[openyourmind] ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ η νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες.
- From: anna-maria foskolou <firefly.tinos@xxxxxxxxx>
- To: openyourmind@xxxxxxxxxxxxx
- Date: Thu, 16 Jun 2011 09:59:39 +0300
Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΞΟΔΟΣ
ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ εκείνες έκαναν σύναξη μυστική τα παιδιά
και λάβανε την απόφαση, επειδή τα κακά μαντάτα
πλήθαιναν στην πρωτεύουσα, να βγουν έξω σε δρόμους και σε πλατείες
με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει: μια παλάμη τόπο κάτω από τ'
ανοιχτό πουκάμισο,
με τις μαύρες τρίχες και το σταυρουδάκι του ήλιου. Όπου είχε κράτος κι
εξουσία η Άνοιξη.
Και επειδή σίμωνε η μέρα που το Γένος είχε συνήθιο να γιορτάζει τον άλλο
Σηκωμό,
τη μέρα πάλι εκείνη ορίσανε για την Έξοδο.
Και νωρίς εβγήκανε καταμπροστά στον ήλιο, με πάνου ως κάτου απλωμένη την
αφοβιά σα σημαία,
οι νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες.
Και ακολουθούσανε άντρες πολλοί, και γυναίκες, και λαβωμένοι με τον
επίδεσμο και τα δεκανίκια. Όπου έβλεπες άξαφνα στην όψη τους τόσες
χαρακιές,
πού 'λεγες είχανε περάσει μέρες πολλές μέσα σε λίγην ώρα.
Τέτοιας λογής αποκοτιές, ωστόσο, μαθαίνοντες οι Άλλοι, σφόδρα ταράχθηκαν.
Και φορές τρεις με το μάτι αναμετρώντας το
έχει τους, λάβανε την απόφαση να βγουν έξω σε δρόμους και σε πλατείες,
με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει:
μία πήχη φωτιά κάτω απ' τα σίδερα, με τις μαύρες κάνες και τα δόντια του
ήλιου.
Όπου μήτε κλώνος μήτε ανθός, δάκρυο ποτέ δεν έβγαλαν.
Και χτυπούσανε όπου να 'ναι, σφαλώντας τα βλέφαρα με απόγνωση.
Και η Άνοιξη ολοένα τους κυρίευε.
Σα να μην ήτανε άλλος δρόμος πάνω σ' ολάκερη τη γη, για να περάσει η Άνοιξη
παρά μονάχα αυτός, και να τον είχαν πάρει αμίλητοι, κοιτάζοντας πολύ
μακριά, πέρ' απ' την άκρη της
απελπισιάς, τη Γαλήνη που έμελλαν να γίνουν, οι νέοι με τα πρησμένα
πόδια που τους έλεγαν αλήτες,
και οι άντρες, και οι γυναίκες, και οι λαβωμένοι με τον επίδεσμο και τα
δεκανίκια.
Και περάσανε μέρες πολλές μέσα σε λίγην ώρα. Και θερίσανε πλήθος τα θηρία,
και άλλους εμάζωξαν. Και την άλλη μέρα εστήσανε στον τοίχο τριάντα.
ς΄
ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ήλιε νοητέ * και μυρσίνη συ δοξαστική μη παρακαλώ σας μη
* λησμονάτε τη χώρα μου! Αετόμορφα έχει τα ψηλά βουνά * στα ηφαίστεια
κλήματα
σειρά και τα σπίτια πιο λευκά * στου γλαυκού το γειτόνεμα! Της Ασίας αν
αγγίζει από τη μια * της Ευρώπης λίγο αν ακουμπά στον αιθέρα στέκει να *
και στη
θάλασσα μόνη της! Και δεν είναι μήτε ξένου λογισμός * και δικού της μήτε
αγάπη μια μόνο πένθος αχ παντού * και το φως ανελέητο! Τα πικρά μου
χέρια με τον
Κεραυνό * τα γυρίζω πίσω απ' τον Καιρό τους παλιούς φίλους καλώ * με
φοβέρες και μ' αίματα! Μα 'χουν όλα τα αίματα ξαντιμεθεί * κι οι φοβέρες
αχ λατομηθεί
και στον έναν ο άλλος μπαί * νουν εναντίον οι άνεμοι! Της Δικαιοσύνης
ήλιε νοητέ * και μυρσίνη συ δοξαστική μη παρακαλώ σας μη * λησμονάτε τη
χώρα μου!
Θ΄
ΑΥΤΟΣ είναι ο πάντοτε αφανής δικός μας Ιούδας! Θύρες επτά τον καλύπτουνε
και στρατιές επτά παχύνονται στη διακονία του. Mηχανές αέρος τον
απάγουνε και
βαρύν από γούνα και ταρταρούγα, στα Ηλύσια μέσα και στους Λευκούς Οίκους
τον αποθέτουνε. Και γλώσσα καμιά δεν έχει, επειδή όλες δικές του - Και
γυναίκα
καμιά, επειδή όλες δικές του - ο Παντοδύναμος! Θαυμάζουν οι αφελείς και
σιμά στη λάμψη του κρυστάλλου χαμογελούν οι μαυροφορεμένοι, και σκιρτούν
των άντρων
του Λυκαβητού οι ημίγυμνες τίγρισσες! Αλλά πόρος κανείς για να περάσει ο
ήλιος τη φήμη του στο μέλλον, Και ημέρα Κρίσεως καμιά, επειδή εμείς
αδελφοί, εμείς
η μέρα της Κρίσεως και δικό μας το χέρι που θ' αποθεωθεί - καταπρόσωπο
ρίχνοντας τα αργύρια!
ι΄
ΚΑΤΑΠΡΟΣΩΠΟ ΜΟΥ εχλεύασαν οι νέοι Αλεξανδρείς: ιδέστε, είπαν, ο αφελής
περιηγητής του αιώνος! Ο αναίσθητος που όταν όλοι εμείς θρηνούμε αυτός
αγαλλιά και
όταν όλοι πάλι αγαλλιούμε αυτός αναίτια σκυθρωπάζει. Στις κραυγές μας
μπροστά προσπερνά και αδιαφορεί και τα σε μας αόρατα, με τ' αυτί στην
πέτρα, σοβαρός
και μόνος προσέχει. Ο χωρίς φίλον κανένα μήτε οπαδό, που εμπιστεύεται
μόνον το σώμα του και το μέγα μυστήριο στ' αγκαθόφυλλα μέσα του ήλιου
αναζητεί, αυτός
είναι, ο απόβλητος από τις αγορές του αιώνος! Επειδή νου δεν έχει κι από
ξένα δάκρυα κέρδος δε βγάνει και στο θάμνο που καίει την αγωνία μας
μοναχά καταδέχεται
να ουρεί. Ο αντίχριστος και ανάλγητος δαιμονιστής του αιώνος! Που όταν
όλοι εμείς πενθούμε, αυτός ηλιοφορεί. Και όταν όλοι σαρκάζουμε,
ιδεοφορεί. Και όταν
ειρήνη αγγέλλουμε, μαχαιροφορεί. Καταπρόσωπό μου οι νέοι Αλεξανδρείς
εχλεύασαν!
ζ΄
ΑΥΤΟΣ αυτός ο κόσμος * ο ίδιος κόσμος είναι Των ήλιων και του κονιορτού
* της τύρβης και του απόδειπνου Ο υφάντης των αστερισμών * ο ασημωτής
των βρύων
Στη χάση του θυμητικού * στο έβγα των ονείρων Αυτός ο ίδιος κόσμος *
αυτός ο κόσμος είναι Κύμβαλο κύμβαλο * και μάταιο γέλιο μακρινό! Αυτός
αυτός ο κόσμος
* ο ίδιος κόσμος είναι Ο σκυλεύοντας την ηδονή * ο βιάζοντας τις κρήνες
Ο πάνω απ' τους Κατακλυσμούς * ο κάτω απ' τους Τυφώνες Ο γαμψός, ο κυφός
* ο δασύς,
ο πυρρός Τις νύχτες με τη σύριγγα * τις μέρες με τη φόρμιγγα Στα σκύρα
των πολιτειών * στους αρτεμώνες των αγρών Αυτός ο πλατυκέφαλος * αυτός ο
μακρυκέφαλος
Ο εκούσιος * ο ακούσιος Ο υιός Αγγείθ * και ο Σολομών. Αυτός αυτός ο
κόσμος * ο ίδιος κόσμος είναι Της άμπωτης και του οργασμού * των τύψεων
και της νέφωσης
Ο ευρέτης των ζωδιακών * τολμητίας των θόλων Στην άκρη της εκλειπτικής *
κι όσο που φτάνει η Χτίσις Αυτός ο ίδιος κόσμος * αυτός ο κόσμος είναι
Βούκινο
βούκινο * και μάταιο νέφος μακρινό!
YouTube - ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ: ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ - ΠΡΟΦΗΤΙΚΟΝ
http://www.youtube.com/watch?v=dQPjZ5DBK-8
Πηγή
http://img.pathfinder.gr/clubs/files/61034/6.html
Other related posts:
