Πάρα-πάρα πολύ ενδιαφέρον, Κώστα! Ποιος το έγραψε; Είχα δύο πιθανούς στο νου μου, όταν το διάβαζα, αλλά... ----- Original Message ----- From: "Kostas Theodoropoulos" <ksteo@xxxxxxxx> To: <orasi@xxxxxxxxxxxxx> Sent: Saturday, March 22, 2008 10:27 AM Subject: [orasi] Από το ΚοινωνικόΚράτος στηνΚοινωνία τηςΠρόνοιας / του ΔημήτρηΣκάλκου > 16-03-2004 > - > > «Δεν υπάρχει ανακολουθία ανάμεσα στο σύστημα ελεύθερης αγοράς και στην επιδίωξη ευρύτερων κοινωνικών σκοπών» > > Milton Friedman, Free To Choose > > Εάν υπήρξε ένας κοινός τόπος στον πολιτικό λόγο όλων ανεξαιρέτως των πολιτικών κομμάτων κατά την προεκλογική περίοδο, αυτός δεν ήταν άλλος από την ομόφωνη > καταδίκη του «νεοφιλελευθερισμού». > > Σε ένα πρώτο επίπεδο, οι αναφορές αυτές εντάσσονται στο πλαίσιο ενός «λαϊκισμού της ταμπέλας», στη βάση του παλαιού λενινιστικού δόγματος πως ό,τι κατηγοριοποιείται > δεν χρειάζεται να αναλυθεί. > > Είναι προφανές ότι οι φέροντες -κάποτε ακουσίως- την επάρατη στη χώρα μας ταμπέλα του νεοφιλελευθερισμού δεν είναι ανθρωποβόρα κτήνη που ενσαρκώνουν έναν > πρωτόγονο κοινωνικό δαρβινισμό. > > Σε κάθε πάντως περίπτωση, οι κατήγοροί τους δεν έχουν το μονοπώλιο των ευαισθησιών και της κοινωνικής υπευθυνότητας. > > 'Aλλωστε, για τους ελάχιστα γνωρίζοντες, ένα μεγάλο μέρος της φιλελεύθερης παράδοσης, από τον ωφελιμισμό του John Stuart Mill έως τη, διατυπωμένη για πρώτη > φορά από τον μονεταριστή Milton Friedman, πρόταση για το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα ως δίχτυ κοινωνικής προστασίας (safety net), χαρακτηρίζεται από την > πίστη της στην κοινωνική πρόοδο και ευημερία. > > Σε ένα δεύτερο επίπεδο, η εμμονή στη στείρα αποκήρυξη του νεοφιλελευθερισμού συγκαλύπτει το εκκωφαντικό έλλειμμα νέων ιδεών και προτάσεων και την τραγική > αδυναμία μεταφοράς και επεξεργασίας των σύγχρονων προσεγγίσεων και αντιλήψεων στην ελληνική πραγματικότητα που αφορούν στην αναγκαία μεταρρύθμιση του κοινωνικού > κράτους. > > Η κρίση της σοσιαλδημοκρατίας και η εξάντληση των ορίων του κοινωνικού κράτους που άρχισαν να γίνονται ευρέως αντιληπτά από τη δεκαετία του 1970, έκαναν > σαφές πως οι διαχειριστικές λογικές του κυρίαρχου μοντέλου υπερέβησαν τις δυνατότητές τους. > > Χωρίς να παραγνωρίζεται η συμβολή του στα υψηλά επίπεδα διαβίωσης στις δυτικές κοινωνίες, δημιούργησε στρεβλώσεις στη λειτουργία των αγορών, υπονομεύοντας > την ανάπτυξη και δημιουργώντας πλήθος δημοσιονομικών προβλημάτων, που συχνά οδήγησαν τα δημόσια οικονομικά σε αδιέξοδο. > > Από τον κανόνα αυτό δεν ξέφυγε φυσικά η χώρα μας, όπου το ζητούμενο στη βελτίωση της ποιότητας των παρεχόμενων κοινωνικών υπηρεσιών δεν είναι τόσο η αύξηση > των κοινωνικών δαπανών όπως μονοσήμαντα και μονότονα επισημαίνει το σύνολο των πολιτικών κομμάτων, όσο η σε βάθος μεταρρύθμιση του υφιστάμενου συστήματος. > > Οι κοινωνικές δαπάνες στην Ελλάδα σήμερα ανέρχονται στο 27% του ΑΕΠ, οι υψηλότερες στον ευρωπαϊκό νότο, και εκτιμάται πως μέσα στο 2004 θα φτάσει τα επίπεδα > του μέσου κοινοτικού όρου του 27,5%. > > Πέρα λοιπόν από το ζήτημα της μεγέθυνσης του ΑΕΠ ως μέσο αύξησης των κοινωνικών δαπανών, η βελτίωση του συστήματος παροχής κοινωνικών υπηρεσιών δεν περνά > μέσα από τον εξορθολογισμό του (καλύτερη διαχείριση, περιορισμό σπατάλης) αλλά από ριζοσπαστικές πολιτικές που περιλαμβάνουν τόσο διαφορετικούς στόχους > όσο και μέσα για την επίτευξή τους. > > Ριζοσπαστικές πολιτικές στον πυρήνα των οποίων βρίσκεται ο ρόλος που πρέπει να διαδραματίζει το σύγχρονο κράτος: παρέμβαση όχι προς υποκατάσταση της αγοράς > αλλά προς ενίσχυσή της, κάλυψη των κενών της και εξασφάλιση πρόσβασης όλων σε αυτή. > > Τούτο θα γίνει μέσα από το πέρασμα από το κοινωνικό κράτος (welfare state) στην κοινωνία της πρόνοιας (welfare society) στη βάση μίας νέας ισορροπίας κράτους > και αγοράς που δεν εδράζεται στα δόγματα της μεικτής οικονομίας που δεν αναγνωρίζει απλά (ως αναπόφευκτο) την κυριαρχία των αγορών αλλά και τις ενθαρρύνει, > συμπληρώνοντάς τις παράλληλα με μη κρατικές μορφές κοινωνικής προστασίας. > > Οι παραπάνω όροι δεν είναι απαραίτητα συμπληρωματικοί. > > Μάλιστα από ορισμένες πλευρές είναι και αντιθετικοί. > > Το κοινωνικό κράτος δημιούργησε, συντήρησε και ανέπτυξε μία κουλτούρα εξάρτησης που υπονόμευσε μία σειρά προσπαθειών οικονομικού εκσυγχρονισμού, συντέλεσε > στην υπανάπτυξη της επιχειρηματικότητας και συνέβαλε στη δημιουργία ευνοημένων κοινωνικών ομάδων που λειτουργούν ως οργανωμένες ομάδες πίεσης-συμφερόντων > και οδηγούν στην περιθωριοποίηση τμημάτων του πληθυσμού (κοινωνίες των δύο τρίτων). > > Παράλληλα, δεν επέτρεψε την ανάπτυξη του κοινωνικού κεφαλαίου και της κοινωνίας των πολιτών, που πλέον αναγνωρίζονται ευρέως ως καθοριστικοί παράγοντες > οικονομικής ανάπτυξης (Putnam, Fukuyama), στη βάση της σκέψης του Alexis de Tocqueville, που στο ιδιαίτερα σημαντικό έργο του Δημοκρατία στην Αμερική (Democracy > In America, 1835) περιγράφει με πραγματικό θαυμασμό το πλήθος των εθελοντικών οργανώσεων πολιτών στις ΗΠΑ που, λειτουργώντας ως ενδιάμεσοι θεσμοί, συμβάλουν > στην οικονομική ανάπτυξη εξυπηρετώντας παράλληλα μία σειρά κοινωνικών σκοπών. > > Αντίστοιχη είναι, σε μεγάλο βαθμό, και η ελληνική περίπτωση όπου ο κρατισμός αποτελεί τον κυρίαρχο ιδεολογικό μύθο. > > Τα αίτια της ατροφίας της κοινωνίας πολιτών πρέπει να αναζητηθούν στο γιγαντισμό του νεοελληνικού κράτους, ο οποίος εδράζεται στο κυρίαρχο πολιτιστικό πρότυπο > που επιβιώνει ιστορικά από το Βυζάντιο ως τις μέρες μας. > > Αυτό το πρότυπο στηρίζεται στις αδιαμεσολάβητες σχέσεις ανάμεσα στους πολίτες και το κράτος, οι θεσμοί του οποίου είναι οι σχεδόν αποκλειστικοί φορείς νομιμοποίησης > της κοινωνική πρακτικής. > > Μεταξύ άλλων, το κρατικιστικό πρότυπο οδήγησε στη στρεβλή οικονομική ανάπτυξη και στη διαμόρφωση μίας κοινωνίας μηδαμινής κοινωνικής προσφοράς και αλληλεγγύης, > με τη μοναδική εξαίρεση του θεσμού της οικογένειας, που επιβιώνει σε κοινωνίες «χαμηλής εμπιστοσύνης» (low-trust societies) όπου απουσιάζει κάθε έννοια > ατομικής και κοινωνικής υπευθυνότητας. > > Δεν χωρά λοιπόν αμφιβολία ότι οι απαντήσεις στα σύγχρονα προβλήματα της κοινωνικής μέριμνας και προστασίας δεν μπορεί να προέλθουν μέσα από τις ξεπερασμένες > και αποδεδειγμένα αναποτελεσματικές πρακτικές του παραδοσιακού κοινωνικού κράτους. > > Αντίθετα, αυτές θα πρέπει να αναζητηθούν στη βάση ενός νέου οικονομικού φιλελευθερισμού που, έχοντας πλέον επιτύχει σε μεγάλο βαθμό στο στόχο της δημιουργίας > μίας πρωτοφανούς υλικής ευημερίας σε ένα μεγάλο τμήμα του πλανήτη, μπορεί κα πρέπει να κινηθεί προς την κατεύθυνση ενός περισσότερο δίκαιου κόσμου στη > βάση της ισότητας των ευκαιριών, της μεγιστοποίησης της κοινωνικής κινητικότητας, της διάχυσης του πλούτου σε ευρύτερα τμήματα του πληθυσμού και στην εξασφάλιση > αξιοπρεπούς διαβίωσης στους αναξιοπαθούντες συμπολίτες μας, ενσωματώνοντας τις νέες συνθήκες και προκλήσεις. > > Αυτός ο υπό διαμόρφωση νέος φιλελευθερισμός (ή μετα-φιλελευθερισμός) πρέπει να κινηθεί γύρω από τρεις άξονες: > > Την παραδοσιακή φιλελεύθερη δυσπιστία απέναντι στο κράτος, > > Την εμπιστοσύνη απέναντι στις δημιουργικές δυνάμεις των ατόμων και των αγορών και > > Την προβολή και προώθηση της κεντρικής αξίας της κοινωνικής αλλελγγύης σε όλα τα συστήματα, πολιτικά και θρησκευτικά. > > Με βάση τις παραπάνω αρχές, η αποτελεσματική διαχείριση της κοινωνικής προστασίας στηρίζεται στην εφαρμογή πολιτικών που, προωθούν μία ευρείας κλίμακας > αποκέντρωση εξουσιών και διαδικασιών, ενισχύουν μη κρατικούς θεσμούς κοινωνικής προσφοράς (φιλανθρωπικά δίκτυα, μη κυβερνητικές οργανώσεις, εταιρική ευθύνη, > δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης) και παρέχουν εξατομικευμένες κοινωνικές υπηρεσίες (ελεύθερη επιλογή συστημάτων ασφάλισης, περίθαλψης, κ.λπ). > > Η επιτυχία του εγχειρήματος προϋποθέτει βέβαια την απαγκίστρωση από πνευματικές αγκυλώσεις, ιδεοληψίες και δογματισμούς που κυριαρχούν καταθλιπτικά στην > εγχώρια πολιτική συζήτηση και την ανάπτυξη ενός χώρου συνάντησης και διαλόγου ανάμεσα σε ετερόκλητες εκ πρώτης όψεως πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις, > που τις συνδέει η ευρύτητα πνεύματος αντί της καταστροφικής εμμονής σε στερεότυπα, η γνώση αντί της προκλητικής άγνοιας και η αναγκαία βούληση για την > προώθηση πολιτικών τομών αντί του καιροσκοπικού συμβιβασμού υπό τον μανδύα της συναίνεσης και του διαλόγου. > > Κάποια πρώτα και θαρραλέα βήματα έδειξαν να δρομολογούνται, σε συμβολικό έστω επίπεδο, στην προεκλογική περίοδο. > > Όσοι δεν έχουν υποκύψει ακόμη στην κυριαρχία της μικροκομματικής μιζέριας και των μικροσυμφερόντων, είναι βέβαιο ότι παρακολουθούν με έκδηλο ενδιαφέρον > τη μελλοντική τύχη τους. > > Αυτή η μετάβαση από το κοινωνικό κράτος στη κοινωνία της πρόνοιας θα επιτρέψει, για να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια του γάλλου φιλελεύθερου διανοητή Guy Sorman, > τη συμφιλίωση της ανάπτυξης με την αλληλεγγύη, δημιουργώντας κοινωνίες ευημερίας που διασφαλίζουν (και) την οικονομική αξιοπρέπεια των μελών τους. > > Αυτό (πρέπει να) είναι το ζητούμενο της εποχής μας. > > > _____________________ > > orasi mailing list > διαβάστε για αυτή την λίστα και τα θέματα που συζητά στο > //www.freelists.org/webpage/orasi > > Για να στείλετε ένα μήνυμα και να το δουν όλοι οι συνδρομητές της λίστας στείλτε email στην διεύθυνση > orasi@xxxxxxxxxxxxx > > Για να διαγραφείτε από αυτή την λίστα μπορείτε οποιαδήποτε στιγμή να στείλετε email στην διεύθυνση > orasi-request@xxxxxxxxxxxxx > και στο θέμα γράψτε unsubscribe. > > Το αρχείο της λίστας βρίσκεται στο > //www.freelists.org/archives/orasi > > ______________ > > > > > > > -- > No virus found in this incoming message. > Checked by AVG. > Version: 7.5.519 / Virus Database: 269.21.8/1338 - Release Date: 21/3/2008 5:52 μμ > > _____________________ orasi mailing list διαβάστε για αυτή την λίστα και τα θέματα που συζητά στο //www.freelists.org/webpage/orasi Για να στείλετε ένα μήνυμα και να το δουν όλοι οι συνδρομητές της λίστας στείλτε email στην διεύθυνση orasi@xxxxxxxxxxxxx Για να διαγραφείτε από αυτή την λίστα μπορείτε οποιαδήποτε στιγμή να στείλετε email στην διεύθυνση orasi-request@xxxxxxxxxxxxx και στο θέμα γράψτε unsubscribe. Το αρχείο της λίστας βρίσκεται στο //www.freelists.org/archives/orasi ______________