[SJABBAT SJALOM] parasjat Bo
- From: "Avraham Roos" <avrahamroos@xxxxxxxxxxxx>
- To: <parasjathasjawoea@xxxxxxxxxxxxx>
- Date: Fri, 26 Jan 2007 13:31:21 +0200
Parasjat Bo
27/1/07 8 Sjewat 5767
In deze parasja lezen we over de laatste drie plagen in Egypte. De uittocht
staat voor de deur, we zijn eindelijk verlost uit dit wrede land met al haar
verschrikkingen. Slavernij, onderdrukking en kindermoord. Iets om nooit te
vergeten. Als het niet al erg genoeg is wat de tora ons erover vertelt, dan
gaat de Midrasj (verhalende verklaring) hier zelfs nog verder mee. Babylijkjes
die in de muren werden gemetselt als de quota van vastgestelde aantal stenen
niet gehaald werd is slechts een klein voorbeeld hiervan. Maar er zijn ook
midrasjiem die mij heel erg tegen staan. Ze maken me zelfs erg boos. Alhoewel
ik hun beweegredenen misschien kan begrijpen wind ik me toch steeds op als ik
dergelijke midrasjiem lees. Het zijn die midrasjiem die uitleggen dat het
allemaal niet ze erg was in Egypte.
Zo beschrijft bijvoorbeeld de Piskei DeRabbi Eliezer hoe de jongetjes die in de
Nijl gegooid werden als door een wonder gered werden en er aan de andere kant
levend uitkwamen en een kolonie stichtten in de woestijn waar G-d zelf over hen
waakte en hen met eten en drinken voorzag. Of hoe het wonderen het zware werk
van de Joden verlichtte en het als vanzelf ging. Of hoe alle Joodse vrouwen in
de natuur zonder hulp van vroedvrouwen zeslingen wierpen en al deze kinderen in
leven bleven. Als het zo mooi en idylisch was daar, waarom schreeuwden de Joden
het dan uit tot G-d en zag G-d hun lijden? Waarom is het nodig net te doen
alsof het eigenlijk niet zo erg was in Egypte?!
En dan springen mijn gedachten meteen naar iets actueels. (Sorry als voor
sommigen van u deze sprong wat te groot is maar ik loop hier nu al weken mee
rond en moet het gewoon kwijt). Ik heb het over Moshe Aryeh Friedman en
trawanten. Ultra-orthodoxe Joden (of zo noemen ze zich) met zwarte pakken,
baarden en pijes die naar Iran gingen om daar actief deel te nemen aan de
conferentie die officieel de holocaust ontkent. Het was me daar wel een
opkomst. Ex Ku Klux Klanleider, "wetenschappers" en alle mogelijke Jodenhaters
kwamen bijeen om dat wat als het grootste kwaad ooit de Joden aangedaan in
twijfel te trekken. En Moshe Aryeh Friedman vond dat maar prachtig, schudde
handen met ieder die zijn weerwil dit te doen opzij kon zetten en kustte
hartelijk de organisator en Iraneese president Machmoed Achmadinejad. Friedman
is een van de leiders van de Natoera Karta sekte, een ultra orthodoxe
groepering die de Staat Israel niet wil erkennen.
De gedachtegang van de Natoera Karta is de volgende: met de verwoesting van de
tweede tempel en de ballingschap werd het de Joden verboden op eigen houtje
terug naar Israel te gaan. Zoals de verbanning G-d's werk was zal ook de
uiteindelijke verlossing slechts door G-d tot stand gebracht kunnen worden.
Zolang er Joden in Israel wonen en er daar een Israelische Staat bestaat houdt
dit de komst van de masjiach tegen, aldus de Natoera Karta. Vandaar dat er
alles aan gedaan moet worden om Israel op te laten houden met bestaan. Dit is
de reden dat Natoera Karta leden het terrorisme steunen (ook financieel), als
persoonlijke adviseur van Arafat optraden en naar Iran reizen om met Israel's
grootste vijand te knuffelen. In een toespraak zegenden ze ieder die zich tegen
Israel richt. De holocaust ontkennen om het doel te bereiken? Noe sjoin, het
moge zo zijn.
Blijkbaar zijn ze minder bekend met de verklaarders die stellen dat de tweede
tempel verwoest werd vanwege Sin'at Chienam, onderlinge ongegronde haat. En dat
de tempel pas herbouwd zal worden als er Ahawat Chienam, onderlinge
onbaatzuchtige liefde bestaat. Die is blijkbaar nog ver te zoeken.
Ik heb alle midrasjiem erop nagelezen maar geen midrasj gevonden die Joden van
welke stroming dan ook met Faro laten kussen en hem aansporen om de Joden toch
vooral niet vrij te laten en hen nog harder aan te pakken. Zelfs niet die
midrasjiem die het lijden van de Joden in Egypte schijnen te ontkennen. Wel las
ik iets anders in deze parasja: Bij het uitgaan uit Egypte roerden de honden
hun tong-riem niet (Sjemot 11:7). Dit laat zien dat zelfs honden weten wanneer
ze hun bek moeten houden...
En voor ieder die vindt dat ik in mijn vergelijking deze week wat te ver ben
gegaan hier nog iets wat ik zelf door het leren van de Daf Yomi, de dagelijkse
gemara pagina heb begrepen: In 11:7 lezen we: "Maar tegen niemand van de
Kinderen Israels zal een hond zijn tong roeren, tegen mens noch vee, opdat
jullie zullen weten dat de Eeuwige onderscheid maakt tussen Egypte en Jisrael."
Wat is er nu zo bijzonder aan het feit dat geen hond zal blaffen? Waarom staat
er niet dat geen bij de Joden zal steken of geen ezel zal balken? Het antwoord
vinden we in de gemara Brachot 3A waar staat dat de natuurlijke gang van zaken
is dat exact om middernacht de honden blaffen. En het Joodse volk trok
uit....op middernacht. Het feit dat juist honden toen NIET gingen blaffen laat
duidelijk zien dat G-d heerser is over de natuur en besluit wat er wel of niet
gebeurd. Hij is in staat ieder wonder te verrichten en doet dit als hij hier
iets mee wil bewijzen. Maar...zijn dan misschien die midrasjiem toch waar?
Laat ik slechts stellen dat we aan het eind van deze parasja de opdracht
krijgen om de verschrikkingen van Egypte nooit te vergeten. En via deze
specifieke opdracht krijgen we de algemene opdracht de geschiedenis niet te
vergeten of ontkennen omdat wie vergeet, het gevaar loopt die geschiedenis te
herhalen.
Sjabbat Sjalom,
Avraham Roos
Natoera Karta in Iran:
http://www.onzemaninteheran.com/NRC-20061212-holocaustconferentie.pdf
http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-3352392,00.html
http://www.jpost.com/servlet/Satellite?cid=1167467740944&pagename=JPost%2FJPArticle%2FShowFull
Other related posts:
