καλησπέρα Χρυσέλαμεγάλες αλήθειες δεν συμφωνείς΄ αλλάξαμε ή μάλλον μας άλλαξαν...θυμάμαι ιστορίες απο παλιά που μου έλεγε η γιαγιά μου για τη ζωή στο χωριό και την ουσιαστική σχέση που επικρατούσε ανάμεσα στους ανθρώπους του χωριού,ήταν αμοιβαίο και χωρίς να χρειάζεται ανταπόδοση απαραιτήτως... το χαμόγελο αληθινό και όχι χάρτινο η καλημέρα ουσιαστική και όχι για τους τύπους και τα πρέπει... και ο άγνωστος πάντα καλοδεχούμενος και όχι αφορμή φόβου και δυστακτικότητας... και εκεί που λες μακάρι να ζούσα τότε σκέφτεσαι πως τότε δεν υπήρχαν όλα αυτά τα υλικά αγαθά που μας έμαθαν πως απο εκεί αναβλύζει η ευτυχία,και τότε γυρνάς και κοιτάζεις γύρω σου και ίσως περνάνε πολλά απο το μυαλό σου... αξίζουν τελικά αυτές οι ανέσεις?γυρίζουν μπούμερανγκ και σε κτυπάνε,πόσο μακρυά απέχουμε σήμερα απο την πραγματική ευτυχία,πόσο έχουμε ξεχάσει να ζούμε τις στιγμές....και εκεί είναι που κτυπά το ξυπνητήρι και πρέπει να συνεργαστείς με το είναι,και πρέπει να συμβιβαστείς με το τώρα και να αναβάλεις για άλλη μια μέρα το όνειρο για το αύριο,γιατί σήμερα τα όνειρα είναι μόνο για τα μικρά παιδιά... συγνώμη για τις συγκεχυμένες σκέψεις μου αλλά είναι δύσκολο μέσα απο καλοσχηματισμένα γράμματα να εκφράσεις αυτά που στροβιλίζουν μέσα στο μυαλό σου...
Στις 3/10/2011 4:57 μμ, ο/η Χρυσέλλα Λαγαρία έγραψε:
ΤΗΣ ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗYπάρχει μια αμερικάνικη εκπομπή, Extreme Make Over Home Edition θαρρώ τη λένε, που όποτε τύχει να την παρακολουθήσω τραβάω κι ένα κλάμα. Μπορεί να την έχετε δει και σεις ή έστω κάποια αντίστοιχη της ελληνική... Αντίστοιχη; Ας πούμε δύο ελληνικές προσπάθειες που πήραν την ιδέα και τη στρίμωξαν στα καθ΄ημάς. Αναλαμβάνουν λοιπόν ν΄ ανακαινίσουν ή ακόμα και να χτίσουν σπίτια για ανθρώπους που δεν έχουν τη δυνατότητα, είτε γιατί δεν την είχαν ποτέ, είτε γιατί σε μια στροφή του δρόμου η ζωή τους εκτροχιάστηκε και έχασαν την ελπίδα να τα καταφέρουν μόνοι τους. Τραβάω που λέτε το κλάμα μου γιατί πέραν του ευσυγκίνητου που με κατατρέχει παιδιόθεν, ξεμυτάνε και από τη ψυχή μου απωθημένα που η αμερικάνικη σειρά πτού- ξελευτερώνει. Γι αυτά θέλω να σας μιλήσω. Γιατί μου λείπουν βασανιστικά στα χρόνια μας.Το πρώτο έχει να κάνει με τον τρόπο που εκφράζουν οι άνθρωποι τα συναισθήματά τους, με τα λόγια που ξεχειλίζουν στη χαρά τους, στην ευγνωμοσύνη τους (Πολύ δε περισσότερο αν είναι έγχρωμοι... Τόχω καρατσεκάρει). Οι φράσεις που χρησιμοποιούν είναι συγκλονιστικές. Αβίαστα ρέουν από ψυχής. Τις αντιπαραθέτω με τα δικά μας απελπιστικά μονότονα «Πω, πω! Δεν τον πιστεύω. Καλά έέέ; Δεν το πιστεύω»... Λες και στα χρόνια μας εξέλειπε το --ευχαριστώ-, λες και το τσιγκουνευόμαστε, λες και χάσαμε στο παιχνίδι του λόγου, λες και ντρεπόμαστε να φανερώσουμε συναισθήματα. Μια περίεργη συστολή, μια αμηχανία, ένας περίεργα ευνουχισμένος και σαχλός κωδικός συνεννόησης.Το δεύτερο απωθημένο έχει να κάνει με την έννοια της κοινωνικής προσφοράς. Η πλειονότητα των αμερικάνικων επεισοδίων έχει να κάνει με ανθρώπους που προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο. Και είναι απίστευτο πόσοι μη προνομιούχοι νοιάζονται για μη προνομιούχους! Πόσοι ασχολούνται, όχι με στιγμιαία φιλανθρωπική διάθεση μέσω στιγμιαίας συναισθηματικής φόρτισης, αλλά με ενασχόληση απόλυτη. Καθημερινή. Φτωχοί άνθρωποι που υιοθετούν φτωχά παιδιά, που αναλαμβάνουν να τα διαβάζουν, να τα ταΐζουν, ανάπηροι που βρίσκουν καταφύγιο σε φιλόξενες και όχι αναγκαστικά ισχυρές οικονομικά φωλιές... Ο πόνος του ενός σκεπάζει στοργικά τον πόνο του άλλου. Και απορείς που βρίσκει τετραγωνικά η καρδιά να χωρέσει νοιάξιμο...Το τρίτο απωθημένο έχει να κάνει με τη συμμετοχή των γειτόνων. Των συμπολιτών της κοινότητας. Συγκεντρώνονται χιλιάδες. Μάτια λαμπτήρες Philips να μοιραστούν χαρά. Να μεταλάβουν από τη χαρά του άλλου... Λες και αφορά το δικό τους σπίτι! Αυτό με τσακίζει. Γιατί διάολε... Σε όσες ανάλογες ελληνικές εκπομπές έχω παρακολουθήσει, τα σπίτια των γειτόνων όχι μόνο είναι ερμητικά κλειστά αλλά είναι και σκοτεινά... Πίσσα! Κι όμως μπορώ ν΄αφουγκραστώ τις ανάσες τους πίσω από τα πατζούρια, μπορώ να δω τους μορφασμούς τους, μπορώ να κατασκοπεύσω και τα λόγια τους... «Αυτούς βρήκαν να συμπονέσουν; Πού νάξεραν!»... Λες και πάντα κρατάμε ράμματα για τη γούνα των άλλων.Έγραψα αυτό το κείμενο τώρα που η οικονομική κρίση μας μεταμορφώνει σε ζόμπι οργής... Τόχω ξαναγράψει η αρρώστια κι η ανέχεια φανερώνει το αληθινό πρόσωπο του ανθρώπου. Νιώθω την επιτακτική ανάγκη ν΄αφήσω κάτω από το χαλάκι της πόρτας μας τρία κλειδιά... Το ένα να ξεκλειδώσει τις λέξεις, το λόγο, την έκφραση των συναισθημάτων. Το άλλο να ξεκλειδώσει τη συμπόνια για το διπλανό μας, το νοιάξιμο. Και το τρίτο να ξεκλειδώσει (πιο πολύ από τη λύπη), τη χαρά για τη χαρά του. Το μοίρασμα.Ανοίξτε λοιπόν! Θέλει λίγο σπρώξιμο προς τα μέσα... Λίγο ακόμα... Μέχρι να μάθετε το κόλπο. Λίγο ακόμα... Λίγο. Βλέπετε; Δεν ήταν δύσκολο τελικά! Έλληνες είμαστε ρε γαμώτο... Ενυπάρχουν αυτά. ΜΈΣΑ μας.πηγή:http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.dolce&id=9044 <http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.dolce&id=9044>
