύλακτα, μαζί με τα δύο τελευταία βιβλία που έχει εκδώσει και τα οποία θεωρώ κατά κάποιο τρόπο μια τριλογία. Γράφει λοιπόν η συγγραφέας:
"Γιατί άραγε οι σημερινοί νέοι δε ζευγαρώνουν εύκολα; Γιατί όλοι παραπονιούνται πως είναι μόνοι τους, αλλά και δεν μπορούν οι παραπονούμενοι να σμίξουν; Γιατί ο έρωτας στην εποχή μας δεν μοιάζει με τους θρυλικούς έρωτες των προηγούμενων γενιών, τότε που οι ερωτευμένοι σφιχτοδένονταν σαν απόρθητο κάστρο για τους τρίτους και μάλιστα εναντίον παντοδύναμων γονιών, σφιχτοδένονταν επί χρόνια, για πάντα, δραματικά, θανάσιμα, και πολεμούσαν για την αγάπη τους μέχρις εσχάτων; Τότε που τα φλογερά ειδύλλια ήταν το δεδομένο, ενώ σήμερα σπανίζουν; Γιατί οι απόπειρες στην αγάπη είναι τώρα έτσι ισχνές, έτσι αδύναμες και σύντομες, χωρίς γενναιότητα, χωρίς πάθος, χωρίς αντοχές; Μόλις οι νεαροί εραστές τα βρουν δύσκολα μεταξύ τους, παραιτούνται, επιστρέφουν στην μοναξιά ή γυρεύουν πιο βολικούς αναλώσιμους αντικαταστάτες, βυθίζονται δηλαδή στη μεγαλύτερη μοναξιά, "του απρόσωπου γενικού", αντικαθιστώντας εκείνο που μόνο
στη μοναδικότητα, "του αναντικατάστατου ενός", μπορεί να βρεθεί."Και ξεκινά η παρέα που είχε μαζευτεί και συζητούσε το θέμα, να απαριθμεί λόγους για το γιατί συμβαίνει αυτό. Οι άντρες τα ρίχνουν στην επιθετικότητα των γυναικών, οι γυναίκες τα ρίχνουν στην μαλθακότητα των αντρών, κλπ κλπ. Πάλι όλοι μας λίγο πολύ, τα έχουμε συζητήσει αυτά. Το τις πταίει για την σημερινή κατάσταση. Και ενίοτε, βγαίνει φταίχτης και ο Χατζηπετρής! Λέει όμως ένας από την παρέα:
"Ναι εντάξει! Μπορεί να είναι έτσι τα πράγματα στον γενικό κανόνα, όμως εσύ θα πρέπει να γυρέψεις την εξαίρεση. Πάντα μια εξαίρεση ερωτευόμαστε."
Τι να θέλει να πει ο ποιητής εδώ; Με το φτωχό μου μυαλό καταλαβαίνω ότι από τα συμφραζόμενα βγαίνει, πως για να καταφέρεις να βρεις αυτή την εξαίρεση, θα πρέπει να έχεις μεγάλο πείσμα και πολύ υπομονή. Και κάτι ακόμα. Να έχουν μείνει τα μάτια και οι αισθήσεις σου ανοιχτές, ώστε να το δεις. Να μην έχουν
"μπουκώσει" από την τεράστια κι εύκολη προσφορά των ημερών μας.Συνεχίζει λοιπόν η συγγραφέας να απαριθμεί τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν οι μεγαλύτεροι στην νιότη τους σε ό,τι αφορά την εύρεση ερωτικού συντρόφου, πόσο αποτρεπτικές ήταν οι συνθήκες όπως χαρακτηριστικά λέει. Ακλόνητα αυστηροί γονείς, να φοβάσαι να βρεθείς με τον έρωτα σου, στα κρυφά να γίνονται όλα και με το φόβο μη σε δουν, τα ψέματα που έλεγαν προκειμένου να καταφέρουν να ειδωθούν, τους όρκους που έδιναν "για πάντα" οι ερωτευμένοι στα σινεμά που κρυφοέσμιγαν για δυο ώρες και άντε πάλι πότε να ξαναβρεθούν... Και λέει καταλήγοντας:
"Στα πάρτι που μας πήγαιναν και μας έφερναν οι μπαμπάδες μας, αναπτύχθηκε η γυναίκα κι ο άντρας μέσα μας, πιο σθεναρά και πιο σίγουρα από τώρα που ξενυχτούν ελεύθερα μέχρι το πρωί στα μπαράκια και τα κλαμπ οι νέοι. Που ταξιδεύουν για διακοπές πανελεύθεροι, που κοιμούνται μαζί τα προσωρινά ζευγάρια στα ξενοδοχεία.
Πως γίνεται τούτη η αντίφαση; αναρωτιόμαστε απορημένοι."Και πάλι η παρέα άρχισε τα λίγο πολύ γνωστά, το ότι δηλαδή φταίει το ότι αργούμε σήμερα οι άντρες και οι γυναίκες να ενηλικιωθούμε, η πιεστική εκπαίδευση, οι υπερπροστατευτικοί γονείς, η διατροφή, η κενωνία η κακούργα, το ότι τα έχουμε όλα έτοιμα στα πόδια μας κι εύκολα-άκοπα, τα κινητά, και ο γνωστός-άγνωστος Χατζηπετρής! Και σίγουρα, όλα αυτά, το καθένα με τον τρόπο του, μπορεί να επηρεάζει τις καταστάσεις και τα πράγματα (με εξαίρεση τον Χατζιπετρή, αλλά έλα που η μοίρα του έταξε να φταίει -βολικά- για όλα), ωστόσο, δεν έχετε την αίσθηση, πως κάτι λείπει; Πως κάπου οι εξισώσεις δεν βγαίνουν; Προσωπικά, έτσι ένοιωθα κάθε που τα κουβέντιαζα όλα αυτά. Και αναφέρει η συγγραφέας, την περίπτωση της κοινωνίας του Αφγανιστάν, που σε ανελέητα αυστηρές συνθήκες και παρότι οι γυναίκες είναι κρυμμένες κάτω από την μπούρκα,, παρόλα αυτά, οι εραστές τα παίζουν όλα για όλα. Περίεργες αντιφάσεις, δεν συμφωνείτε; Λέει πιο
κάτω όμως το βιβλίο: "Ξαφνικά ένας συνομιλητής πέταξε: "Ο έρωτας προϋποθέτει αγνότητα".Χωρίς να καταλάβουμε ακτιβώς τι εννοεί, όλοι σταθήκαμε κάποιες στιγμές βουβοί και συλλογισμένοι. Υπάρχουν λόγια που κάτι έχουν να σου πουν, ακόμη και πριν τα συνειδητοποιήσεις. Και η έννοια της αγνότητας σε σχέση με τον έρωτα, συνδυασμός που έχει εντελώς αποξεχαστεί, ή και που τώρα πια αντιμετωπίζεται με ειρωνία, φάνηκε ξάφνου να συγκινεί και να θυμίζει στην ομάδα μας, σε όλες τις ηλικίες που τη συναποτελούσαν εκείνο το βράδυ, κάτι ασαφώς γνωστό. Αισθανθήκαμε ανάγκη να το προσεγγίσουμε, λες και κάπου στο κλειστό δωμάτιο αντιφέγγισε ένα πεταμένο χαμένο κλειδί. Ο συνομιλητής μας τότε συνέχισε με αυξανόμενη ένταση, λες και μιλώντας ανακάλυπτε κι ο ίδιος τι προσπαθούσε να εκφράσει, πως οι σημερινοί γονείς πρόωρα σπρώχνουν τα παιδιά τους έξω από την αγνότητα. Ότι η δική τους υπολογιστική πονηριά και η υπαρξιακή τους ανασφάλεια από πολύ νωρίς προσπαθούν να τα πονηρέψουν και να μολύνουν με βρόμικα παπούτσια το χιόνι της έφηβης ψυχής. Πολύ νωρίς τα εξωθούν, με τον τρόπο τους, στο να ψάξουν ερωτικό σύντροφο, γιατί φοβούνται μήπως τα παιδιά τους εξελιχθούν σε "ανώμαλα". Δεν προβληματίζονται (οι ανασφαλείς άλλωστε δεν έχουν υπομονή), με το ότι η ώρα της ετοιμότητας για κάτι
τόσο σημαντικό είναι διαφορετική για τον καθένα.Κι έτσι συμβαίνει το πιο καταστροφικό. Τα παιδιά δε θεωρούν σήμερα ως επανάσταση το να ερωτευτούν, αλλά σαν ακόμη μια υποχρέωσή τους, που θα κάνει τους γονείς υπερήφανους για τις ικανότητές τους. Αισθάνονται μειονεκτικά όταν αργούν να φέρουν ένα σύντροφο στο σπίτι, γιατί και οι γονείς τους νοιώθουν μειονεκτικά και αγωνιούν. Αρχίζουν λοιπόν, ως εκ τούτου, από νωρίς τις αβαρίες και τους συμβιβασμούς στην εκλογή τους. Ακόμη και πριν η αυθόρμητη, παλλόμενη εφηβική καρδιά συγκινηθεί μ' αυτό που της αξίζει. Αρχίζουν όχι μόνο οι γονεϊκές επιρροές αλλά και οι υποβολές, όλο το κλίμα της σύγχρονης καθημερινότητας τείνει
να εμφανίζει τη σεξουαλική ζωή σαν υποχρέωσή μας. [...]Κατάντησαν οι σύγχρονοι να αισθάνονται ως υποχρέωση το να ζευγαρώσουν , να κάνουν έρωτα, να μη διαφέρουν από ένα διάχυτο πιεστικό πρέπει. Το σενάριο και πάλι υπερτερεί από τα ζωντανά πρόσωπα, ήδη ξεκινάει μια συναισθηματική καριέρα με ρηχά κριτήρια. Οι γονείς παροτρύνουν τα παιδιά τους να καλέσουν το φίλο ή τη φίλη τους στο σπίτι να γνωριστούν, όχι μόνο γιατί επιθυμούν να τα αποτρέψουν από κινδύνους, όπως διατείνονται, αλλά και για να ελέγχουν και την πιο μυστική κόγχη της ύπαρξης τους, που είναι και αξίζει να είναι η ερωτική. Μια βάναυση εισβολή στον υπερευαίσθητο Νυμφώνα της ερωτευμένης ψυχής, ενώ "ένδυμα
ούκ έχουν".Και όταν το ταίρι έρθει στο σπίτι, ξεκινά μια άλλου είδους τερατώδης επίδραση. Η εξέταση του επισκέπτη ή της επισκέπτριας από το αδηφάγο μάτι του γονέα, είναι από τα σκληρότερα που μπορεί να σου συμβούν. Και για τους δυο νεαρούς η δοκιμασία που κρύβεται πίσω απ' τις μοντέρνες και "άνετες" συμπεριφορές είναι αναπότρεπτη. Ο γονιός, ακόμη κι όταν υποκριτικά παριστάνει τον ανοιχτόμυαλο, τον γεμάτο κατανόηση και ελευθερίες, μεταδίδει τις κρίσεις του και τα κριτήριά του στο παιδί του ακόμη και με σιωπές, ακόμη και με τα πιο ευγενικά, γλυκύτατα λόγια. Ξέρει αυτός... "
Μικρή παρένθεση. Υπάρχει ένα πράγμα που έχω κρατήσει πολύ καλά στη μνήμη μου, από τον έναν χρόνο που έκανα ψυχανάλυση. Μου είχε πει λοιπόν ο ψυχαναλυτής μου -πράγμα που πολλές φορές έχω επιβεβαιώσει εμπειρικά- ότι όλα τα συναισθήματα, με έναν τρόπο υπόγειο, ακόμα κι αν ποτέ δεν εκφραστούν, επικοινωνούν.
Περνάνε στον άλλο. Μεγάααααλη αλήθεια. Συνεχίζουμε με το κείμενο τώρα:"Θέλει δε θέλει ο νέος άνθρωπος, μέσα σ' αυτό το ύπουλο περιβάλλον ενός χυδαίου παζαρέματος, που προσποιείται τη χαρούμενη φιλικότητα, χάνει την προσωπική φυσικότητα στην επιλογή της καρδιάς του, ακόμη και του κορμιού του. Οφείλει ο συναισθηματικός του σύντροφος να είναι όχι μονάχα κάποιος που του αρέσει και του εμπνέει τρυφερά αισθήματα, αλλά να αρέσει και στους γονείς του. Τελικά, ίσως και να παραμερίσει την ολοδική του προτίμηση και να ενθουσιαστεί με ταίρι, που θα αρέσει πρωτίστως στους δικούς του. Για να τους δει περήφανους που τα κατάφερε, και δε θα είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που το είναι του θα θυσιαστεί για την εικόνα του, για την αποδοχή των γονέων. Ζωές και ζωές δυστυχούν και χάνονται απ' αυτή την αδυναμία. Θεωρώ θλιβερότατη κατάντια να πουλάς την αληθινή σου, αγνή καρδιά, για να αρέσεις και να πάρεις εύσημα από τους γονείς σου. Ο πατήρ Μάρκελλος Καμπάνης δεν παύει να συνιστά: "Θα είστε πίσω από τα παιδιά σας. Ούτε μπροστά τους, ούτε πλάι τους". Όμως ποιος αντέχει να πάρει ταπεινό ρόλο και μάλιστα στην περιοχή της ευκολότερης και μεγαλύτερης
εξουσίας του -ίσως και της μόνης;- της γονεϊκής.Και με τον τρόπο τον φιλικότατο -δε θέλουν τα παιδιά φίλους, έχουν φίλους, θέλουν γονείς- έχουν μπει κι έχουν πατήσει με λασπωμένες πατημασιές στο λευκό κι απαλό τοπίο της ιερής νιότης. Ναι, είπαμε, η ψυχή ζητά να ερωτευτεί την εξαίρεση, επιμένει να παλεύει και μέσα στους πιο αποκαρδιωτικούς κανόνες. Η εξαίρεση όμως θέλει αγνότητα, τότε μόνο γίνεσαι εξαιρετικός, αισθαντικός, τότε ερωτεύσιμος. Γιατί ο έρωτας, και πόσο μάλλον ο πρώτος έρωτας, είναι υπέρλογος, μεταφυσικός, η δική του κρίση είναι η διαισθητική, η πλαδαρή λογική των γονιών θα προσβάλλει και θα φτηνύνει την τρυφερότητα, την αυτογνωσία. Τη γνώση σου, που διψασμένα γυρεύεις στο είδωλό σου, εκείνο που σε κοιτάζει κατευθείαν στα μάτια, μέσα στο κάτοπτρο που κρατά ο αγαπημένος άλλος. Είναι βαριά υπαρξιακή η ανάγκη του έρωτα, απόλυτα πνευματική σε τελευταία ανάλυση. Το ότι οι νέοι σήμερα γρήγορα κι επιπόλαια προσφέρουν το σώμα τους σε εναλλασόμενους συντρόφους γίνεται συνέπεια, από τη στιγμή που, με τέτοιας λογής υπολογισμούς, παροτρύνσεις και ιδέες, έχει κουρελιαστεί η παρθενικότητα της αγάπης τους. Αν δε σε μάθουν να σέβεσαι τα λεπτότερα συναισθήματά σου, πως να σε μάθουν να σέβεσαι το σώμα; [...]"
Κι αλλού παρακάτω γράφει:"Οι οικογένειες, με τις καλύτερες προθέσεις της δικής τους φοβισμένης μετριότητας, γίνονται διαφθορείς. Η μετριότητα είναι ο πιο βλάσφημος εχθρός του μέτρου και γι' αυτό ανοητεύουν. Σύντομα τα παιδιά τους υιοθετούν τις γνώμες και τα κριτήρια των κουρασμένων, συμφεροντολόγων, μειονεκτικών γονιών, ακόμη και τότε που με άγριους καβγάδες παριστάνουν πως τους αντιστέκονται. Ακόμη κι όταν τους βρίζουν, τους περιφρονούν και φεύγουν ύστερα από τον άγριο καβγά χτυπώντας πίσω δυνατά την πόρτα, πάλι επηρεασμένα φεύγουν. Το νοιώθουν οι γονείς, γι' αυτό επιμένουν να συμβουλεύουν αδιάκοπα. Θυμάμαι γνωστό μου να δίνει στην κόρη του προφυλακτικά, όταν εκείνη ετοιμαζόταν να βγει για βραδινή διασκέδαση. Το κορίτσι στην αρχή εξαγριωνόταν, θιγμένο, με κόκκινα μάγουλα, προσβεβλημένο. Με τον καιρό υποχώρησε και έπαιρνε στην τσάντα της το φακελάκι του μπαμπά. "Τι να κάνω;" έλεγε εκείνος μισοκακόμοιρα. "Δεν μπορώ να κοιμηθώ με τη σκέψη μιας εγκυμοσύνης ή του έιτζ". Έχουμε τόσο μπερδευτεί από υπαρκτούς και υποβολιμαίους φόβους, ώστε χάσαμε γελοία τις προτεραιότητες
και τις ιεραρχήσεις στους κινδύνους.Τα ακούτε οι υποψήφιοι γονείς; Σας θυμίζουν τίποτα ετούτα οι υποψήφιοι εραστές; Κι αν, λέμε αν, αυτά τα διαβάζει κανείς από εκείνους που μας βάζει να μαθαίνουμε μαθηματικά και ιστορία, γιατί δεν φτιάχνετε ένα μάθημα για τέτοια και άλλα θέματα -φλέγοντα θέματα- που μας απασχολούν όλους, στο σχολείο; Εκείνοι που αποφασίζουν να κάνουν παιδιά, τα έχουν αναλογιστεί ποτέ; Τα ξέρουν; Διότι γίνονται τόσο υπόγεια και τόσο ύπουλα (χωρίς απαραίτητα κακή προαίρεση) όλα τούτα, που ούτε καν τα συνειδητοποιούμε. Γι' αυτό -και ας με συγχωρέσουν για τούτο συγγραφέας και εκδότης- τα δημοσιεύω εδώ χωρίς την άδεια τους, γιατί τέτοια γνώση θα έπρεπε να είναι κοινό κτήμα όλων, θα έπρεπε να είναι τοιχοκολημένη παντού. Γι' αυτό και πάλι συνιστώ ανεπιφύλακτα την ανάγνωση αυτού και των δύο άλλων βιβλίων της συγγραφέως, γιατί είναι βιβλία αυτογνωσίας και αυτοκριτικής. Υπάρχουν μέσα τους μαθήματα, που δε θα σας τα μάθει ποτέ και κανένας. Τελειώνοντας,
καταλήγει το κεφάλαιο:"Και τότε, ένα κορίτσι από την παρέα, μακιγιαρισμένο, μοντέρνα ντυμένο, φοιτήτρια σε θετικές σπουδές, διστακτικά σχεδόν, αλλά σαν να επιθυμούσε από καιρό να βγάλει από μέσα της κάτι που την απασχολούσε, είπε πως άρχισε να υποψιάζεται κάτι άλλο: ότι εκείνο που γενικά πιστεύεται, πως δηλαδή οι πολλές ερωτικές εμπειρίες ωριμάζουν και είναι απαραίτητες για σωστή τελική επιλογή, δεν είναι στα σίγουρα έτσι. Έχει αρχίσει να σκέφτεται, είπε, έπειτα από αρκετές χαλασμένες σχέσεις, ότι όσο πιο πολλούς δεσμούς κάνεις, τόσο κάτι χάνεις. Όχι, δεν κερδίζεις, όπως στην αρχή νόμιζε, όπως άκουγε. Κάτι μέσα της άρχισε να κουράζεται, να μαραίνεται, να χάνει την αυτοποεποίθησή της, να συγχέεται η εικόνα του εαυτού. Μια θλίψη, μια ανία... ακόμη και μια παραίτηση, ένα είδος παραίτησης, το παρατηρεί και στις φίλες της αυτό. Ο ενθουσιασμός που χρειάζεται η αγάπη, η δέσμευση, επικίνδυνα λιγοστεύει με μια πολυτάραχη ζωή, δεν είναι ανεξάντλητο
το πηγάδι του μέσα μας."Άσε που ζώντας πολλά ανεβάζεις τον πήχη σου και δυσκολεύεις τη ζωή σου", παρατήρησε ένας φίλος.
"Κατεβάζεις μάλλον τον πήχη σου..." μουρμούρισε ένας νεότερος.Πόσο αλήθεια είναι τούτο εδώ το τελευταίο επίσης... Και μπορώ να το επιβεβαιώσω από προσωπική και πάλι εμπειρία. Ίσως με βοήθησε ο Θεός, ίσως πάλι η μητέρα μου, δεν ξέρω, που σε μια περίοδο φρενήρους εναλλαγής συντρόφων, μου είπε απλά, χωρίς καμία εισαγωγή και χωρίς καμία περαιτέρω συζήτηση: "Παιδί μου, γιατί
το κάνεις αυτό στον εαυτό σου;".Η αλήθεια είναι πως δυσκολεύτηκα να επιλέξω σε ποια κατηγορία θεμάτων θα έπρεπε να δημοσιευτεί ένα τέτοιο θέμα. Στις ερωτικές σχέσεις; Στην οικογένεια; Τελικά επέλεξα να το δημοσιεύσω εδώ. Αν κάποιος από τους διαχειριστές κρίνει διαφορετικά, ας το μετακινήσει ανάλογα. Περιμένω τα σχόλια και τις απόψεις
σας. Πηγήhttp://www.e-steki.gr/%CE%B3%CE%BF%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%AE-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CF%8E%CE%BD/%CE%B7-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%81%CF%81%CE%BF%CE%AE-%CF%84%CE%B7% Για να διαβάσετε πληροφορίες σχετικά με την openyourmind mailing list, λίστα συζήτησης μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, επισκεφτείτε τον παρακάτω σύνδεσμο:
//www.freelists.org/webpage/openyourmindΗ ηλεκτρονική διεύθυνση που θα λαμβάνετε και θα δημοσιεύετε τα e-mail σας στα μέλη της λίστας είναι η:
openyourmind@xxxxxxxxxxxxx Εάν επιθυμείτε να διαγραφείτε ,απλά στείλτε e-mail στην διεύθυνση: openyourmind-request@xxxxxxxxxxxxxγράφοντας στο θέμα την λέξη: unsubscribe
Το αρχείο της λίστας βρίσκετε στην παρακάτω διεύθυνση //www.freelists.org/archive/openyourmind
