[openyourmind] Re: μετά την επόμενη μέρα

  • From: ANNA-MARIA FOSKOLOU <firefly.tinos@xxxxxxxxx>
  • To: openyourmind@xxxxxxxxxxxxx
  • Date: Wed, 02 Nov 2011 22:23:34 +0200

πίστεψέ με δεν το ξεχνώ,αλλά όπως και να το σκεφτείς κανείς απο εμάς δεν θέλει να ζήσει όλα αυτά που έζησαν οι προγενέστεροί μας.. πώςφτάσαμε ως εδώ...προσπαθώ να καταλάβω τους καιρούς,τους ανθρώπους,τις λέξεις,τα βλέμματα,και όλα αυτά για το άψυχο χρήμα,την εξουσία ,το κέρδος,την επιβολή,την υποταγή,την μεγαλομανία,το ανικανοποίητο,την ματαιοδοξία...

έχω και άλλο ένα τραγούδι  πιο γνωστό του που μου αρέσει πολύ
http://www.youtube.com/watch?v=hU4h3pMNXfA
Στις 2/11/2011 9:54 μμ, ο/η Κούβαρης Κώστας έγραψε:

Αννα Μαρια μην ξεχνας ποτετο ειπε και ο Τσορτσιλ.Η Ηρωες πολεμουν σαν Ελληνες,η Ελληνες ειναι Ηρωες.Στις 2/11/2011 9:49 μμ, ο/η ANNA-MARIA FOSKOLOU έγραψε:
Μετά το αύριο τί? μπορεί να μην ταιριάζει με τα ακούσματά των περισσότερων και δεν κρύβω πως ούτε και εγώ είμαι αυτού του είδους αλλά ο Ξυλούρηςήταν ένας απο τους καλύτερους της εποχής του και κάθε φορά που ακούω τραγούδια του,τα αισθάνομαι,όσο κανενός άλλου... διαβάζωντας αυτό το άρθρο θυμήθηκα ένα απο αυτά και θα ήθελα να το ακούσετε,είναι ιδιαίτερο τραγούδι και αναφέρεται σε άλλες εποχές περασμένες,ίσως όμως και όχι,τα πράγματα είναι δύσκολα και αυτό με τρομάζει ολοένα και περισσότερο.. αν και οι στίχοι είναι πεσιμιστικοί στο τέλος δίνει ένα αίσθημα αισιοδοξίας μιας και το χαμόγελο κανείς δεν μπορεί να μας το πάρει και ας είναι παράνομο...Όταν έλενξα τί σας έγραψα παραπάνω συνειδητοποίησα πως η ροή των λέξεων ήταν ανορθόδοξη και ίσως μπερδεμένη,δεν θα την αλλάξω,θα αφήσω την σκέψη μου να τρέξει,ως έχει...Είναι τόσα πολλά αυτά που περνάνε απο το μυαλό μου,ας με συχωρήσετε λοιπόν.
φιλτράρω και κρατώ ότι θεωρώ σωστό,για τα δικά μου δεδομένα..
το τραγούδι είναι το παρακάτω ΞΥΛΟΥΡΗΣ Αύριο Μπορεί Να Μάς Σκοτώσουν
http://www.youtube.com/watch?v=yQ2rVl0B9ZE
Στις 2/11/2011 4:21 μμ, ο/η jennyjostamati@xxxxxxxxx <mailto:jennyjostamati@xxxxxxxxx> έγραψε:
του Μιχάλη Σκαραμαγκά
Εκτός από την Αγανάκτηση (σύντροφε), υπάρχει και η μοναξιά.
Κυριακή πρωί στο Σύνταγμα, οι άνθρωποι στην πλατεία κάθονται κατάχαμα,
παρακολουθώντας κάποιον που μιλά, συνεχίζοντας απτόητος το έθιμο των
ανοικτών συνελεύσεων. Θα 'θελα να ζυγώσω, να ενωθώ με αυτούς τους ανθρώπους
που συνωστίζονται ο ένας κοντά στον άλλον, όπως τα περιστέρια.
Τα μάτια δακρύζουν πάνω στη μηχανή, "απ' τον αέρα"
λέω στη -τελευταία, ιδιαίτερα παρατηρητική- συνοδηγό μου,
και προσπερνώ με κατεύθυνση τη Μητροπόλεως.
Κάποτε εδώ περιδιάβαινε η Φρειδερίκη κόβοντας βόλτες στη σκιά των κήπων της, τα τελευταία χρόνια όμως καίγονται χριστουγεννιάτικα δέντρα, σκάνε μολότωφ, αποψιλώνονται μάρμαρα από κτίρια και πλακόστρωτα, άνθρωποι τραυματίζονται,
κάποιοι θανάσιμα ή με ανήκεστο βλάβη, άλλοι χάνουν τη ζωή τους.
Σήμερα, μπροστά στο Κοινοβούλιο όλα στέκουν νωθρά και αμήχανα. Κυρίως εμείς.
"Να φύγουμε" ψιθυρίζω μέσα από το κράνος. Να στρίψουμε στη Νίκης,
να μπούμε σε ένα γραφείο ταξιδίων και να πετάξουμε μακριά. Στη Γαλλική Πολυνησία μπορείς να ζήσεις για πάντα με ένα τζιν παντελόνι και μαζεύοντας μοσχοκάρυδο.
Πάμφτωχος. Τι σόι πολίτης του κόσμου, λες πως είσαι;
Η Χιλή έχει καλό υγειονομικό σύστημα και εύκρατο κλίμα. Και σεισμούς θα πεις,
αλλά hey, καλύτερα είναι εδώ;
Η εποχή που επέστρεφες στη φωτισμένη μετα-Ολυμπιακή Αθήνα και
άνοιγες ένα κόκκινο κρασί στο μπαλκονάκι ενός διαμερισματος,
ευτυχής απλώς και μόνο στην ιδέα ότι πλησιάζει η μέρα που η πόλη σου
θα γίνει (κάπως σαν τη) Βαρκελώνη, έχει παρέλθει.
Αποχαιρέτα τα ισπανικά Μουσεία. Το κανάλι του Ντα Βίντσι στο Μιλάνο,
το Λονδρέζικο Σόχο και εκείνο το Σουδανέζικο ρεστό,
τους σκίουρους στα πάρκα, τα κάστρα της Μάλτας, τα απεριτίβο στη σκοτεινή πλευρά
της Ρώμης, την ποδηλατάδα στο Βερολινέζικο Tiergarden, τα γαλλικά
ποτάμια, τα ολλανδικά κανάλια, τους αμμόλοφους της Σαρδηνίας.
Το ευρωπαϊκό όνειρο μάς τέλειωσε.
Τώρα δεν θέλεις να κοιτάξεις γύρω, θα
ήθελες να ονειρευτείς ένα καλύτερο πρωινό, αν όχι σήμερα,
αν όχι "εδώ και τώρα" (θυμάσαι;), ίσως αύριο.
Αργότερα, βγαίνοντας στη λεωφόρο, συνεχίζεις κοιτώντας
αμήχανα την άσφαλτο. Απ' άκρη σ' άκρη της πόλης,
οι γαλάζιες διαγραμμίσεις από τις λωρίδες του 2004 υπάρχουν ακόμη.
Από πάνω τους όμως, απλώνονται πλέον σαν ουλές,
τα αποτυπώματα από καμένους κάδους σκουπιδιών, ματαιωμένα οδοφράγματα αμέτρητων διαδηλώσεων.
*Ο Μιχάλης Σκαραμαγκάς είναι δημοσιογράφος.
  πηγή
www.protagon.gr <http://www.protagon.gr>



Other related posts: