[openyourmind] Όλα σου τα 'μαθα μα ξέχασα μια λέξη

  • From: Νίκος Αργυρός <argyros77@xxxxxxxxx>
  • To: openyourmind@xxxxxxxxxxxxx
  • Date: Wed, 05 Dec 2012 13:10:30 +0200

ένα πολύ ωραίο βιβλίο που βάζει το μυαλό του κάθε αναγνώστη σε σκέψεις, ανησυχίες και προβληματισμούς.


σας προτείνω να το διαβάσεται.
Νίκος Α.

Ο Δημήτρης Μπουραντάς θεωρείται ο πλέον διακεκριμένος καθηγητής του Μάνατζμεντ και της Ηγεσίας στην Ελλάδα, με διεθνή αναγνώριση. Στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο έχει ιδρύσει και διευθύνει δύο μεταπτυχιακά προγράμματα για στελέχη επιχειρήσεων υψηλού κύρους, από τα οποία έχει αποφοιτήσει μεγάλος αριθμός στελεχών ελληνικών και πολυεθνικών επιχειρήσεων. Πολλές εργασίες του έχουν δημοσιευθεί στα πιο έγκυρα διεθνή επιστημονικά περιοδικά. Στην Ελλάδα έχει εκδώσει πέντε βιβλία, εκ των οποίων το ένα διδάσκεται στο Λύκειο. Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι ένα μυθιστόρημα με κεντρικό άξονα τις ιστορίες δύο ανθρώπων, του Νίκου, πανεπιστημιακού καθηγητή και της Άννας, φοιτήτριας, στο τμήμα που διδάσκει ο Νίκος. Η Άννα, όπως οι περισσότεροι φοιτητές, περνά τον πρώτο χρόνο περνώντας τα μαθήματα του πανεπιστημίου με μέτριους βαθμούς. Όταν ξεκινά το δεύτερο έτος το άγχος για την επαγγελματική αποκατάσταση, ο λαβύρινθος της εσωτερικής κενότητας και οι φιλοδοξίες που συγκρούονται με τη μελαγχολία, κυριεύουν τη ζωή της Άννας. Τότε ο καθηγητής Νίκος Αλεξίου θα σταθεί αρωγός στην προσπάθεια της νεαρής φοιτήτριας να βρει το δρόμο της, ένα δρόμο, που δεν ξεκινά από την υλική ικανοποίηση και το προσωρινό, αλλά από τη βαθύτερη αναζήτηση της ψυχής. Έκτοτε αναπτύσσεται μια ιδιαίτερη σχέση ανάμεσα στην Άννα και το Νίκο με αμφίδρομα συναισθήματα, φιλικά, ερωτικά, συναδελφικά. Σε κάθε σταυροδρόμι που συναντά εις εκ των δύο ηρώων γίνεται μια ουσιαστική ανάλυση πάνω στον άνθρωπο, την εργασία και την κοινωνία. Αποτέλεσμα αυτής της παράλληλης και χρόνιας διαδρομής είναι οι δυο χαρακτήρες να πατήσουν στην κορυφή, να χαίρουν διεθνούς αναγνώρισης, αλλά και να κρατούν το πάθος τους σε εκλογικευμένη υφή. Όπως συνήθως συμβαίνει, έτσι και ο Νίκος, έχοντας συσσωρευμένη γνώση και κύρος ως επιστήμονας, οδηγεί τη φοιτήτριά του σε μονοπάτια ασφαλή, αμελώντας όμως να της μάθει την ουσία μιας και ουσιαστικής λέξης. Το μυθιστόρημα του Δημήτρη Μπουραντά ξεφεύγει κατά πολύ από το συνηθισμένο μοτίβο των μυθιστορημάτων. Γραμμένο σ’ απλοϊκή, αλλά καθ’ όλα εύστοχη γλώσσα, δίνει στον αναγνώστη την εντύπωση ότι πρόκειται για την προσωπική διήγηση ενός φίλου. Η αφήγηση είναι τριτοπρόσωπη, ενώ χρησιμοποιείται διακριτά, αλλά όχι υπερβολικά, η τεχνική του παντεπόπτη αφηγητή. Οι χαρακτήρες των ηρώων δομούνται μέσα από τη διαδρομή του καθενός, γεγονός που τους κάνει πιο οικείους στο κοινό. Οι διάλογοι του βιβλίου είναι εξαιρετικοί, γιατί ενέχουν μια ιδιαίτερη ποιότητα με διάσπαρτες ρήσεις σπουδαίων φιλοσόφων, αλλά και διότι αφήνουν έντεχνα να διαφανεί ένα μάθημα ηθικής, καλλιέργειας και ατομικής αναζήτησης. Σε καμία περίπτωση δεν θα ήταν δυνατό να βρούμε ψεγάδι στο συγκεκριμένο βιβλίο, αφού είναι τέτοιο το ύφος του, που πραγματικά συνεπαίρνει τον αναγνώστη. Ο Δημήτρης Μπουραντάς μας παραδίδει ένα κείμενο, όχι για να περάσουμε απλώς μερικές ώρες, αλλά για να ανακαλύψουμε στις σελίδες του τα σημεία του εαυτού μας που είναι θαμμένα κάτω από τη λάσπη της καθημερινότητας. Και σίγουρα μας δίδεται η ευκαιρία να διορθώσουμε τις λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά και να παλέψουμε για ένα καλύτερο παρόν.
Σύντομη περιγραφή
Ο καθηγητής Νίκος Αλεξίου προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει αν ζούσε έναν εφιάλτη στον ύπνο του ή την ωμή πραγματικότητα. Ξαφνικά ένιωσε πως κατέρρευσε ένα κομμάτι του εαυτού του: η υπερηφάνεια που ένιωθε κάθε φορά που σκεφτόταν ότι θ' άφηνε πίσω κληρονομιά του την Άννα μετατράπηκε σε αγωνία, ίσως και ενοχή. Το μυαλό του και η ψυχή του βασανιστικά αναζητούσαν αυτοκριτική και λύση. Έπρεπε τώρα να ψάξει από την αρχή, καρέ καρέ, τη ζωή της Άννας και τη δική του ευθύνη σ' αυτή. Μόνη σωτηρία της ψυχής του ήταν η μετάνοια. Να της ζητήσει συγγνώμη για όσα έκανε ή δεν έκανε και την έφτασαν ως εδώ, να βρει τι ξέχασε να της μάθει. Κι αν μπορούσε, να της το μάθει έστω και τώρα. Πριν να είναι αργά. "Αν είχαμε δυο ζωές, δε θα σκεφτόμουν ποτέ να γράψω τούτο το μυθιστόρημα. Δε θα ωφελούσε ούτε εσάς ούτε εμένα, θα ζούσαμε την πρώτη μας ζωή σαν πρόβα, σαν δοκιμή, για να μάθουμε να ζήσουμε όπως θα θέλαμε τη δεύτερη. Αν πεθαίναμε δύο φορές, είναι σχεδόν βέβαιο ότι τη δεύτερη θα πεθαίναμε καλύτερα από την πρώτη. Δυστυχώς δεν είναι έτσι. Η ζωή μας είναι μόνο μία, και μάλιστα μικρής διάρκειας. Αυτό το θέατρο μπορούμε να το παίξουμε μόνο μία φορά. Χωρίς πρόβα, χωρίς δοκιμή. Γι' αυτό, πρέπει να το παίξουμε όσο γίνεται καλύτερα και για μας τους ίδιους και για όσους αγαπάμε"..

Other related posts: